ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ με χρεοκοπία η Ελλάδα; Θα αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο; Να ένα ερώτημα που κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με απόλυτη βεβαιότητα.

ΟΠΩΣ εξηγούν οι ειδικοί, το σενάριο μιας τόσο καταστροφικής εξέλιξης θεωρείται ακραίο και πάντως θα έχει προηγηθεί μια πολύ πιο αποφασιστική παρέμβαση της Κομισιόν στα οικονομικά μας.

ΑΠΟ την άλλη πλευρά βέβαια όσο συνεχίζεται η αύξηση των ελλειμμάτων και του χρέους τόσο θα συνεχίζουν να κερδοσκοπούν εις βάρος της ελληνικής οικονομίας οι δανειστές μας και να αυξάνουν τα επιτόκια. Το ζήσαμε την εβδομάδα που πέρασε.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, παρακολουθήσαμε και ένα επικοινωνιακό Βατερλώ της κυβέρνησης, η οποία τον τελευταίο καιρό έχει καταφέρει να δημιουργήσει κλίμα αβεβαιότητας με τις γνωστές παλινωδίες, αλλά κυρίως με την αδυναμία της να προβάλει ένα συνεκτικό και ολοκληρωμένο σχέδιο για την οικονομία.

ΣΕ τέτοιες στιγμές μάλιστα οι επικοινωνιακές αδυναμίες είναι και αδυναμίες ουσίας γιατί ένα μεγάλο μέρος του παιχνιδιού- και της κερδοσκοπίας- εξαρτάται από το αν μπορείς να πείσεις τις αγορές ότι τα πράγματα βρίσκονται υπό έλεγχο. Η υπόθεση Προβόπουλου ήταν το κερασάκι. Η παρέμβασή του ήταν επιεικώς άγαρμπη. Η αποδοκιμασία του όμως από την κυβέρνηση ήταν βέβαιο ότι μόνο αρνητικά θα λειτουργούσε για την οικονομία. Ιδίως όταν επικεντρώθηκε στο αν ήξερε ο Γιώργος Παπανδρέου για το διψήφιο έλλειμμα όταν έλεγε το περίφημο «λεφτά υπάρχουν».

ΠΙΣΩ από τις κυβερνητικές αναταράξεις βέβαια βρίσκονται υπαρκτές διαφωνίες ανάμεσα στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι ακόμα και σήμερα πρέπει με κάθε τρόπο να αποφευχθούν περικοπές που θα έχουν πολιτικό κόστος. Η παρέμβαση Παπουτσή που απέτρεψε το πάγωμα στους μισθούς πάνω από 2.000 ευρώ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

ΔΕΝ είναι φυσικά μόνος του. Ανάλογες αντιλήψεις έχουν εδραιωθεί σε όλο σχεδόν το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας, καθώς οποιαδήποτε αλλαγή και αν επιχειρηθεί είναι βέβαιο ότι θα βραχυκυκλωθεί από ένα πλέγμα κομματικών και συντεχνιακών αντιδράσεων.

ΤΟ κρίσιμο τεστ για την κυβέρνηση θα είναι να πείσει τον ελληνικό λαό πως η εμμονή σε μια τέτοια λογική είναι καταστροφική και πως το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι να μπαίνουμε κάθε χρόνο όλο και πιο βαθιά στην κρίση με τελικούς χαμένους κυρίως τους εργαζομένους.

ΓΙΑ να το πετύχει όμως δεν αρκεί η φιλολογία της πράσινης ανάπτυξης- όσα θετικά και αν μπορεί να προσφέρει. Θα πρέπει ταυτόχρονα να υπάρξουν συγκρούσεις με κατεστημένες νοοτροπίες και πρακτικές στην παιδεία, την υγεία, την ασφάλιση, εκεί δηλαδή που τόσες και τόσες κυβερνήσεις έχουν ηττηθεί.

ΕΙΝΑΙ έτοιμο το ΠΑΣΟΚ για κάτι τέτοιο; Έχει σαφή αίσθηση των προτεραιοτήτων και των κινήσεων που θα χρειαστούν; Αν ναι, ακόμα δεν το έχει δείξει. Αντιθέτως μοιάζει να εγκλωβίζεται στις διαδικασίες και στις καλές προθέσεις.