«ΚΑΘΕ ΣΠΟΥΔΑΙΟ
ΠΟΙΗΜΑ ΠΕΡΙΚΛΕΙΕΙ
ΕΝΑ ΙΣΟΔΥΝΑΜΟ
ΣΙΩΠΗΣ ΠΟΥ ΤΟ
ΚΑΝΕΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ
ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΕΠΑΝΑΝΑΓΝΩΣΙΜΟ.
ΔΕΝ
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ
ΞΕΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ
ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ
ΤΟΥ «CΗΕ
FΕCΕ… ΙL GRΑΝ
RΙFΙUΤΟ» ΑΚΟΜΗ ΚΙ
ΑΝ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑΜΕ
ΤΙΣ ΣΙΩΠΕΣ ΜΑΣ»,
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΩΤΗΣ
Γενέτειρα: Ανδραβίδα Ηλείας (1956). Σπουδές/ ΣταδιοδροΒιβλιογραφία: μία: Σπουδάζει στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ζει και εργάζεται ως οδοντίατρος στην Αθήνα. Τιμάται το 2008 με το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού «Διαβάζω» για τη συλλογή του Χρονογραφία.

Το γνωρίζατε; Συμμετείχε μαζί με τους Γ. Κοροπούλη, Π. Μπουκάλα, Ν. Ξυδάκη κ.λπ. στην έκδοση του λογοτεχνικού περιοδικού «Σύμπτωμα» της Ομάδας Φοιτητών Οδοντιατρικής. (Είναι ο μόνος δε εκ των τεσσάρων συγγραφέων/ οδοντογιατρών που τελικά άσκησε το επάγγελμα). Ήταν επίσης μέλος και της συντακτικής ομάδας των εκδιδόμενων στην Ηλεία περιοδικών «Διάλογος» (1978-19830) και «Εκ Παραδρομής» (1985-1992).

Κριτική ετυμηγορία: Αν και ολιγογράφος (τέσσερις συλλογές σε είκοσι χρόνια) ο Γώτης έχει καταφέρει από βιβλίο σε βιβλίο να διαμορφώσει τη δική του ιδιότυπη φωνή, φωνή έντονα λυρική (αλλά πάντοτε συγκρατημένη), αδιόρατα μελαγχολική, που στοχάζεται, μέσω μιας πλούσιας και πυκνής εικονοποιίας, τα κέρδη και τις απώλειες του χρόνου. Όπως σωστά έχει επισημάνει ο Κοροπούλης σε πρόσφατη κριτική του, «η εκκωφαντική υπεραναπλήρωση της επίγνωσης (που ολοένα βαραίνει) πως “θα απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω” είναι το “λογισμικό” των κάθε λογής νεωτερισμών. Στην ποίηση του Γώτη βρισκόμαστε στους αντίποδες: κάποιος παρατηρεί ήρεμα, καρτερικά την “αρνητική εργασία” του χρόνου- και την αποδίδει αφήνοντας να φανούν τα ίχνη της, να εμφανιστούν αργά-αργά, όπως εμφανίζουμε φωτογραφία, πάνω στη δική του δουλειά». Ο Στήβενς έλεγε ότι γι΄ αυτόν η ποίηση είναι (δυστυχώς) υπόθεση τόπων, και όχι ανθρώπων. Το ίδιο ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για τον Γώτη, με τη διαφορά ότι στην περίπτωσή του το φυσικό τοπίο, άλλοτε γυμνό και σκληρό, άλλοτε θαλερό και μαγευτικό, λειτουργεί ως μεταφορά ενός νοήματος που πασχίζει να βγει στο φως, ν΄ αντηχήσει με τέτοιο τρόπο, ώστε η γλώσσα που το ορίζει να πείθει για την αλήθειά της. Και αναμφισβήτητα πείθει με τον τρόπο που γνωρίζει η γνήσια ποίηση. Όρθρου Βαθέος (1988, εκτός εμπορίου), Φυσική Ιστορία (1991), Κρυμμένη Εικόνα (1999) και Χρονογραφία (2007)- όλα από τις Εκδ. Στιγμή. Επίσης μαζί με τους Δ. Κράγκαρη και Α. Φουσκαρίνη έχει επιμεληθεί την Ανθολογία Ηλείων Λογοτεχνών (έκδοση της Μορφωτικής Ένωσης Λεχαινών «Ο Αντρέας Καρκαβίτσας») και γράψει τα επίμετρα για το διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού, Μοσκώβ Σελήμ (2002) και του Αλέξανδρου Μωραϊτίδου, Άγιον Όρος, (2006) [Εκδ. «Φοίνικας»].

Στίχοι: « Πέφτει στα τέσσερα/ κάνει το σκύλο./ Γαβγίζει ομοιοκατάληκτα και άλλοτε / σε ελεύθερο στίχο./ Γυρνά ανάσκελα,τρίβει τη ραχοκοκαλιά / σαν να τον τρώνε ψύλλοι ./ Προσμένει ένα χάδι / από της αναγνώρισης το χέρι./ Κοιτάζει με δέος ικετεύει μήπως / του ρίξουν επιούσιο ξεροκόμματο / για ένα κόκαλο αιωνιότηταςκοπιάζει./ Αποζητά τα λόγια να του πουν / ήρεμα κάτσε στη γωνιά σου, ησύχασε / μία ακόμη παραίσθηση ήταν ».

Τελευταία Νέα