Αναζήτηση
ΜΙΑ κρυφή κάμερα στην Αγγλία μετέτρεψε έναν «τυχαίο» θάνατο διαδηλωτή σε έρευνα για τη συμπεριφορά της αστυνομίας με την προοπτική άσκησης δίωξης εις βάρος αστυνομικών για φόνο. Είχε αποκαλυφθεί, βλέπετε, ότι λίγο πριν πεθάνει και χωρίς ιδιαίτερο λόγο ένας από τους φύλακες τού νόμου τον είχε σπρώξει με την ασπίδα του και τον είχε πετάξει στο έδαφος.
ΣΤΗΝ Ελλάδα ένας νεαρός διαδηλωτής με χαρακτηριστικά πράσινα παπούτσια- που είχαν χρησιμοποιηθεί εις βάρος του για να τεκμηριώσουν τη συμμετοχή του σε βίαια επεισόδια- αθωώθηκε όταν κρυφή κάμερα απέδειξε ότι τα ίδια παπούτσια φορούσαν και άλλοι που είχαν πάρει μέρος στη διαδήλωση.
ΣΤΗΝ περίφημη υπόθεση της ζαρντινιέρας άλλωστε- με τον ανελέητο ξυλοδαρμό του Κύπριου φοιτητή- ήταν μια κρυφή κάμερα που κατέγραψε το γεγονός, προκάλεσε τον ξεσηκωμό της κοινής γνώμης και βέβαια οδήγησε στην παραπομπή των αστυνομικών. Έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία ότι χωρίς τις εικόνες δεν θα είχε κινηθεί φύλλο για τον εντοπισμό των ενόχων; ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ σπάνιες είναι οι περιπτώσεις που οι κάμερες έχουν αξιοποιηθεί για τον εντοπισμό πολιτών που παραβιάζουν τον νόμο. Κι όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει σχεδόν αποκλειστικά σχετίζεται με το κοινό έγκλημα- τον απρόσεκτο ληστή ή το πολύ πολύ τον οδηγό του αυτοκινήτου που αφήνει αβοήθητο το θύμα του.
ΕΙΝΑΙ και αυτό- ότι δηλαδή είναι αναποτελεσματικές- ένα από τα επιχειρήματα που ακούγονται εναντίον τους. Αλλά βέβαια δεν ισχύει.
ΠΡΑΓΜΑΤΙ μια κάμερα από μόνη της σπάνια οδηγεί σε συλλήψεις. Συχνά όμως δίνει πολύτιμα στοιχεία που μπορεί να αξιοποιηθούν στα πλαίσια μιας συστηματικής έρευνας σε υποθέσεις τρομοκρατίας ή οργανωμένου εγκλήματος. Ακριβώς εκεί δηλαδή που η Ελληνική Αστυνομία έχει δείξει ότι πάσχει περισσότερο.
ΕΙΝΑΙ όλα αυτά τα στοιχεία ικανά για να οδηγήσουν τα προοδευτικά κόμματα σε μια αναθεώρηση της στάσης τους; Δύσκολο να το πει κανείς. Στην πλάστιγγα, βλέπετε, μπαίνουν οι απόλυτα δικαιολογημένες ανησυχίες για τα ατομικά δικαιώματα και την παραβίαση των προσωπικών δεδομένων.
Η καταχρηστική τους αξιοποίηση είναι πάντοτε πιθανή, ιδίως για μια κοινωνία όπως η ελληνική όπου οι νόμοι και οι κανόνες μπαίνουν για να παραβιάζονται.
ΜΕΝΕΙ να φανεί αν οι φόβοι αυτοί είναι ικανοί να δικαιολογήσουν τη σημερινή απόλυτη άρνηση ή αν αντίθετα το πραγματικό ζητούμενο είναι οι προϋποθέσεις για το πώς και πότε θα χρησιμοποιούνται.
ΣΤΟ κάτω κάτω η εφαρμογή των νόμων ιστορικά υπήρξε αίτημα των απανταχού κατατρεγμένων.
Ήταν η άμυνά τους απέναντι στην αυθαιρεσία των ισχυρών- ή όσων διεκδικούν το δικαίωμα να παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους.
ΠΩΣ και γιατί καταφέραμε να εκχωρήσουμε αυτό το δημοκρατικό δικαίωμα στα κόμματα της Δεξιάς- κι ακόμα πιο πολύ της Ακροδεξιάς- ασφαλώς πρέπει να μας προβληματίσει. Και ίσως να εξηγεί ώς έναν βαθμό και τη σημερινή κρίση της Αριστεράς στην Ευρώπη.
