Η ηχογραφημένη μουσική θεωρείται ξεπερασμένη για τον Έλβις Κοστέλο, που λέει στα «ΝΕΑ» ότι πιστεύει πλέον περισσότερο στις συναυλίες
Είναι καθισμένος με την πλάτη στον καθρέφτη, σε λίγο θα βγει να παίξει μπροστά στον κόσμο. Τσιμπολογάει σταφύλι. Άνετο μαύρο πουκάμισο, μαύρο τζιν παντελόνι. Μαύρα μυτερά παπούτσια. Μέσα τους κρύβεται ένα από τα πιο ανήσυχα πνεύματα της μουσικής, ο δεύτερος μεγάλος της Έλβις. Από το ροκ εν ρολ και τα μπλουζ, στη σόουλ, στην κλασική, στην κάντρι, από το «Watching the Detectives» και το «Veronica» στο «Τhe River Ιn Reverse», από το Λονδίνο στη Νέα Ορλεάνη, με συνεχείς εκπλήξεις.

Όπως όλοι οι ταλαντούχοι της μουσικής δεν ορίζονται από ένα και μόνο πράγμα και όπως όλοι οι φαν τα βρίσκουν δύσκολα μπροστά στα είδωλά τους- μέσα από τον Κοστέλο περνά πανοραμικά όλη μου η ζωή- δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Από το τυπικό, πώς πάει; Χαρούμενος; «Πολύ, πάρα πολύ, όσο δύσκολο είναι αυτό μακριά από τα δίδυμα, που είναι δέκα μηνών και μεγαλώνουν στιγμή με τη στιγμή… Είναι βέβαια κοντά τους η Νταϊάνα (Κραλ, της τζαζ) που ακόμη και όταν δίνει συναυλίες στην Αμερική αυτόν τον καιρό τα έχει πάντα μαζί, σε ένα αυτοκίνητο ειδικά διαμορφωμένο».

Ο δρόμος «τρώει» (με την καλή την έννοια) τον Έλβις. Δουλεύει, γράφει μουσική, δίνει συναυλίες, non stop από τη δεκαετία του ΄70. Το πανκ ξεφούσκωσε σαν μπαλόνι που παίρνει ο αέρας, αλλά ο Κοστέλο ήταν πολύ απασχολημένος για να πάει μαζί του σε εκείνη την πτήση στο πουθενά. Στην Αθήνα το καλοκαίρι μας άφησε εντυπώσεις μιας από τις καλύτερες συναυλίες που έχει ζήσει ποτέ η πόλη… «Θέλω όταν πηγαίνω κάπου να ξέρω πάντα τι θέλει να ακούσει ο κόσμος.

«Το άλμπουμ θεωρείται πια ξεπερασμένο για να εκφράσω τις μουσικές μου ιδέες»

Πέρσι στην Κωνσταντινούπολη, το κοινό σοκαρίστηκε που δεν παίξαμε το “She”. Μεγάλη επιτυχία εκεί, αλλά δεν κόλλαγε με τα τραγούδια του “Delivery Μan”. Στην Πορτογαλία, άκουγα από κάτω ένα “sshh shhh shh”. Στην Ολλανδία δεν μπορώ να αφήσω τη σκηνή αν δεν πω το “Ι Want Υou”». Στην Αθήνα, επίσης έγινε χαμός. Τι στιγμή κι εκείνη!

Αυτό τον καιρό γράφει μουσική για μπαλέτο και ετοιμάζει μία ακόμη έκπληξη.

Τι ακριβώς;

«Είναι ένα πρότζεκτ, αλλά δεν πρόκειται για δίσκο. Έχει να κάνει με το Μέμφις, αλλά όχι με τον Έλβις Πρίσλεϊ. Δεν μπορώ να πω ακριβώς αυτήν τη στιγμή. Είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία, όχι πολύ γνωστή. Όχι πάντως δίσκος».

Τι σημαίνει αυτό; Ο ΄Ελβις Κοστέλο πάντα ετοιμάζει έναν δίσκο.

«Η μουσική βρίσκεται σε έναν πολύ περίεργο τόπο αυτόν τον καιρό. Και είμαι σκεφτικός για το αν μπορώ να στηρίζομαι σε αυτό το μέσο – το άλμπουμ- που θεωρείται πια ξεπερασμένο για να εκφράσω τις μουσικές μου ιδέες. Απογοητευτικό, δεν είναι; Πιστεύω λοιπόν πιο πολύ στη σκηνή, στο λάιβ, παρά στους δίσκους».

Σε τι κερδίζει περισσότερο στο λάιβ;

«Κατ΄ αρχάς δεν κλέβεται με επιτυχία. Μπορεί να τρυπώσεις με ένα μαγνητόφωνο, αλλά δεν θα είναι καλή η ποιότητα, δεν θα έχεις το συναίσθημα της στιγμής, θα χάσεις την έκπληξη. Μετά οι προθέσεις του καλλιτέχνη στον δίσκο δεν έχουν νόημα πια γιατί ο κόσμος μπορεί να σπάσει τη δομή και την ιδέα που προτείνεις αμέσως με το ΜΡ3. Και αυτό είναι ΟΚ, μας πάει κατευθείαν πίσω στο 45άρι, στο σινγκλ. Ένα τραγούδι μπορεί να είναι πολύ πιο γνωστό. Απλά λοιπόν μη μου ζητάς να κάνω άλλα άλμπουμ. Είναι απογοητευτικό». Όχι άλμπουμ, αλλά τι;

«Προσπαθώ να βρίσκω τρόπους ώστε να κάνω την εμπειρία ενός τραγουδιού λίγο πιο μοναδική. Ώστε να πρέπει να έρθεις στη συναυλία, που μερικές φορές θα έχει νέα κομμάτια, άλλες παλιότερα. Ε, δεν έχω χρόνο να γράψω τραγούδια, είμαι και μπαμπάς. Δεν βιάζομαι, είμαι ευτυχισμένος, έχω κάνει 25 άλμπουμ, αρκετά δηλαδή. Ο Μπομπ Ντίλαν έκανε 9 χρόνια να βγάλει καινούργιο δίσκο, ας περιμένω εγώ 15. Δεν μου λείπει και η δουλειά».

Μα, στη μουσική όλοι λένε πως έγινε επανάσταση.

«Δεν νομίζω ότι ήταν τίποτε επαναστατικό. Και στο Νapster δεν έχω καμία εκτίμηση. Έχω την εντύπωση πως είναι υποκριτές. Υποκρίνονταν ότι απελευθέρωναν τη μουσική, μέχρι να βάλουν την τιμή τους. Δεν ήταν επαναστάτες. Κανείς δεν είναι. Όλα αυτά είναι μπίζνες. Νομίζω ότι ζούμε σε μια προνομιούχα κοινωνία όπου μπορούμε να κάνουμε τις επιλογές μας. Όλα τα άλλα, ΜΡ3, DVD, CD… είναι μέσα και έχουν ρόλο εφόσον είναι εκεί ο καλλιτέχνης να δώσει την τέχνη του». Τι προβλέπετε λοιπόν;

«Έζησα όλες τις μεταβατικές εποχές, αρχίζοντας να ακούω δίσκους από τότε που περνούσαμε από τις 78 στροφές στα βινύλια των 45 και 33 στροφών, μετά στα CD, στο ΜΡ3. Ίσως ανακαλυφθεί και ένα χάπι που θα το παίρνεις και θα ακούς μουσική ή το τραγούδι θα είναι σαν αυτοκόλλητο νικοτίνης».

Ασταμάτητος από το 1977


Γεννήθηκε: στο Λονδίνο στις 25 Αυγούστου του 1954.

Το πραγματικό του όνομα είναι Ντίκλαν Πάτρικ ΜακΜάνους.

Γράφει μουσική κυκλοφορεί άλμπουμ και δίνει συναυλίες ασταμάτητα από το 1977. Τα γκρουπ του είναι οι Αttractions και οι Ιmposters.

Έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με Μπομπ Ντίλαν, Πολ Μακάρτνεϊ, Μπερτ Μπάκαρα, Τόνι Μπένετ, Έμιλου Χάρις, Λουσίντα Γουίλιαμς, Αλέν Τουσέν, Βrodsky Quartet, Αν Σοφί Φον Ότερ, Νταϊάν Κραλ.

Πρόσφατη εμφάνιση στην ποπ κουλτούρα, με το τραγούδι των τίτλων της σειράς Weeds.

Νέα κυκλοφορία, η deluxe έκδοση του «Μy Αim Ιs Τrue» σαν διπλό cd με 48 κομμάτια. Συναυλία για την Ιστορία- η πρόσφατη επί σκηνής συνύπαρξη με τον Μπομπ Ντίλαν.