«Δεν αισθάνομαι πολιτικός καλλιτέχνης αλλά σχολιάζω όσα με απασχολούν», λέει στα «ΝΕΑ» ο ελληνικής καταγωγής καλλιτέχνης Μαρκ Χατζηπατέρας, που εκθέτει «Ιn transit» στην Αθήνα τη νέα του δουλειά
«Βρίσκω «λογικό» το χτύπημα στην αμερικανική πρεσβεία όταν ο Μπους και η παρέα του αποδεικνύονται τόσο προκλητικοί, αυθάδεις και θρασείς στην πολιτική τους. Τ ο ότι έγινε τόσο πρωί χωρίς θύματα δείχνει ότι ήταν συμβολική επίθεση, αν και δεν πιστεύω πως οι διαφορές λύνονται με τη βία. Τέτοια γεγονότα μόνο αισιοδοξία δεν μου επιτρέπουν να αισθανθώ», λέει στα «ΝΕΑ» ο ελληνικής καταγωγής και διεθνώς αναγνωρισμένος καλλιτέχνης Μαρκ Χατζηπατέρας.

Αφορμή η νέα του δουλειά «Ιn Τransit» (έξι μεγάλων διαστάσεων λάδια και ένα φωτεινό «εικονοστάσι» όπου τη θέση των αγίων έχουν φιγούρες από διαφορετικές γωνιές του κόσμου) στην οποία «συγκατοικούν» χριστιανοί σταυροφόροι με μούμιες των Φαραώ και Βούδες με αφρικανικά τοτέμ. Αποτέλεσμα ένα ιδιόρρυθμο και πολύχρωμο πολυπολιτισμικό ψηφιδωτό στους τοίχους της γκαλερί a. antonopoulou. art, το οποίο και ταξιδεύει τον θεατή στον χώρο και τον χρόνο κάνοντας σχόλια σχετικά με την παγκοσμιοποίηση, τον κίνδυνο απώλειας των εθνικών ταυτοτήτων και την ανάγκη συμφιλίωσης και ειρηνικής συνύπαρξης των λαών.

«Δεν πιστεύω πως ένα τέτοιο μωσαϊκό μπορεί να συνυπάρξει σε μια Λωζάννη ή σε μια Κοζάνη, αλλά μπορεί να συνυπάρξει στην υδρόγειο και ο καθένας μας μπορεί πολλά να διδαχτεί από τις ιδιαιτερότητες του άλλου, διότι είναι αυτές που εμπλουτίζουν τον κόσμο. Υπάρχει σύγχυση στην εποχή μας λόγω της μετακίνησης των λαών εξαιτίας του πολέμου ή της φτώχειας, που έχουν ως αποτέλεσμα τόσο η Ελλάδα όσο και η Ευρώπη να παίρνουν πολυπολιτισμικό χαρακτήρα. Και ο κόσμος φοβάται την ισοπέδωση.

Κι εγώ τη φοβάμαι και ίσως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έκανα τα συγκεκριμένα έργα. Στην πραγματικότητα κάνω μια καταγραφή των πραγμάτων που φοβάμαι ότι μπορεί να εκλείψουν σε εκατό χρόνια λόγω οικονομικών συμφερόντων και τεχνολογίας. Δεν θέλω ένας

ΙΝFΟ

«Ιn transit» στην γκαλερί a. antonopoulou. art (Αριστοφάνους 20, τηλ.

2 1 0.321 4994) έως και 16 Φεβρουαρίου.

Μεγάλος Αδελφός κάποια μέρα να καθορίζει τη ζωή μας. Από την άλλη όμως δεν θα πρέπει αυτή η φοβία να δημιουργεί ξενοφοβία, ρατσισμό και να προκαλεί καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», εξηγεί ο καλλιτέχνης.

Τι συνδέει όμως τελικά όλες τούτες τις μορφές-σύμβολα από διαφορετικές εποχές πάνω στους καμβάδες του Μαρκ Χατζηπατέρα; Ένα κινέζικο ιδεόγραμμα που υπάρχει σε όλα τα έργα και σημαίνει οικουμενική αγάπη. «Αυτός ήθελα να είναι και ο τίτλος της έκθεσης, αλλά ακουγόταν πολύ μελό, σαν απάντηση υποψηφίας στα καλλιστεία. Δεν είναι πολύ λυπηρό όμως να ζούμε σε ένα κόσμο που όταν μιλάς για οικουμενική αγάπη να είσαι εκτός μόδας;», καταλήγει.

Την ίδια στιγμή που εκθέτει τη δουλειά του στην Αθήνα ετοιμάζει και ατομική στη Νέα Υόρκη, ενώ νιώθει ικανοποιημένος που κατάφερε ύστερα από δυο δεκαετίες να απαντήσει θετικά στην πρόκληση που έβαλε στον εαυτό του και να δοκιμάσει και πάλι τις δυνάμεις του σε έργα μεγάλων διαστάσεων. «Εδώ κάπου όμως νιώθω πως κλείνει ένας κύκλος. Επιστρέφω και πάλι στη γλυπτική που με συναρπάζει και δουλεύω με πηλό και ευτελή υλικά», εξηγεί τα άμεσα σχέδιά του ο Μαρκ Χατζηπατέρας που άφησε τη σφραγίδα του ακόμη και στο Μετρό της Νέας Υόρκης, καθώς τα γυάλινα ψηφιδωτά του κοσμούν τον σταθμό της 28ης Οδού. Και όσο για την ανεκπλήρωτη μέχρι σήμερα επιθυμία του; «Ένα έργο σε δημόσιο χώρο στην Ελλάδα, διότι το θεωρώ θετικό τόσο για τους πολίτες όσο και για τον καλλιτέχνη που βγαίνει από την ελιτίστικη λογική των λίγων σαλονιών».

«Δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω το όνομά μου»


Το «βαρύ» για τα ελληνικά δεδομένα όνομά σας, σας άνοιξε πόρτες;

«Απέφυγα να εγκατασταθώ ενωρίτερα στην Ελλάδα ακριβώς επειδή δεν ήθελα το όνομά μου να παίξει ούτε θετικό ούτε αρνητικό ρόλο στην καριέρα μου», απαντά ο Μαρκ Χατζηπατέρας, γόνος οικογένειας με μακρά παράδοση στις ναυτιλιακές επιχειρήσεις, που γεννήθηκε στο Λονδίνο, έζησε για σχεδόν 20 χρόνια στη Νέα Υόρκη και μόλις την τελευταία τετραετία εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. «Με ενδιέφερε να αποδείξω τι αξίζω πρώτα στον εαυτό μου γι΄ αυτό και κινήθηκα στην Αμερική, όπου το όνομά μου δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Δούλεψα επί ίσοις όροις χωρίς γνωριμίες στη Νέα Υόρκη όπου τη δεκαετία του ΄80 ζητούσαν μια θέση σε γκαλερί άλλοι 150.000

εικαστικοί και γύρισα μόνο όταν πλέον δεν θα μπορούσαν να αποδώσουν την αναγνώριση στο επίθετό μου».