Πρώτα βίωσε με την ιδιότητα του καθηγητή την ομορφιά και την τραχύτητα της πολυφυλετικής ζούγκλας του μαυροπίνακα. Στη συνέχεια, με μοντέρνο στυλ γραφής και στακάτη αφήγηση, έδωσε στις εμπειρίες του λογοτεχνική διάσταση. Τελευταία υποδύθηκε τον εαυτό του σε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ομώνυμη ταινία, αναγκάζοντας τον Σον Πεν στις Κάννες να του βγάλει το καπέλο. Ο δαιμόνιος Φρανσουά Μπεγκοντό ( Ανάμεσα στους τοίχους, Εκδ. Μεταίχμιο). Εύλογη επομένως όσο και αναπόφευκτη η απορία: Εμείς, εδώ; Δεν έχουμε εμείς σχολεία με μαθητές αλλόγλωσσους, αλλόδοξους, παιδιά από τα Βαλκάνια, τις παρευξείνιες χώρες, παιδιά Κινέζων ή με μαύρο χρώμα; Δεν υπάρχουν σχολεία σε μέρη σταμπαρισμένα από τη χρόνια εγκατάλειψη, σχολεία που στενάζουν κάτω από το φάσμα της ανεργίας; Μαθητές που περνάνε τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους μέσα σε κτίρια-φυλακές ή που συχνά βλέπουν τους συμμαθητές τους να «ταξιδεύουν» αλλιώς; Τα τσιγγανάκια; Και ο τρόπος που (δεν) τα υποδέχεται το «ελληνικό» σχολείο; Αφού λοιπόν όλοι παραδεχόμαστε αυτή την πραγματικότητα, τότε γιατί η λογοτεχνία μας δεν έχει ασχοληθεί με το σημερινό σχολείο; Εθελοτυφλισμός; Ναρκισσιστική απαξίωση; Αλλά μέχρι πότε, καλοί μου φίλοι και ομότεχνοι, θα μας κατατρύχει η Ιστορία και τα φαντάσματά της; Δεν θα στερέψει ποτέ η κάνουλα με τις προσωπικές αγωνίες της ιδιωτικής μας δεξαμενής; Οι δεκαεξάρηδες είναι εδώ: γύρω, δίπλα, ανάμεσά μας. Βγάζουν κραυγή: «Δείτε μας, καταδεχτείτε μας, μιλήστε για μας!». Καιρός δεν είναι;

Ο Κώστας Ακρίβος είναι συγγραφέας.

Τελευταία Νέα