ΤΟ παράδοξο στην κόντρα του Γιώργου Παπανδρέου με τον Κώστα Σημίτη είναι το ότι ώς και λίγες ημέρες πριν από το χθεσινό τους διαζύγιο και οι δύο πλευρές επιθυμούσαν να βρουν τρόπο προσέγγισης.

ΟΠΩΣ όμως συνήθως συμβαίνει στην πολιτική- συχνά και στις ανθρώπινες σχέσεις- το τελικό αποτέλεσμα ήταν αυτό που δεν επιθυμούσε ούτε η μία ούτε η άλλη πλευρά.

ΣΕ τέτοιες περιπτώσεις είναι δύσκολο να βρει κανείς ποιος πραγματικά φταίει. Πληγωμένοι εγωισμοί, πραγματικές ή υποτιθέμενες απαξιωτικές συμπεριφορές, προβλήματα επικοινωνίας, συνωμοτούν για να οδηγήσουν σε αδιέξοδο.

ΣΤΗΝ πλευρά Σημίτη για παράδειγμα υπήρχε εδώ και χρόνια η πεποίθηση ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν υπερασπίστηκε την υστεροφημία του πρώην πρωθυπουργού και το έργο των κυβερνήσεων στις οποίες στο κάτω κάτω και ο ίδιος ήταν μέλος.

ΗΤΑΝ μια φωτιά που σιγόκαιγε, η οποία σε συνδυασμό με τις εκλογικές αποτυχίες του ΠΑΣΟΚ είχε ως αποτέλεσμα να επιβεβαιωθεί αυτό που οι Άγγλοι ονομάζουν σιδηρούν νόμο της πολιτικής: ο απερχόμενος ηγέτης να αντιμετωπίζει περιφρονητικά τον διάδοχό του.

ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΘΗΚΕ φυσικά και από την αντίθετη πλευρά. Στην αρχή όταν ο Γιώργος Παπανδρέου υιοθέτησε το σύνθημα «εδώ και τώρα, Γιώργο, άλλαξέ τα όλα» στόχος του δεν ήταν βέβαια ο πρώην πρωθυπουργός.

ΣΤΟ περιβάλλον του ωστόσο ήδη από τότε άρχισε να εκφράζεται η άποψη πως ο απογαλακτισμός του από τον άνθρωπο που του έδωσε το δακτυλίδι της ηγεσίας θα ήταν πολιτικά ωφέλιμος.

Η επιφανειακή ηρεμία οδηγήθηκε σε ρήξη το 2007 όταν στην εσωκομματική αναμέτρηση πολλοί εκσυγχρονιστές με τη σιωπηρή παρότρυνση του πρώην πρωθυπουργού στήριξαν τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Η ενέργεια αυτή βέβαια θεωρήθηκε ως κάζους μπέλι από την πλευρά του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.

ΕΚΤΟΤΕ η αντιπαράθεση επενδύθηκε και πολιτικά. Η άποψη που επικράτησε στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ήταν πως η σύγκρουση με τον κ. Σημίτη βοηθούσε πολιτικά το ΠΑΣΟΚ καθώς σε ένα μεγάλο τμήμα παραδοσιακών του ψηφοφόρων ο πρώην πρωθυπουργός εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά αντιδημοφιλής.

ΤΟ ίδιο επιχείρημα άρχισαν να το ανακαλούν και πάλι από χθες. Μαζί και μια σειρά άλλα, όπως ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αποδεχθεί έναν τέτοιο εκβιασμό ή ακόμα ότι δεν υπάρχει προηγούμενο πρώην πρωθυπουργοί να «πιάνουν θέση» στο Επικρατείας αφού εκλέγονται χωρίς σταυρό.

ΜΠΟΡΕΙ και να έχουν δίκιο. Για τον περισσότερο κόσμο ίσως είναι υπερβολική η ευθιξία του πρώην πρωθυπουργού.

ΓΙΑ έναν πολιτικό όμως το ερώτημα είναι άλλο.

Βγαίνει κερδισμένο το ΠΑΣΟΚ από αυτή την κόντρα; Έχει την πολυτέλεια να διώχνει στελέχη όπως ο κ. Σημίτης; Μπορεί να αποξενώσει ένα μικρό αλλά πιθανώς καθοριστικό τμήμα ψηφοφόρων που θα μπορούσε να προσελκύσει ο πρώην πρωθυπουργός;

ΑΝ όχι, τότε είναι δική τους ευθύνη και για το δικό τους συμφέρον να βρουν λύση!