Αναζήτηση
Η πατροκτονία δεν ανήκει στην παράδοση της Αριστεράς. Με τον τίτλο αυτό φιλοξενήθηκε λίγο πριν από τις ευρωεκλογές ένα άρθρο σε εφημερίδα φίλα προσκείμενη στον Συνασπισμό.
ΕΙΧΕ κάτι το παράδοξο βέβαια, γιατί ακριβώς εκείνες τις ημέρες είχε βγει το ζήτημα της κόντρας του Αλέκου Αλαβάνου με τον Αλέξη Τσίπρα.
ΑΝΟΙΚΤΗ υποκρισία; Μάλλον όχι. Απλώς προσπάθεια να εξορκιστεί η πραγματικότητα- κάπως σαν το σύνθημα «δεν περνά ο φασισμός» που φώναζαν τα αριστερά κόμματα στη Γερμανία όταν οι ναζί καταλάμβαναν την εξουσία. ΓΙΑΤΙ βέβαια αυτή η αδυναμία να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα ανήκει απολύτως στην παράδοση της Αριστεράς. Ακόμα και όταν βρίσκεται μπροστά στη χειρότερη κρίση της.
ΟΠΩΣ συμβαίνει πάλι σήμερα δηλαδή με την περίφημη αρχηγική ενδεκάδα, την οποία εμφανίζουν- χωρίς να γελάνε κάτω από τα μουστάκια τους- σαν παράδειγμα δημοκρατικής λειτουργίας!
ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ να δουν κατάματα την πραγματικότητα κι έτσι αδυνατούν να την κατανοήσουν.
Γιατί οι εξελίξεις στον ΣΥΝ πέρα από τη χιουμοριστική τους διάσταση προσφέρονται για πολιτικά συμπεράσματα με ευρύτερη αξία.
ΤΟ πρώτο αφορά ασφαλώς τις περίφημες κυβερνήσεις συνεργασίας που ορισμένοι θεωρούν ότι είναι η απάντηση στα προβλήματα του τόπου και στον δικομματισμό.
ΤΙ σόι συνεργασία όμως μπορεί να στηρίξει ο Συνασπισμός και με ποια αξιοπιστία όταν δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη στο εσωτερικό του;
ΟΤΑΝ δεν μπορούν να συμφωνήσουν ποιος θα είναι ο πρώτος μεταξύ ίσων, πώς θα συμφωνήσουν αύριο σε πολιτικές συμμαχίες για τις οποίες θα πρέπει να κάνουν ουσιαστικούς συμβιβασμούς;
ΤΟ πιο εντυπωσιακό μάλιστα είναι πως όλος ο καβγάς γίνεται χωρίς ούτε καν το πρόσχημα κάποιων υπαρκτών πολιτικών διαφορών. Μόνο για το πάπλωμα. Αλέκος ή Αλέξης;
Η κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο παραπέμπει και σε ένα ακόμα χαρακτηριστικό των αριστερών κομμάτων. Την ψευδαίσθηση πάνω στην οποία έχουν οικοδομηθεί, ότι υπερτερούν ηθικά από τα «αστικά» κόμματα.
Η Ιστορία φυσικά δεν τους δικαιώνει. Ο ηρωισμός και η αυτοθυσία των στελεχών συνυπήρχαν πάντοτε με τα εγκλήματα της ηγεσίας.
ΔΕΝ τους επιβεβαιώνει και η καθημερινότητά τους. Όσο και αν θέλουν να πιστεύουν ότι η πατροκτονία δεν τους αφορά, στις μεταξύ τους σχέσεις επιδεικνύουν συμπεριφορές ανάλογες με όλων των κομμάτων. Μικροφιλοδοξίες, μάχες για την καρέκλα, συνωμοσίες και συντροφικά μαχαιρώματα.
ΠΩΣ θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά; Η εποχή που κάποια κόμματα νόμιζαν ότι μπορούσαν να παρέμβουν στις συνειδήσεις, να φτιάξουν τον «νέο άνθρωπο» έχει περάσει ευτυχώς ανεπιστρεπτί.
Ο πολιτισμός μας κατανοεί πολύ καλύτερα και συμφιλιώνεται με τις ανθρώπινες αδυναμίες.
Όταν θα συμφιλιωθεί και η Αριστερά θα έχει κάνει ένα μεγάλο βήμα προς την ουσιαστική αποδοχή της πολιτικής δημοκρατίας…
