ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ

Μια «ένωση» Γερμανών και Ισραηλινών ποιητών

Στον 28ο τόμο του το περιοδικό «Ποίηση» αποπειράται την «ένωση» σύγχρονων ποιητικών φωνών, τεσσάρων σημαντικών Γ ερμανών και ισάριθμων Ισραηλινών ποιητών. Και ενώ, όπως σημειώνεται, οι Γερμανοί προσανατολίζονται στη δημιουργία μιας όσο το δυνατόν πιο ιδιαίτερης προσωπικής ποιητικής, οι Ισραηλινοί βιώνοντας άλλου είδους εμπειρίες, προσπαθούν να στήσουν γέφυρα πολιτισμού ανάμεσα στις δύο αντιμαχόμενες κοινότητες. Δείτε αυτό το «Ποίημα της Ευτυχίας» του Ισραηλινού Ρόνι Σόμεκ (γεν. 1951) σε μετάφραση Χάρη Βλαβιανού και Ραμί Σαάρι: «Μας έχουν τοποθετήσει πάνω στην τούρτα/ σαν ζαχαρένια ανθρωπάκια· γαμπρός και νύφη./ Κι όταν πλησιάζει το μαχαίρι/ εμείς θα καταφέρουμε να μείνουμε στο ίδιο κομμάτι». Από γερμανικής πλευράς μετέχουν με ποιήματά τους οι Γ κέρχαρντ Φάλκνερ, Δωροθέα Γ κρίντσβαϊγκ, Μπάρμπαρα Κέλερ, Γκρέγκορ Λάσεν και από ισραηλινής οι Αμίρ Ορ, Άγκι Μίσολ, Ρ όνι Σόμεκ και Ρ άμι Σαάρι.

Στο θεωρητικό πεδίο, διαβάζεται με ενδιαφέρον το κείμενο του Αυστριακού Ραούλ Σροτ «Συνηγορία υπέρ της ποίησης», όπου ο συγγραφέας υπερασπίζεται σε κάποιο, φανταστικό, δικαστήριο με ενόρκους, την κατηγορούμενη ποίηση. Και έτσι «αγορεύοντας» θα πει: «Ο ποιητής τίποτα δεν βεβαιώνει και ως εκ τούτου ποτέ δεν ψεύδεται».

Παραλείποντας πολλά από τις 343 σελίδες του τόμου, να σημειώσω μόνο τα ονόματα Ελλήνων ποιητών που δημοσιεύουν δημιουργίες τους: Δήμητρα Χριστοδούλου, Πέτρος Μοροζίνης, Δήμητρα Κωτούλα, Βασίλης Αμανατίδης, Αριστείδης Α ντονάς, Γ ιάννης Ζέρβας , Αλέξανδρος Απέργης , Μάνος Περράκης, Αριστέα Παπαλεξάνδρου, Αθανάσιος Αλεξανδρίδης, Βασίλης Ντόκος , Χριστιάνα Αβρααμίδου. (Ας διαβάσουν πολλά από αυτά τα ποιήματα όσοι μεμψιμοιρούν ότι δεν υπάρχουν σύγχρονοι αξιόλογοι ποιητές).

Τήνος και άλλα δαιμόνια…

Ήδη με τα προηγούμενα επτά τεύχη τους , τα (δε)κατα του Ντίνου Σιώτη έχουν δώσει το στίγμα τους: επιλεγμένα ελληνικά και ξένα κείμενα απ΄ όλα, σχεδόν, τα είδη του λόγου που χωρούν σ΄ ένα περιοδικό. Το ίδιο και τώρα. Διαβάστε λ.χ. αποσπάσματα από το αποκαλυπτικό και συνάμα σπαρακτικό ημερολόγιο της συγγραφέως Σούζαν Σόνταγκ (1933-2004) και το κείμενο του Ορχάν Παμούκ για την «Ελευθερία της έκφρασης»: «… Όταν ένας άλλος συγγραφέας σε ένα άλλο σπίτι δεν είναι ελεύθερος, δεν υπάρχει συγγραφέας που είναι ελεύθερος».

Η έκπληξη του τεύχους είναι ένας «Μικρός φάκελος για την Τήνο». Ο Τ ηνιακός Σιώτης παραχωρεί σελίδες με την ελπίδα να μπει φρένο «στην τσιμεντοποίηση του ημιάγριου εσωτερικού τηνιακού τοπίου». Μετέχουν στην προσπάθεια: Παντελής Απέργης, Αριστείδης Κοντογεώργης , Κώστας Μωραΐτης, Ντίνος Σιώτης , Μάνος Σ τεφανίδης , Αλέκος Φλωράκης, Σεραφείμ Φυντανίδης .

Να σημειώσουμε τους Έλληνες που μετέχουν με πεζά στο τεύχος: Γιώργος Βέης , Κώστας Γ ιαννακογιώργος, Αφροδίτη Κουκουτσάκη, Δημήτρης Μητρόπουλος (θα συμπεράνει: «Είμαστε θραύσματα συνείδησης με ημερομηνία λήξης»), Αγορίτσα Μπακοδήμου, Γιάννης Παλαβός, Αθηνά Παπαδάκη, Μαρλένα Πολιτοπούλου, Χρύσα Φάντη. Και με ποίηση: Κατερίνα Καριζώνη, Μιχαήλ Μήτρας, Ελένη Ψαραλίδου. Διαβάστε οπωσδήποτε το δοκίμιο του Αμερικανού Laurence Βritt «Άλλος για φασισμό;».

Ο ποταμός Λευτέρης

Πάει αρκετός καιρός που δεν έστελναν στη στήλη το «Δίφωνο» αλλά έφθασε την κατάλληλη στιγμή για να απολαύσω στο βασικό του θέμα τον ποταμό με το όνομα Λευτέρης Παπαδόπουλος. Τ ώρα θα μου πεις, τι καινούργιο περίμενα να μάθω, για έναν άνθρωπο που γνωρίζω από το 1968 (παρά μία τεσσαράκοντα!). Ε, λοιπόν, έμαθα κι άλλα είτε γιατί ο Λευτέρης ήταν έτοιμος να τα πει είτε γιατί ο Νίκος Μπουρσινός, που πήρε τη συνέντευξη, προσέγγισε τα θέματα που θίγονται, με ευθυβολία, τόλμη και σοφά σχεδιασμένη «επιθετικότητα». Γιατί βρίζει όπου βρεθεί ο Λευτέρης; Ποιους θεωρεί σπουδαίους στιχουργούς, αυτός που έδωσε αθάνατα τραγούδια από τα 27 του χρόνια; Νιώθει μεγάλη μοναξιά και πότε; Πώς αντιμετωπίζει διάφορους «τσογλαναράδες»; Ποιες είναι οι αγωνίες του, οι αντιφάσεις του και πότε μπατάρει η προσωπική του ζωή; Είναι κρίμα που η συζήτηση δεν απλώθηκε επαρκώς και στη δημοσιογραφία. Θα είχε πολλά να πει, αφού ήταν ο πρώτος, στον σύγχρονο έντυπο λόγο, που μπόλιασε στο ρεπορτάζ και στην έρευνα τη λογοτεχνική γραφή- είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι.

ΚΡΗΤΗ: Την επιτυχημένη πορεία του περιοδικού «Κρητικό πανόραμα» τη διαπίστωσα και πρόσφατα όταν ρώτησα Κρητικούς για κάποιες γωνιές και οικισμούς που παρουσίαζε και εκείνοι τις αγνοούσαν. Σ το νέο τεύχος διάβασα τις προσπάθειες του αρχαιολόγου Αντώνη Βασιλάκη να αποκαλύψει ένα μικρό μινωικό χωριό, στην Τρυπητή, που χτίστηκε πριν από 4.500 χρόνια. Διάβασα ακόμα τη διαχρονική μελέτη του Γιώργου Μαμάκη για τον «πολιτισμό του νερού» στο άνυδρο Μεραμπέλλο, για ένα «μυστικό μοναστήρι», τον Άγιο Νικόλαο τον Χωστό, στην Αργυρούπολη και άλλα πολλά. Η Κρήτη δεν έχει τελειωμό.