«ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΤΙΧΟ
ΠΟΥ ΘΑ ΓΡΑΨΩ
ΑΚΡΟΒΑΤΩ/ ΠΑΝΩ
ΣΤΟ ΣΤΙΧΟ ΠΟΥ
΄ΧΩ ΓΡΑΨΕΙ ΙΣΟΡΡΟΠΩ/
ΕΝΑ ΚΛΑΔΙ
ΓΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ
ΠΟΙΗΜΑ/ ΠΟΥ ΔΕΝΩ
ΠΟΤΕ-ΠΟΤΕ
ΕΚΕΙ ΤΗΝ ΚΟΥΝΙΑ
ΜΟΥ/ ΝΑ ΑΙΩΡΟΥΜΑΙ
ΠΑΝΩ ΑΠΟ
ΤΟ ΜΑΥΡΟ»
ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ
(1953-)
Γενέτειρα: Αθήνα. Σπουδές/ Σταδιοδρομία: Σπουδάζει Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Ιστορία Δικαίου στο Παρίσι. Από το 1974 ώς το 1976 εκδίδει το περιοδικό Η Νέα Ποίηση. Σε συνεργασία με τον Θανάση Νιάρχο διευθύνει την ετήσια ανθολογία Ποίηση (1975-1981), ενώ από το 1981 το περιοδικό Η Λέξη , ένα από τα μακροβιότερα και σημαντικότερα λογοτεχνικά περιοδικά. Τιμάται με το διεθνές Βραβείο Καβάφη (1993), το Βραβείο Βρεττάκου του Δήμου Αθηναίων (1998), το βραβείο ποίησης του περιοδικού Διαβάζω (2004) και το Κρατικό βραβείο ποίησης (2004). Τα βιβλία Σκοτεινός Έρωτας και O διάβολος τραγούδησε σωστά μεταφράστηκαν στα αγγλικά από τον Κimon Friar, ενώ ο Μichel Volkovitch και ο Νicola Crocetti μετέφρασαν στα γαλλικά και τα ιταλικά αντίστοιχα αρκετά ποιήματά του.

Το γνωρίζατε; Με το ψευδώνυμο «Τέλλος Αμάρανατος» δημοσιεύει στη «Σελίδα συνεργασίας αναγνωστών» της Διάπλασης των παίδων τα πρώτα του ποιήματα και πεζά. Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 η Διάπλασηδιακόπτει οριστικά την έκδοσή της, ο Φωστιέρης, μαζί με άλ λους αναγνώστες της, ιδρύουν την «Αθηναϊκή Συντροφιά», και σε πολυγραφημένο φυλλάδιο συνεχίζουν να τυπώνουν τα εφηβικά τους δημιουργήματα. Μεταφράσεις/ ΕπιμέλειΚριτική ες: Μεταφράζει εξαιρετικά τις Συμβουλές σε νέο ποιητή του Μαξ Ζακόμπ («Καστανιώτης», 1984), τον Καιρό των δολοφόνων του Χένρυ Μίλλερ («Εγνατία/ Τραμ», 1978, «Νεφέλη», 1982, σε συνεργασία με τον Θ. Νιάρχο) και τα Ποιήματα του Μπορίς Βιάν («Γνώση», 1982). Επιμελείται, εξάλλου, με τον Θ. Νιάρχο τις ανθολογίες Σύγχρονη ερωτική ποίηση («Καστανιώτης», 1987), Έλληνες ποιητές για τη θάλασσα («Καστανιώτης», 1997) καθώς και τον τόμο Σε δεύτερο πρόσωπο («Καστανιώτης», 1990), που περιέχει συνεντεύξεις με πενήντα συγγραφείς και καλλιτέχνες, δημοσιευμένες κατά καιρούς στη Λέξη.

ετυμηγορία: Αναμφισβήτητα μια από τις πιο επιδραστικές και στοχαστικές φωνές της γενιάς του ΄70. Όπως φαίνεται και από τους τίτλους των συλλογών και πολλών ποιημάτων του, η ποίηση του Φωστιέρη οικοδομείται πάνω στο χαϊντεγκεριανό οντολογικό ερώτημα· σ΄ αυτό προσπαθεί να αντιπαρατεθεί με γλώσσα πάντοτε διαυγή, στιλπνή, ενίοτε σαρκαστική και παιγνιώδη, της οποίας ο υποβλητικός ρυθμικός βηματισμός (διασκελισμοί, κενά, σιωπές) υπογραμμίζει τον τρόπο του ν΄ ακροβατεί με σθένος πάνω από το υπαρξιακό κενό, τραγουδώντας σωστά, τη θεραπευτική ( redressing την αποκαλεί ο Χήνυ) μελωδία της Ποίησης.

Βιβλιογραφία: Εσωτερικοί χώροι, ή Τα είκοσι («Αθήνα», 1973), Ποίηση μες στην ποίηση Σκοτεινός έρωτας («Κέδρος», 1977), Ο διάβολος τραγούδησε σωστά («Καστανιώτης», 1981), Το θα και το να του θανάτου («Καστανιώτης», 1987), Η σκέψη ανήκει στο πένθος («Καστανιώτης», 1996), Πολύτιμη λήθη(«Καστανιώτης», 2003)

Στίχοι: «… Άλλοτε λέω:/ Οι στίχοι / Είναι τα στάχυα που θέρισαν / Ελισσόμενες μέρες / Και παίρνοντας φωτιά ξεκίνησαν / Σ΄ ονειρώδη ουρανό.// Λυπάμαι / Που μάλλον μιλάω / Μια γλώσσα νεκρή.// Δεν πιστεύω βεβαίως σε ανάσταση;/ Πιστεύω / Εντούτοις / Με πάθος/ Στο / Θάνατο ».

Τελευταία Νέα