ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ:
«ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ/
ΧΤΙΖΕΤΑΙ/ ΕΚΕΙ
ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΕ/
ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ/ ΓΙΑ
ΝΑ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ/
ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ/ ΠΟΥ
ΥΠΗΡΧΕ/ ΣΤΗ ΘΕΣΗ
ΤΟΥ» ΣΗΜΕΙΩΝΕΙ
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ
ΠΑΤΙΛΗΣ
Γενέτειρα: Αθήνα 1947 Σπουδές/ Σταδιοδρομία: Σπουδάζει Νομικά και Νεοελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάζεται ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Υπήρξε συνιδρυτής του περιοδικού Το Δέντρο (1978) και συνεκδότης των περιοδικών Νήσος,Μουσική και Ποίηση (1983-85) και Κριτική και Κείμενα (1984-85). Από το 1986 εκδίδει το Πλανόδιον, ένα από τα λίγα λογοτεχνικά περιοδικά με ισχυρό στίγμα, που ξεχωρίζει για τη μαχητικότητά του και την τόλμη με την οποία υπερασπίζεται αισθητικές αντιλήψεις και πολιτικές θέσεις. Παράλληλα, στη σειρά «Λογοτεχνικά φύλλα», των ομώνυμων εκδόσεων, κυκλοφορούν έργα γνωστών αλλά και νέων συγγραφέων (ήδη έχουν εκδοθεί 56 τίτλοι) που διανέμονται δωρεάν στους συνδρομητές του περιοδικού.

Το γνωρίζατε; Υπήρξε συνθέτης και την περίοδο 1965-1970 έγραψε περί τα πενήντα τραγούδια. Δεκατέσσερα από αυτά, ψηφιοποιημένα από παλιά ηχογράφηση ερασιτεχνικής παραγωγής, κυκλοφορούν σε CD με τον τίτλο, Πέρασα με το κόκκινο τη διάβαση (Παραγωγή: «Ασύμμετρες Δράσεις- Η Μαύρη Τρύπα»).

Γέρος: Η σχέση του Πατίλη με τον γνωστό ζωγράφο αποτυπώνεται και σε κάθε τεύχος του «Πλανόδιου»: εντυπωσιακά σχέδια του Δημήτρη Γέρου κοσμούν τα εξώφυλλα ή τις σελίδες του. Το 1984 εξάλλου, ο Πατίλης επιμελήθηκε και εξέδωσε έναν προκλητικό, «άσεμνο» για τα κοινά ήθη, τόμο με φωτογραφίες του υπερρεαλιστή ζωγράφου, που αποκαλύπτουν μια άγνωστη πλευρά των καλλιτεχνικών εμμονών του.

Κριτική ετυμηγορία: Από τις πιο δυναμικές και ευδιάκριτες φωνές της γενιάς του 70΄, αρθρώνει λόγο αντιλυρικό, αιχμηρό, έντονα πολιτικό, «αριστερό» με την ευρεία έννοια (αλλά επ΄ ουδενί στρατευμένο ή κομματικό), πάντοτε καίριο και πυκνό, στο βάθος τρυφερό και παρηγορητικό, ο οποίος αντιπαρατίθεται όχι μόνο στα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα της εποχής (κυρίως στην αλλοτρίωση του Νεοέλληνα και την άνευ όρων παράδοσή του στην ευτέλεια μιας επιδερμικής και προκλητικής ευημερίας), αλλά αμφισβητεί (μέσω ενός διαβρωτικού, καταλυτικού χιούμορ) τη στάση και τις επιλογές ποιητών που ανήκαν σε προγενέστερες γενιές αλλά και στη δική του. Η ποίησή του, γειωμένη στο πραγματικό, επιδιώκει να φωτίσει «τις απτότατες αποδείξεις της ζωής», τα «θρύμματα» εκείνα που τη νοηματοδοτούν και εντέλει τη δικαιώνουν.

Βιβλιογραφία: Οι συλλογές του Ο μικρός και το θηρίο (1970), Αλλά τώρα , προσέχτε!… (1973), Υπέρ των καρπών (1977), Κέρματα (1980), Ζεστό Μεσημέρι (1984), Γραφέως κάτοπτρον (1989) κυκλοφορούν συγκεντρωμένες στον τόμο-, Ταξίδια στην ίδια πόλη: Ποιήματα1970 – 1990 («Ύψιλον», 1993). Στίχοι: « Ω γη της Αττικής / Αγαπώτις πολυκατοικίες σου πιο πολύ απ ΄ τον Παρθενώνα. / Χωρίς αυτές ούτε που θα σας είχα δει / Άσπρες ζεστές κολόνες απόδάκρυα./ Είμαι ερωτευμένος / Κι αυτό / Δεν έχει καμιά σημασία./ Και είμαι χαρούμενος / Για την αποτυχία όλων των σημασιών./ Και είμαι ανέτοιμος / Βαθύτατα ανέτοιμος για όλα ».

Τελευταία Νέα