Έχω υποστηρίξει και παλαιότερα ότι ο Αντώνης Φωστιέρης, ο οποίος συγκαταλέγεται στα ισχυρότερα στελέχη της ειδολογικά πολύτροπης γενιάς του ΄70, φαίνεται να πιστεύει ότι η ρηξικέλευθη πρόταση του Φρειδερίκου Σλέγκελ «ποίηση και φιλοσοφία οφείλουν να συναντηθούν», όπως διατυπώθηκε το 1797, μπορεί να υλοποιηθεί συναινετικά, υπό τον απαράβατο όμως όρο ότι ο ποιητικός λόγος θα παραμείνει ακέραιος. Δεν θα παραιτηθεί δηλαδή από το πανάρχαιο προνόμιό του να αντιλαμβάνεται τόσο το σύμπαν της καθημερινότητας όσο και το άπαν των ορατών και των νοουμένων, κατά τρόπο πρωτογενή και μάλιστα οραματικό. Τα επιμέρους έργα του συγκεντρωτικού αυτού τόμου (Εκδόσεις Καστανιώτη)

αντιπαρέρχονται κατά τα άλλα, σύμφωνα άλλωστε με την πάγια υφολογική στρατηγική του ποιητή, τα επουσιώδη του μεταλυρισμού και τις εξάρσεις της ρητορείας του συρμού, οι οποίες συνήθως αυτοϋπονομεύονται. Οι πολλαπλές συνειδητές ανατροπές της οικείας αιτιότητας, η αναβάθμιση της ειρωνείας σε κατ΄ εξοχήν εννοιολογικό μοχλό και η στρωτή αποδεικτικότητα των συναφών συλλογισμών, οι οποίοι, αξίζει να σημειωθεί, συναγωνίζονται σε ακριβολογία και απλότητα μαθηματικούς τύπους, χαρακτηρίζουν επίσης τις ποιητικές αναφορές. Εν τέλει πρόκειται για μια διαχρονική ανάπτυξη των πρώτων σπερματικών ιδεών σε ένα ολοκληρωμένο αισθητικό μόρφωμα ιδιαίτερης ρηματικής συνεκτικότητας. Πεπεισμένοι ότι πρέπει να γίνουμε εμείς οι ίδιοι «ποιητές της ζωής μας», όπως μας προτρέπει ένας άλλος Φρειδερίκος, ο Νίτσε αυτή τη φορά, η δημιουργική γραφή του Φωστιέρη κωδικοποιεί δόκιμες αποτυπώσεις μιας καθ΄ όλα ουσιαστικής αναμέτρησής μας με τα μείζονα, τα καθοριστικά ζητήματα της ζωής. Να θυμηθώ: «Από το ποίημα βγαίνεις πάντα ζωντανός».

Ο Γιώργος Βέης είναι ποιητής.

Τελευταία Νέα