ΣΤΟΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ πανεπιστημιακό που μου ζήτησε να υπογράψω υπέρ του Κώστα Σημίτη απάντησα ότι η πρακτική αυτή μου θυμίζει χούντα και πως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εξελέγη δύο φορές πλειοψηφικά. Αλλωστε γιατί οι υπογραφές, όταν ο Σημίτης επιμένει στη θέση της υποκειμενικής αυτονομίας, καταστατικής για τον δημοκρατικό διάλογο; Από ποιον κινδυνεύει ακόμη και με μία διαγραφή; Εάν ήταν ο Μπουχάριν, παρατήρησα, και αν ο Παπανδρέου, ο μη γένοιτο ήταν ο Στάλιν, η τελευταία γραπτή του δήλωση («εγώ θα λέω τη γνώμη μου») θα εκλαμβάνετο ως το μεγαλύτερο μαρτύριο στο οποίο θα υπέβαλλε το κόμμα παρά το ότι, σημειώνει ο Τσίζεκ, «και ο σκοτεινότερος σταλινισμός κρύβει μία λυτρωτική εκδοχή».

Επειδή όμως το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα δημοκρατικό, το δράμα που παίζεται αυτές τις ημέρες μεταξύ των σιωπηλών (οπορτουνιστών) και των ομιλούντων πρωτοκλασάτων του, καταλήγει στη γελοιωδέστερη παρωδία χωρίς καμία λύτρωση και καμία προοπτική.

Τόσο οι ποιούντες τη νύσσα όσο και οι λαλίστατοι πάγκαλοί του, με κάνουν να γελώ. Ένα είναι το ερώτημα που θέτουν σε όλους εμάς. Μπορεί κανείς στη Δημοκρατία να υπηρετεί μόνο σκοπιμότητες;

Αλλά και όσοι ζητούν την υπογραφή μου προκειμένου να τις καταγγείλουν, και αυτοί μού δημιουργούν θυμηδία. Δεν ανήκουν άραγε στο «λόγο της Αστυνομίας» που με τις υπογραφές και τους φακέλους της με ταυτοποιεί και με ταυτίζει με τις μεθόδους της;

Τελευταία Νέα