Βασική Πηγή: Μαρία Ηλιού, Για τον Λ.Κ. Αρχειοτάξιο 8/2006 Γ.Ζ.

Hευρύτερη συγκίνηση που προκάλεσε, πριν από έναν ακριβώς χρόνο, ο θάνατος του Λέοντα Καραπαναγιώτη, αποτυπώθηκε σ΄ έναν ασυνήθιστα μεγάλο αριθμό δημοσιευμάτων σε όλο το φάσμα του Τύπου. Παρουσιάστηκε κυρίως η δημοσιογραφική του διαδρομή και πολύ λίγο αναδείχθηκαν οι άλλες πνευματικές του δραστηριότητες.

Είχε αρχίσει με κριτική κινηματογράφου (Αγγλοελληνική Επιθεώρηση, 1954), για την οποία ο συμμαθητής και φίλος του Φίλιππος Ηλιού θεωρούσε ότι «υπερτερεί ασύγκριτα των άλλων, σπουδαίων και μη».

Από το βιβλίο που του χάρισε η Έλσα Τριολέ, με τις μεταφράσεις της στα γαλλικά του Μαγιακόφσκι, μετέφρασε «πιστά αλλά και με κάποιες ελευθερίες» το ποίημα 150.000.000 (=σοβιετικός λαός). Παρέμεινε ανέκδοτο πέντε χρόνια, ώσπου φιλοξενήθηκε το 1958 στην «Επιθεώρηση Τέχνης» Αρ. 43.

Ο Λέων Καραπαναγιώτης, προσωπικότητα που γοητευόταν από τις εκπλήξεις και τις ανατροπές, διάλεξε με κέφι έναν προσωπικό τρόπο για να δείξει τις εμμονές και τις προτιμήσεις του: κυκλοφόρησε, εκτός εμπορίου, μεταξύ των φίλων του, ένα ανθολόγιο ποικίλων «εδεσμάτων». Στο εξώφυλλο δεν υπήρχε όνομα, σημείωνε όμως στη σελ. 3 τα αρχικά του Λ.Β.Κ. κάτω από την αφιέρωση στην αγαπημένη του γυναίκα και τις κόρες του.

Το ενδιαφέρον εγχείρημα είχε στυλ, ρυθμό και ουσία. Τον αναγνώστη, που χρειαζόταν εξοικείωση με δύο ξένες γλώσσες, προϊδέαζε ο τίτλος του βιβλίου «Μαργαριτάρια και αχινοί». Λογοτεχνικές σελίδες υψηλής αισθητικής διαδέχονταν ιστορίες καθημερινής τρέλας, πολύτιμα μέταλλα πλάι σε ευτελή υλικά.

Συναντάμε: την αφήγηση του Μαρσέλ Προυστ για τον θάνατο ενός συγγραφέα και το ποίημα του Ντ. Χ. Λόρενς: πόσο κτηνώδης είναι ο αστός, ανάμεσα στους ύμνους για τις γάτες, τις ατάκες των Αδελφών Μαρξ και άλλων ηθοποιών. Τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη και τους στίχους του Γκάτσου, τη νεκρολογία ενός λόρδου τυχοδιώκτη, απατεώνα και εμπόρου ναρκωτικών στους «Τimes».

Τελευταία Νέα