Αναζήτηση
ΣΤΗΝ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΙΑ Ο ΑΛΚΙΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ
ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΡΜΗΝΕΥΣΕΙ ΣΤΟ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
«ΤΑΞΙΔΙ ΜΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΕΡΑΣ
ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ» ΤΟΥ Ο΄ ΝΙΛ ΤΟΝ
ΤΖΕΪΜΙ- ΕΝΑ ΝΕΟ ΗΘΟΠΟΙΟ, ΓΙΟ ΕΝΟΣ ΔΙΑΣΗΜΟΥ
ΗΘΟΠΟΙΟΥ
«Είναι σνομπ», «έχει υφάκι», «είναι αντιπαθής», «είναι αντικοινωνικός»: αυτά άκουγα, αυτά έβλεπα. «Είναι χρυσό παιδί», «πατάει γερά στα πόδια του», «άμυνα είναι αυτά»: μου έλεγαν κάποιοι φίλοι του, κάποιοι άνθρωποι που τον είχαν συναναστραφεί. Προσωπικά διαισθανόμουν πως πίσω από την εικόνα αυτή θωρακίζεται μια μεγάλη ευαισθησία και μια μεγάλη καρδιά. Γι΄ αυτό ήθελα να μιλήσω με τον Άλκι Κούρκουλο.
Επιπλέον τον βλέπω να ωριμάζει ως ηθοποιός. Ο ψηλός, πανέμορφος νεαρούλης γιος του Νίκου Κούρκουλου και της Μελίτας Κούρκουλου, που πρωτοβγήκε το ΄85, στα δεκαοκτώ, στην ταινία του Μανούσου Μανουσάκη «Η σκιάχτρα», που πέρασε από τη σχολή Σταυράκου και στη συνέχεια αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Εθνικού το 1989 για να πατήσει το πόδι του, άγουρος ακόμη, στο σανίδι την ίδια χρονιά, πλάι στον πατέρα του, στο «Γεια σου» του Μπέρναρντ Σλέιντ, στο «Κάππα» κατάφερε να εξελιχθεί και να φτάσει να κάνει πρόπερσι ένα ρόλο διαμάντι στο «Ο μυστήριος Μr Love» πλάι στην ισάξια Ελένη Καστάνη.
Έκτοτε έκανε τηλεόραση αλλά στη σκηνή επανέρχεται φέτος. Θα είναι ο Τζέιμι στο «Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» του Ευγένιου Ο΄ Νιλ που ανεβάζει ο Αντώνης Αντύπας, πλάι στην Ράνια Οικονομίδου και στον Δημήτρη Καταλειφό.
«Το θέατρο υπήρχε στη ζωή μου από τότε που γεννήθηκα. Τον πατέρα μου μέσα στο θέατρο τον γνώρισα και τον θυμάμαι, όχι στον κινηματογράφο. Ο κινηματογράφος τελείωνε τότε. Από τον κινηματογράφο μόνο φλασιές έχω. Κάτι από τον «Αστραπόγιαννο», κάτι από τα γυρίσματα της «Δίκης των δικαστών», που με σήκωσε στα χέρια και με έβαλε και κοίταξα πρώτη φορά από βιζέρ κινηματογραφικής μηχανής, τα στούντιο του Φίνου στα Σπάτα θυμάμαι…». Μιλάμε στο καμαρίνι του, στο «Απλό Θέατρο».
info
«Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» σε απόδοση Νίκου Γκάτσου και σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα: στο «Απλό Θέατρο»/ Κεντρική Σκηνή (Χ. Τρικούπη 4, πίσω από το Πάντειο, τηλ. 210
9229605, 210 9246991) το πρώτο δεκαπενθήμερο του Δεκεμβρίου.
Στρίβει τσιγάρο, κλείνει πότε- πότε τα μάτια για να συγκεντρωθεί, όταν γελάει, γελάει με ένα πλούσιο γέλιο, παιδιάστικο. Σαραντάρισε φέτος.
«Αλλά στο θέατρο ήταν που πήγαινα και καθόμουνα στις κουίντες, στα παρασκήνια και έβλεπα τον πατέρα μου και τη μάνα μου να δουλεύουν. Για πάρα πολλά χρόνια. Στο ερώτημα αν θα γινόμουν ηθοποιός αν δεν ήταν ηθοποιός και ο πατέρας μου ποτέ δεν θα μπορέσω να απαντήσω.
Βέβαια, αρχικά με τον κινηματογράφο ήθελα να ασχοληθώ- πίσω από τις κάμερες. Μου άρεσε πολύ η διεύθυνση φωτογραφίας. Γι΄ αυτό και αρχικά στη σχολή Σταυράκου πήγα. Για ένα διάστημα μάλιστα δούλεψα ως βοηθός οπερατέρ. Και ο κινηματογράφος συνεχίζει να με ενδιαφέρει». Μου περιγράφει πώς, εντελώς τυχαία, βρέθηκε να πρωταγωνιστεί στη «Σκιάχτρα», όταν ο Μίνως Βολανάκης τον υπέδειξε ως τον καταλληλότερο για τον ρόλο στον σκηνοθέτη Μανούσο Μανουσάκη που έψαχνε έναν έφηβο. Και πόσο ψυχρά το αντιμετώπισε. «Άλλος θα έκανε σαν τρελός. Εγώ… Κάναμε πολλές πρόβες. Και ήμουν πάρα πολύ κακός. Λέξη δεν μπορούσα να πω. Νομίζω πως έχω βελτιωθεί από τότε…».
Έχει χιούμορ. Κι ας φαίνεται συνήθως στις φωτογραφίες, όταν τον αιφνιδιάζουν, «ξινισμένος». Μία, περί τα ερωτικά, σπαρταριστή προσωπική έκφρασή του που δεν γράφεται κυκλοφορεί από καιρό. Έχω απέναντί μου έναν ώριμο άντρα, χαλαρό, που κάνει τις επιλογές του και που καθόλου δεν τρελαίνεται για τη δημοσιότητα.
Τον ρωτώ πως νιώθει σήμερα στη σκηνή. «Προσπαθώ να αποβάλω κάποια «σύνδρομα» που ακόμα έχω ως ηθοποιός. Με το κοινό, όταν παίζω. Τα 200, 300, 600 άτομα που είναι στην πλατεία τα βλέπω σαν να έχουν έρθει όχι για να δουν την παράσταση αλλά για να με κριτικάρουν. Και αυτό είναι κακό, πολύ κακό».
Έχετε ανασφάλειες; «Μα, ηθοποιός είμαι! Είναι δυνατόν να μην έχω;». Γελάει. «Τεράστιες ανασφάλειες έχω. Που τις κρύβω».
Και ο έρωτας πόσο καθοριστικό ρόλο έχει στη ζωή σας;
«Έχω αφεθεί, με έχει «καταστρέψει», μετά, για πολλά χρόνια, του είχα απαγορεύσει να περνάει το κατώφλι μου- είχα πάρει ασφαλιστικά μέτρα… (γελάει)-, τώρα όμως τα έχω αποσύρει, είμαι σε μια καλή περίοδο, του έχω απευθύνει και πρόσκληση, είναι καλοδεχούμενος».
Υπήρχαν φάσεις που «οφείλατε» να είστε το καλό παιδί και εσείς δεν θέλατε να είστε ή επιδιώκατε να μην είστε;
«Ακόμα υπάρχουν… Αλλά στην πραγματικότητα καλός χαρακτήρας είμαι. Ακόμα προσπαθώ να βλέπω την καλή πλευρά των ανθρώπων και να τους δικαιολογώ. Και ποτέ δεν έχω πατήσει επί πτωμάτων».
