Ο Φρειδερίκος Νίτσε, στο πρώιμο κείμενό του Περί αληθείας και ψεύδους υπό εξωηθική έννοια (σε μετάφραση-επιλεγόμενα Πέτρου Γιατζάκη, επίμετρο Αλ. Νεχαμάς, Εκκρεμές 2009), εξετάζει, με τρόπο ποιητικό, θέματα που έχουν σχέση με την ουσία της ύπαρξης- άλλωστε το έργο του Νίτσε επηρέασε τους φιλοσόφους του υπαρξισμού-, με τη γλώσσα, την τέχνη, τους μύθους, την πραγματικότητα σε αντιδιαστολή με το όνειρο. Επιχειρεί επίσης να διερευνήσει τη «φύση» της αλήθειας και να δώσει απάντηση στο ερώτημα «τι είναι αλήθεια».

Εφ΄ όσον όμως οι άνθρωποι, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Νίτσε, είναι απορροφημένοι από τις ψευδαισθήσεις και τις ονειροφαντασίες τους, αναπόφευκτα αυτά που βλέπουν και αντιλαμβάνονται δεν είναι παρά η επιφάνεια των πραγμάτων, οι «Μορφές». Για να αποδείξει τις απόψεις του ο συγγραφέας συνδέει τη γλώσσα με την πραγματικότητα και ανιχνεύονται οι όποιες αντιστοιχίες υπάρχουν- αν υπάρχουν- ανάμεσα στα ονόματα και τα πράγματα.

Όπως είναι αναμενόμενο, δεν δίδονται εύκολες απαντήσεις στα θεμελιώδη ερωτήματα περί αληθείας και ψεύδους, αλλά μέσω της ενδελεχούς ανάλυσης επιμέρους ζητημάτων αναφαίνονται σκιώδεις πλευρές της ανθρώπινης φύσης και της πραγματικότητας.

Ο Νίτσε παρουσιάζει την πραγματικότητα όχι ως ένα αντικειμενικό δεδομένο, αλλά ως μια σύνθεση που απορρέει από τις διεργασίες του νου. Μάλιστα, προς επίρρωσιν των όσων υποστηρίζει παραθέτει ανάλογες απόψεις του Πασκάλ, ο οποίος έγραψε ότι η «πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα όνειρο ελάχιστα σταθερότερο από τα ίδια τα όνειρα!».

Εξαιρετική έκδοση με σχόλια και ανάλυση των θέσεων του συγγραφέα, μια επιτομή των φιλοσοφικών αρχών που χαρακτηρίζουν ολόκληρο το έργο του.

Η Χρύσα Σπυροπούλου είναι συγγραφέας