Αναζήτηση
Η απάντηση στο δηλητήριο
Ακόμα θυμάμαι τα εγκαίνια του καινούργιου θεάτρου «Βadminton», τον Φεβρουάριο. Με την «ανδρική» τη «Λίμνη των κύκνων», την υπέροχη. Αλλά και με τα τεχνικά προβλήματα που δημιουργήθηκαν- τις διακοπές στις παραστάσεις, κάποιες ματαιώσεις τους-, με την ταλαιπωρία του κοινού στην προσέλευση λόγω δύσκολης πρόσβασης… Εγώ λυπήθηκα τότε. Με το μέρος του κοινού ήμουν. Αλλά σκέφτηκα πως πρέπει και να περιμένω. Το εγχείρημα δύσκολο ήταν. Κάποια περιθώρια δεν έπρεπε να δώσουμε στους ανθρώπους που το ξεκίνησαν; Θυμάμαι και τη χολή που, αντίθετα, αμέσως ξεχύθηκε, το δηλητήριο, τη χαιρεκακία… Τέλος πάντων. Οι υπεύθυνοι βούλωσαν τα αυτιά τους και έδειξαν ψυχραιμία. Και βούλωσαν τα στόματα των χαιρέκακων. Από τη δεύτερη παράσταση τα τεχνικά προβλήματα είχαν αποκατασταθεί και το «Βadminton» από τότε δουλεύει ρολόι. Και πριν κλείσει χρόνος έχει αναδειχθεί σε έναν χώρο μεγάλων- ή και μικρότερων – λαϊκών- ή και λιγότερο λαϊκών- θεαμάτων/ ακροαμάτων- μου αρέσουν, δεν μου αρέσουν-, ο οποίος, άριστα οργανωμένος και στελεχωμένος με ανθρώπους ευγενείς, σέβεται το κοινό του. Σαφώς δεν πρόκειται για φιλανθρωπικό σωματείο, αλλά για επιχείρηση. Υπάρχουν, όμως, επιχειρήσεις- οι έξυπνες- που τιμούν την πελατεία τους και επιχειρήσεις που την έχουν «γραμμένη». Αν ρυθμιστούν καλύτερα και τα θέματα πρόσβασης- παρκαρίσματος, τα πράγματα θα είναι ακόμα καλύτερα.
Η Ιστορία στο απόσπασμα
Πεδίο μάχης για πεδίο μάχης δεν θα μείνει όρθιο. Διότι δεν μας έφτανε το ολυμπιακό κωπηλατοδρόμιο που έγινε πάνω (σύμφωνα με ορισμένους) ή δίπλα (σύμφωνα με άλλους) στο πεδίο της μάχης του Μαραθώνα. Δεν μας έφτανε η ταλαίπωρη Κυνόσουρα που εδώ και δεκαετίες είναι σκουπιδότοπος και σε τίποτα δεν θυμίζει τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Τώρα έφτασε να συζητείται στο τραπέζι του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου η τοποθέτηση 600 φωτοβολταϊκών μονάδων στο πεδίο της μάχης των Πλαταιών, που θα παράγουν όση ενέργεια χρειάζονται 200 θερμοσίφωνες για μία ημέρα! Και επειδή το κράτος, λέει, ενισχύει τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, το θέμα είναι υπό συζήτηση. Άντε, οι Θερμοπύλες έχουν μείνει. Η ιδέα για έναν ΧΥΤΑ, τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι άσχημη. Ε, μη μείνει κι ο Λεωνίδας παραπονεμένος, ότι δεν έτυχε της φροντίδας των Νεοελλήνων, που κόπτονται κατά τα άλλα για την Ιστορία.
Εγκατάλειψη…
Μπορεί πολλοί να είναι εκείνοι που σκαρφαλώνουν κατά καιρούς πάνω του για να πανηγυρίσουν τις επιτυχίες της ομάδας τους ή τις νίκες της Εθνικής μας. Άλλοι μπορεί να το βλέπουν ως μια ξεχασμένη σκαλωσιά στην άκρη της Πλατείας Ομονοίας. Πόσοι γνωρίζουν, άραγε, πως η ύψους 15μ. μεταλλική κατασκευή είναι έργο τέχνης και μάλιστα με την υπογραφή του σπουδαίου γλύπτη Γιώργου Ζογγολόπουλου; Ελάχιστοι. Κι αυτό διότι το γλυπτό έχει υποστεί βανδαλισμούς, στοιχεία του λείπουν, έχει φθαρεί και δεν λειτουργεί, καθώς οι πέντε κινητοί κύκλοι που δίνουν και τον ρυθμό στο έργο δεν κινούνται. Για το τελευταίο ευθύνεται το ότι η δεξαμενή νερού (διότι με την κίνηση του νερού λειτουργεί το έργο)
έχει μετατραπεί σε δοχείο απορριμμάτων! Θα βρεθεί ο αρμόδιος που θα αποκαταστήσει το έργο του σπουδαίου Έλληνα γλύπτη ή θα το αφήσουν ως περίεργο και ανεξήγητο αντικείμενο να στέκει στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας; Εκτός αν νομίζουν πως μια πλατεία ομορφαίνει μόνο με γλάστρες και ζαρντινιέρες και από τη στιγμή που τις προσέθεσαν στην τσιμεντένια πλατεία, ευθύνη ουκ έχουν.
