Αναζήτηση
ΕΛΑΤΕ να τα πούμε με λίγο τραγούδι και ένα ποτό και αφήστε τους λοχίες του νεοφιλελευθερισμού Αλμούνια και Τρισέ να γρυλίζουν. Η πρόσκληση του «Νέου Αγωνιστή», του περιοδικού νεολαίων του ΠΑΣΟΚ, δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφιβολίας για το πολιτικό της μήνυμα: εμείς ακολουθούμε τον δρόμο μας κι ας λένε οι ξένοι ό,τι θέλουν.
ΔΕΝ είναι μόνοι τους σε αυτή την άποψη. Οι απανωτές «επιθέσεις» στην ελληνική οικονομία τις τελευταίες εβδομάδες, συχνά με άδικους ή τρομοκρατικούς ισχυρισμούς, έχουν ενοχλήσει πολλούς Έλληνες- του γράφοντος, ομολογώ, περιλαμβανομένου. Έχουμε όμως δίκιο;
ΕΙΝΑΙ πραγματικά αποκλειστικά δική μας υπόθεση η διαχείριση του ελλείμματος και του χρέους;
Μπορεί μια χώρα να παίρνει αποφάσεις μόνη της αγνοώντας τον διεθνή περίγυρο; Και αν όχι, συνιστά αυτό απώλεια εθνικής κυριαρχίας;
ΤΟ θέμα το πραγματεύεται σε ένα πρόσφατο βιβλίο του ο οικονομολόγος των φτωχών, ο Ινδός νομπελίστας Αμάρτια Σεν, φίλος κατά σύμπτωση της οικογένειας Παπανδρέου.
Ο Σεν υιοθετεί την επιχειρηματολογία του Άνταμ Σμιθ, ο οποίος επισήμανε το προφανές: το τι συμβαίνει σε μια χώρα επηρεάζει τις εξελίξεις διεθνώς. Είναι σκόπιμο λοιπόν στη σχετική διαβούλευση να ακούγονται οι απόψεις όλων.
ΟΤΑΝ, για παράδειγμα, ο πρόεδρος Μπους αποφάσισε να επιτεθεί στο Ιράκ ήταν φανερό ότι έβαζε σε περιπέτειες όλη την ανθρωπότητα. Κι ήταν δικαίωμα όλων των μελών της διεθνούς κοινότητας να ακουστούν.
ΣΕ μικρότερη κλίμακα το ίδιο ισχύει και με το ελληνικό χρέος. Τα γερμανικά ταμεία που έχουν επενδύσει τα αποθέματά τους σε δικά μας ομόλογα έχουν δικαίωμα να ανησυχούν και να το εκφράζουν, όπως και ο κ. Τρισέ ή οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες που ενδιαφέρονται για την ισχύ του ευρώ.
ΑΣΦΑΛΩΣ η γνώμη τους δεν είναι αποφασιστικήάλλωστε αυτοί νοιάζονται μόνο για τα ομόλογα και όχι, για παράδειγμα, για τις επιπτώσεις της οικονομικής πολιτικής στο εισόδημα των δημοσίων υπαλλήλων. Είναι, με άλλα λόγια, ιδιοτελείς.
ΟΜΩΣ ο Άνταμ Σμιθ επικαλείται και έναν δεύτερο πιο σημαντικό λόγο για τον οποίο η γνώμη τρίτων είναι αναγκαία: τον κίνδυνο να υιοθετήσουμε λανθασμένες και περιθωριακές απόψεις. Την ανάγκη με άλλα λόγια να βλέπουμε τα πράγματα μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες.
Χρησιμοποιεί μάλιστα ως παράδειγμα την αρχαία Ελλάδα και τη βάρβαρη πρακτική τής εγκατάλειψης των παιδιών που ήταν ευρέως αποδεκτή χωρίς κανείς, ακόμα και φωτισμένα μυαλά, να την αμφισβητεί.
ΕΧΟΥΜΕ τέτοιο πρόβλημα στην Ελλάδα σήμερα;
Δυστυχώς, ναι. Αν παρακολουθούσε ένας τρίτος το επίπεδο της επιχειρηματολογίας των εκπροσώπων μας για τα οικονομικά- προσοχή, όχι τις πολιτικές θέσεις- θα έμενε έκπληκτος με το χαμηλό επίπεδο κατανόησης των πραγματικών προβλημάτων.
ΑΚΟΜΑ και πολιτικοί με οικονομική παιδεία μοιάζει να θυσιάζουν στοιχειώδεις κανόνες των οικονομικών για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
ΘΑ μας σώσουν οι ξένοι από την εσωστρέφειά μας;
Ασφαλώς όχι. Όλο και κάτι θα κερδίσουμε όμως αν είμαστε ανοικτοί στον διάλογο ακόμα και με τους λοχίες του νεοφιλελευθερισμού!
