Ψηλά βουνά ορθώνονται επιβλητικά, μια φύση τόσο άγρια που υπό κανονικές συνθήκες σε προτρέπει να φύγεις μακριά! Δεν το κάνεις. Άλλωστε στην Αργιθέα πηγαίνουν εκείνοι που αναζητούν την περιπέτεια και τα μοναδικά τοπία που υπάρχουν σε αυτή τη βόρεια γωνιά των Αγράφων.
Αργιθέα δεν λέγεται μόνο το χωριό που είναι πνιγμένο στα πλατάνια, αλλά και η ευρύτερη περιοχή των Βόρειων Αγράφων που χωρίζεται σε Ανατολική και Δυτική και πήρε το όνομά της από την αρχαία Αργιθέα. Είναι άγνωστο τι έσπρωξε τους ανθρώπους να κατοικήσουν έναν τόπο τόσο άγριο και δυσπρόσιτο. Έναν τόπο που τους ανέθρεψε και τους προστάτεψε για πολλούς αιώνες, άσχετα αν σήμερα στα μικρά χωριά κατοικούν από 10 έως 50 άτομα, σχεδόν όλα μεγάλης ηλικίας.

Νέοι δεν υπάρχουν, η γη είναι χέρσα και τα κοπάδια απαιτούν σκληρή δουλειά. Έχουν κατέβει στον κάμπο, στο Μουζάκι, στην Καρδίτσα και στην Αθήνα, αναζητώντας μια καλύτερη- ή, έστω, ευκολότερη- ζωή. Τα σχολεία, όσα λειτουργούν ακόμα, έχουν ελάχιστους μαθητές. Το ανθρώπινο στοιχείο υποχωρεί μπροστά στην αγριάδα της αγραφιώτικης φύσης που από τα χαμηλά, τις κοίτες των ρεμάτων και του Πάμισου, παραπόταμου του Πηνειού, μέχρι τις κορυφές με τα πέτρινα ξωκκλήσια θέλει τον άνθρωπο να παλεύει διαρκώς με τα στοιχεία της και να την κατακτά κάθε μέρα, από την αρχή. Ξύλο και πέτρα βγάζει ο τόπος, λένε οι ντόπιοι και γύρω τους η φύση συμφωνεί σιωπηρά, επιβάλλοντας τους δικούς της- συχνά σκληρούς- ρυθμούς σε εκείνους που έχουν το θάρρος, την αντοχή και την επιμονή να μην εγκαταλείπουν τον τόπο.