Δίκτυο

Ακόμη δεν τον είδαμε…

Μια υπερβολή που ταλάνιζε για πέντε χρόνια την πόλη της Λάρισας ήρθε να διορθώσει το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο. Και γνωμοδότησε υπέρ του περιορισμού του αρχαιολογικού χώρου εντός της πόλης, καθώς είχαν προκληθεί ουκ ολίγα τραγελαφικά αλλά και πολλά προβλήματα στους κατοίκους παρά το γεγονός ότι η αρχική απόφαση είχε καλές προθέσεις: δηλαδή τη συστηματική παρακολούθηση των οικοπέδων που χτίζονται, ώστε να υπάρχει έλεγχος και να αποφεύγεται η καταστροφή αρχαιοτήτων. Έτσι, αρχαιολογικός χώρος θα χαρακτηρίζεται πλέον μόνο το ιστορικό κέντρο με τις περιμετρικές οδούς Καλλιθέας, Γεωργιάδου, Αεροδρομίου, Λαγού και Ηρώων Πολυτεχνείου, ενώ προσπάθειες καταβάλλονται και για την ανάδειξη του θεάτρου που έχει αποκαλυφθεί στην καρδιά της πόλης. Θέατρο που, όπως φαίνεται, δύσκολα θα γλυτώσει από την «αξιοποίηση» που του επιφυλάσσουν οι Νεοέλληνες. Διότι μπορεί μεν να μην έχει ανασκαφεί καλά καλά, αλλά οι Λαρισαίοι ονειρεύονται εκδηλώσεις. Ακόμη δεν τον είδαμε, Γιάννη τον βαφτίσαμε.

Οι γιαγιάδες επιστρέφουν

Οι γιαγιάδες του «Παρά πέντε» και σε CD (αμέ!). Τα «Παραμύθια του Κόσμου» (2 CD + 1 βιβλίο) όπου η Ειρήνη Κουμαριανού και η Έφη Παπαθεοδώρου- οι γιαγιάδες δηλαδή- αφηγούνται παραδοσιακά παραμύθια από όλο τον κόσμο, συνοδεία ήχων και μουσικής. Και γιατί όχι, θα μου πείτε. Η επωνυμία πουλάει στις μέρες μας, οι επώνυμοι είναι συνήθως οι νέοι και οι ωραίοι αλλά ενίοτε το σύστημα αφήνει και χαραμάδες ελευθερίας και οι δυο συμπαθείς γιαγιάδες απέκτησαν την ανεκτίμητη δύναμη του σταρ. Αλλά προσοχή! Αν περάσει, έστω και ξώφαλτσα, από τον νου μου ότι το βασικό κριτήριο για την επιλογή των δυο κυριών ήταν αυτό- το κριτήριο της επωνυμίας δηλαδή-, ακόμη κι αν οι δυο συμπαθείς γιαγιάδες είναι εξαιρετικές στην αφήγηση (που θα είναι) μου δημιουργείται μια καχυποψία και για τις συνολικές προθέσεις αυτής της δουλειάς. Σκέψεις απλές…

Δίκοπο μαχαίρι

Τετρακόσιες σαράντα υπογραφές αρχαιολόγων, μηχανικών, αρχιτεκτόνων, συντηρητών αρχαιοτήτων, υψηλόβαθμων και χαμηλόβαθμων στελεχών του υπουργείου Πολιτισμού συγκεντρώνονται προκειμένου να μην κατεδαφισθούν οι δύο διατηρητέες πολυκατοικίες μπροστά από το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως στο τετράγωνο Μακρυγιάννη. Πρωτοφανής η κινητοποίηση για ανθρώπους που υπό κανονικές συνθήκες επικαλούνται την ιδιότητα και τη δέσμευση του δημοσίου υπαλλήλου για να μη λάβουν μέρος στις σπάνιες δημόσιες διαμαρτυρίες, κινητοποιήσεις και καταγγελίες που εκδηλώνονται μεταξύ των πνευματικών κύκλων για την αποτροπή της καταστροφής κάποιου μνημείου. Αυτό που υπογραμμίζεται στο κείμενο είναι το γεγονός ότι το υπουργείο Πολιτισμού χρησιμοποίησε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αν δηλαδή εμποδίζουν και είναι κατεδαφιστέες οι δύο διατηρητέες πολυκατοικίες, γιατί δεν είναι κατεδαφιστέο και το κτίριο Βάιλερ, το τεράστιο παλιό στρατιωτικό νοσοκομείο που εξίσου εμποδίζει τη θέα του Νέου Μουσείου προς την Ακρόπολη. Υπάρχουν και πολλά άλλα τέτοια παραδείγματα καταχρηστικής αντιμετώπισης των νεώτερων ιδίως μνημείων. Διατηρούνται όταν εξυπηρετούν τους ευρύτερους αρχαιολογικούς σκοπούς, όπως συμβαίνει π.χ. με τις παλιές πολυκατοικίες δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Πειραιά και μέσα σε μια από τις ελάχιστες αρχαιολογικές νησίδες αυτής της πόλης. Η διαμαρτυρία λοιπόν έχει αντικείμενο εφόσον στοχεύει στην κατάργηση της «διγλωσσίας» που ισχύει στην αντιμετώπιση τέτοιων θεμάτων. Μακάρι με το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως και για το συμφέρον των αρχαιοτήτων και των εκατομμυρίων επισκεπτών που θα περάσουν από εκεί να δοθεί η αφορμή για ένα ριζικό ξεκαθάρισμα. Για να πάρει όμως κάποιος θέση πρέπει να έχει δει τα πράγματα κι από τις δύο όψεις. Και από το «βουλεβάρτο» της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και από τις αίθουσες του Νέου Μουσείου.