Αναζήτηση
«…ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕ: ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΜΟΝΟ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ: ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΓΟΝΗ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ, ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΡΑΓΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΜΕΝΑ ΧΕΙΛΙΑ. ΟΧΙ Ο ΗΓΕΤΗΣ ΣΤΙΧΟΣ ΠΟΥ ΑΠΟΠΛΑΝΑ ΚΑΙ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΕΙ. Ο ΠΛΗΒΕΙΟΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΤΟΥ. ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕ: ΣΥΝΤΡΙΒΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΓΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ…», ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ
Γενέτειρα: Έδεσσα 1935. Σπουδές/ Σταδιοδρομία: Σπουδάζει γραφικές τέχνες και διακόσμηση στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο. Από το 1965 ώς το 1981 ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως γραφίστας και επιμελητής εκδόσεων. Το 1981 εγκαθίσταται στη Θεσσαλονίκη, όπου και συμμετέχει στην εκδοτική ομάδα των Χειρογράφων. Το 1996 τιμάται με το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού Διαβάζω, το 2005 με το Βραβείο Καβάφη και το 2007 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών.
Το γνωρίζατε; Πρωτοεμφα νίζεται στη λογοτεχνία το 1955 με ποίημα (απο-κηρυγμένο) στην Ηπειρωτική Εστία και το 1956 με το ποίημα «Ειρήνη» στο περιοδικό Επιθεώρηση Τέχνης, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Κούλης Αυγερινός. Συνδέεται με την εκδοτική ομάδα του περιοδικού Μαρτυρίες και το 1973 ιδρύει με τους ποιητές και κριτικούς Λαμπρίδη, Λεοντάρη, Λυκιαρδόπουλο, Μαρκίδη, Ροζάνη, Κίτσο-Μυλωνά και Πορφύρη το περιοδικό Σημειώσεις , το οποίο αποτελεί έναν από τους γονιμότερους πνευματικούς μεταπολιτευτικούς πυρήνες.
Με το μάτι του ποιητή: Η ισχυρή φαντασία του Μέσκου και η ικανότητά του να σκηνογραφεί με μοναδικό τρόπο τα ποιήματά του αποτυπώνονται και στην άλλη τέχνη που αγαπά, τη ζωγραφική. Η πρώτη ατομική του έκθεση παρουσιάζεται αυτή την εποχή στη Θεσσαλονίκη.
Κριτική ετυμηγορία: Από τους σημαντικότερους ποιητές της β΄ μεταπολεμικής γενιάς, ο Μέσκος έχει επιδράσει καταλυτικά στη διαμόρφωση της ποιητικής φυσιογνωμίας πολλών νεώτερων ποιητών. Σε γλώσσα πυκνή, αιχμηρή, ιδιόμορφα μελωδική, που ανακαλεί με ρεαλισμό τα πάθη αλλά και το φυσικό κάλλος του γενέθλιου τόπου, ο Μέσκος κατορθώνει να γράφει ποιήματα, που, αν και φορτωμένα με οδυνηρές προσωπικές και συλλογικές εμπειρίες, επιτυγχάνουν έναν λυρικό εξαγνισμό της πραγματικότητας. Ποιήματα που, λόγω της γνησιότητας του αισθήματος, έχουν τη δύναμη να στοχαστούν «πόσον κράτησε η κακιά Στιγμή, πόσον το Θαύμα». Βιβλιογραφία [επιλογή]:
Οι πρώτες επτά συλλογές- με εξαίρεση Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979) και τα Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)βρίσκονται συγκεντρωμένες στον τόμο Μαύρο δάσος. Ποιήματα : 1958 – 1986 («Νεφέλη», 1999). Ακολούθησαν οι συλλογές, Στον ίσκιο της γης («Νεφέλη», 1986), Χαιρετισμοί («Ύψιλον», 1995), Ψιλόβροχο («Νεφέλη», 2000), Ελεγείες («Ίκαρος», 2004). Έχει επίσης γράψει πεζά [ Παιχνίδια στον παράδεισο (1978), Κομμένη γλώσσα. Ονόματα και ιστορίες(1979), Μουχαρέμ (1999), Νερό Καρκάγια (2005)] και δοκίμια [ Γνωστοί και φίλοι (1987), Προσωπικά κείμενα (2000)] και έχει επιμεληθεί τόμους με διηγήματα του Όμηρου Πέλλα και ποιήματα του Μανόλη Αναγνωστάκη και του Κλείτου Κύρου.
Στίχοι: « Τι είναι λοιπόν η Ποίηση;/ Ψηλά τα τείχη της κενής δεξαμενής / στο μέσον η κατάξερη φωνή / στίχοι που δεν ειπώθηκαν ποτέ./ Κατά τον πρωινό νοτιά ο καιρός / ξεφλουδισμένο αυγό. Κι από σένα / ( το πιο κοντινό πουλί μου )/ στερνό φιλί να μην υπάρχει ».
