Τον δήμαρχο Ντελανοέ, λέει η φίλη μου, άρτι αφιχθείσα εκ Παρισίων, τον μισούν όσοι έρχονται από τα προάστια στο κέντρο με τα αυτοκίνητά τους, γιατί δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν πια στην πόλη. Σε όλους τους δρόμους έχει απομείνει μόνο μια λωρίδα για τα αυτοκίνητα, έχουν γίνει παντού ποδηλατόδρομοι.

Ακόμα κι εγώ, προσθέτει, ξανάρχισα να κάνω ποδήλατο ύστερα από τόσα χρόνια. Το ποδήλατο δεν ξεχνιέται ποτέ, μπορώ να σε βεβαιώσω, λέει. Αλλά εγώ δεν την πιστεύω. Σκοπεύω να το ξεχάσω. Γιατί εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν αντέχουμε να ζούμε με το μίσος. Δεν είμαστε Γάλλοι, να συνηθίζουμε αρνητικά συναισθήματα.

Εμείς αγαπιόμαστε. Τώρα ο δικός μας δήμαρχος χαράζει δύο ποδηλατόδρομους στην Αθήνα. Σ΄ εμάς όμως τα πράγματα είναι αλλιώς. Μόνο για μια μέρα μπορούμε να μισούμε τον δήμαρχο, ύστερα τον αγαπάμε. Όπως εκείνη τη μέρα με τα γηπεδάκια στην Πανεπιστημίου, θυμάστε; Μια καθημερινή, μιαν ανεπίσημη, μιαν εργάσιμη ημέρα που είχε κλείσει την Πανεπιστημίου, την είχε φτιάξει γηπεδάκια, να παίζουν μπάλα τα παιδιά μέσα στην ντάλα και γύρω οι οδηγοί και οι επιβάτες των λεωφορείων να καταριούνται κι εκείνον και τη μοίρα τους; Ε, την επόμενη μέρα ήταν όλοι ευχαριστημένοι και πολυαγαπημένοι, μόνο και μόνο επειδή άνοιξε ο δρόμος. Κάπως έτσι φαντάζομαι και τους ποδηλατόδρομους: να κλείσει μια μέρα τη Μεσογείων, την Κηφισίας, τη Συγγρού και κάμποσες άλλες, να τις κάνει ποδηλατόδρομους και να γίνει μια μεγάλη γιορτή με πολλές κάμερες και πολλές απελπισμένες κόρνες γύρω γύρω. Και πολύ μίσος. Και την άλλη μέρα να ξαναλειτουργήσουν όλα κανονικά και να είμαστε όλοι πλημμυρισμένοι ευγνωμοσύνη για τους ποδηλατόδρομους που γλιτώσαμε. Οπότε ποιος θα φταίει που δεν θα γίνουν;

Εμείς οι βολεμένοι, που δεν τους θέλουμε…

Τελευταία Νέα