«ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ
ΣΕ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 2003, ΜΑΘΑΜΕ
ΠΩΣ ΘΕΩΡΟΥΣΑΝ ΟΤΙ Η ΑΘΗΝΑ
ΕΜΟΙΑΖΕ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΕ
ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΠΑΡΑ ΜΕ
ΤΗ ΡΩΜΗ Ή ΤΗ ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ. ΜΕΡΙΚΟΙ
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ Ο
ΑΝΑΡΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΡΟΠΟΣ
ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ
ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΑΝ ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
ΤΟΥΣ, ΚΟΝΤΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ
ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ,
ΑΣΚΕΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΓΟΗΤΕΙΑ.
ΣΑΝ ΝΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΠΩΣ Ο,ΤΙ
ΕΓΙΝΕ ΚΑΛΩΣ ΕΓΙΝΕ, ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ
ΔΕΧΘΟΥΜΕ»
Είμαι μάλλον βέβαιος ότι ο Αθηναίος πεζός, ο οποίος προσπαθεί να επιβιώσει στα πεζοδρόμια από τις χοντροκομμένες υπάρξεις με τα πάσης φύσεως δίτροχα και τον τσαμπουκά της οίκοθεν αγένειας, δυσκολεύεται σήμερα πια να βρει αυτή την περιφερόμενη γοητεία της πόλης μας. Η χάρη του αθηναϊκού πολεοδομικού χάους, το αίσθημα ότι αναπνέεις τον αέρα του τελευταίου μεθοριακού σταθμού της Δύσης, ήδη εμποτισμένου από την υγρασία της Ανατολής, σήμερα πια μάλλον νοσταλγία εμπνέει.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το ασπόνδυλο πολεοδομικό μαλάκιο δεν διαθέτει κάποια εντελώς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, εκτός από τα σκουπίδια του και την ανικανότητα των εκάστοτε δημοτικών αρχόντων του. Γιατί είναι η αλήθεια ότι το πρόσωπο της σύγχρονης Αθήνας διαθέτει ορισμένα εντελώς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία δίνουν και το στίγμα της πολιτιστικής και ιστορικής της

Μichael Llewellyn-Smith

ΑΘΗΝΑ, ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ

ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΕΚΔ. ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ (ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ, SΙGΝΑL ΒΟΟΚS LΤD, ΣΕΛ.

256, ΤΙΜΗ: 20 ΕΥΡΩ)

ύπαρξης που προσπαθεί να περιχαρακώσει ο Μάικλ Λιουέλιν Σμιθ.

Είναι η αλήθεια ότι στη Ρώμη μπορείς να ακολουθήσεις μια αδιάκοπη πορεία που ξεκινάει από το κατάστημα Γκούτσι και σε οδηγεί μέσα από τους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς έως την εποχή του Αυγούστου. Τα ίχνη της αδιάκοπης Ιστορίας βρίσκονται παντού: το πέρασμα από τη σύγχρονη εποχή στον 19ο αιώνα και από εκεί πίσω στο μπαρόκ, την Αναγέννηση, τα μεσαιωνικά κτίσματα και τα ρωμαϊκά Forum γίνεται αβίαστα. Η Αιώνια Πόλη, κατά τη διάρκεια των αιώνων Ιστορίας δεν έπαψε να λειτουργεί ως κέντρο, είτε της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας είτε του δυτικού χριστιανισμού.

Στην Κωνσταντινούπολη η γραμμή της Ιστορίας δεν πάει τόσο βαθιά στον χρόνο, αλλά το αίσθημα της συνέχειας υπάρχει. Εδώ όμως, αντί για γραμμή, μάλλον έχεις την τάση να φαντάζεσαι ομόκεντρους κύκλους που σχηματίζονται στην επιφάνεια των νερών καθώς μέσα τους πέφτει το βάρος των στιγμών.

Το ενδιαφέρον με την Αθήνα είναι ότι η σύγχρονη ύπαρξή της προϋποθέτει τη συνύπαρξη δύο αντιφατικών και αλληλοσυγκρουόμενων πραγματικοτήτων, καθώς και την παρουσία του κενού που τις χωρίζει. Από τη μια, έχεις το μαλάκιο της σύγχρονης πόλης με τις απρόσωπες νομαδικές οικοδομές και από την άλλη, την αυστηρή δόμηση της αρχαίας ψυχής που είναι εγκατεστημένη στο κέντρο της. Ανάμεσά τους, το σιωπηρό χάος τόσων αιώνων Ιστορίας που η συνύπαρξή τους προϋποθέτει, η πραγματικότητα του βλέμματος όμως δεν μπορεί να τους εντοπίσει πουθενά.

Τελευταία Νέα