ΔΙΑΒΑΣΑ …τη «Μνήμη της πολαρόιντ»

Ένα ανεξιχνίαστο έγκλημα, που διαπράχθηκε το 1976 σε περιοχή του Πηλίου, ζωντανεύει έπειτα από τριάντα χρόνια, καθώς ο Παύλος Γ., ειδικός ερευνητής της Ασφάλειας, ανακαλύπτει τον φάκελο της υπόθεσης στο γραφείο του υψηλόβαθμου αστυνομικού πατέρα του, που έχει πεθάνει. Αποφασίζει να ακολουθήσει τα νήματα που διασχίζουν την ιστορία και να διαλευκάνει τον φόνο.

Στο σύγχρονο αστυνομικό μυθιστόρημα, το πτώμα και ο δολοφόνος είναι η πρόφαση. Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι όλα τα υπόλοιπα: άνθρωποι, εποχές, χαρακτήρες, κίνητρα, σχέσεις, προθέσεις… Α, ναι, και ο κοινωνικός περίγυρος και η Ιστορία,. Ο νεκρός του όγδοου βιβλίου της Μαρλένας Πολιτοπούλου Η μνήμη της πολαρόιντ (Εκδ. Μεταίχμιο) κατάγεται από το τραυματικό παρελθόν του Εμφυλίου. Αυτό το πτώμα στο βαγονέτο, που ταξιδεύει καταπάνω μας, κανείς από εμάς δεν το αναζήτησε. Τις πράξεις και τις παραλείψεις των νεκρών του Εμφυλίου, που έχουν στοιχειώσει το παρόν και ακόμα μας κυνηγάνε, μόνον οι αποτρόπαιες διαστάσεις της ανάλγητης Ιστορίας μπορούν και μας χρεώνουν. Στο γεμάτο ρωγμές μυθιστόρημα της Πολιτοπούλου χρησιμοποιούνται όλα τα στερεότυπα, ή καλύτερα όλα τα αυτονόητα του κλασικού αστυνομικού μυθιστορήματος. Η γραφή, που επικεντρώνεται στο συγκεκριμένο και ώς έναν βαθμό φέρει τη γοητεία της ταξιδιωτικής λογοτεχνίας κινείται γρήγορα, είναι λιτή, εύρωστη, κοφτή και παράγει βεβαιότητες για τον αναγνώστη. Η γενναία και σχολαστική τεκμηρίωση οδηγεί τα γεγονότα στην αληθοφάνεια, που είναι από τα ζητούμενα για τη συγκεκριμένη αφήγηση. Μήπως όμως, η αστυνομική πλοκή δεν είναι παρά ένα ντεκόρ για να επιχειρήσει η Πολιτοπούλου να κλείσει ανεξόφλητους λογαριασμούς που ακόμα αιμορραγούν;