Αναζήτηση
ΑΦΟΥ ΤΟ ΧΑΡΤΙΝΟ ΚΑΙ ΚΑΚΟΧΥΜΕΝΟ
«ΕRΑGΟΝ» ΚΑΤΗΓΑΓΕ ΘΡΙΑΜΒΟ ΕΞΗΝΤΑ ΧΙΛΙΑΔΩΝ
ΘΕΑΤΩΝ, ΤΟΤΕ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΧΝΙΚΟ
ΑΠΟ ΤΗ ΔΑΝΙΑ «SΤRΙΝGS, ΤΟ ΝΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»
ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΗ ΟΥΣΙΑ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΨΕΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ
ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ
Τι νομίζετε; Ότι η αξία της ίδιας της ταινίας είναι το δόλωμα για τα ταμεία; Δηλαδή τα καλλιτεχνικά επιτεύγματα, το σενάριο, οι διάλογοι, οι ερμηνείες, η απόλαυση; Πλάνη και οφθαλμαπάτη. Οι μηχανισμοί σπρώχνουν μια ταινία. Όπως συμβαίνει με τα δύο μεγάλα κόμματα. Εκλογική πελατεία εκεί, βιομηχανία, ονόματα, star system εδώ. Έτσι συγκεντρώνονται τα πρόβατα και έτσι φτιάχνεται η στρούγκα. Μπεεεε.
Πρώτο κριτήριο τα ονόματα. Ο Μπραντ Πιτ ξεκινάει από τα αποδυτήρια με μια εκατοστάρα (χιλιάδες εννοείται) και βάλε. Μαζί με τα σαρκώδη χείλη της Αντζελίνας Ζολί στην τρακοσάρα και βάλε. Δεν πάει να παίζουν τη μεγαλύτερη μπαρούφα από συστάσεως κινηματογράφου. Τίγκα τις πρώτες μέρες οι αίθουσες, Δεύτερο κριτήριο η show business, το Χόλιγουντ και φυσικά η αγγλική γλώσσα. Και ο τελευταίος καράβλαχος βλέπει μόνο english speaking films. Έλεος. Τρίτο κριτήριο το σπρώξιμο, το promotion και τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ. Τελευταίο και καταϊδρωμένο (κριτήριο) η ταινία. Μωρέ, δεν πάει να έχεις γυρίσει το καλύτερο animation. Αν δεν είσαι από Disney και Dreamworks σε έφαγε η μαρμάγκα.
Δεν τελειώσαμε με τα F-16. Υπάρχει και ο ανελέητος παράγοντας της διανομής και των πολυκινηματογραφικών συγκροτημάτων (multiplex). Παράδειγμα. Πρόσφατο και επιπέδου καρτέλ. Η «Ιστορία της Γέννησης» που ούτε ο Φώσκολος θα καταδεχόταν να την υπογράψει, την πρώτη μέρα εξόδου στο «Ετουάλ Αλεξάνδρα» έσπασε ρεκόρ μόλις 3 εισιτηρίων! Συνολικώς το πρώτο κρίσιμο τετραήμερο μετά βίας έπιασε το διψήφιο των 90 θεατών. Δηλαδή χειρότερα και από το εγκεφαλογράφημα του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Κι όμως οι συμβεβλημένες με τις μεγάλες εταιρείες αίθουσες είναι αναγκασμένες να παίζουν τουλάχιστον δύο εβδομάδες ακόμα και τα αζήτητα σκουπίδια. Καταλάβατε τώρα πώς πιάνονται οι αριθμοί των εκατό, διακοσίων χιλιάδων θεατών. Με διακόσιες κόπιες σε διακόσιες αίθουσες
Μόνο από τις ελληνικές παραγωγές θα συνέλθουν οι αίθουσες και θα αναστραφεί η κατιούσα των ταμείων
επί δύο τουλάχιστον εβδομάδες και με άφθονο διαφημιστικό βομβαρδισμό.
Πού θέλω να καταλήξω; Στα λιανοντούφεκα made in Greece. Γιατί όπως μου έλεγε ο Μάνος Κρεζίας της ελληνικής Οdeon, μόνο από τις ελληνικές παραγωγές θα συνέλθουν οι αίθουσες και θα αναστραφεί η κατιούσα των ταμείων. Μόνο από ελληνικές ταινίες. Όπως συμβαίνει στην Ισπανία (με τις ισπανικές), στη Γερμανία, τη Γαλλία. Επειδή λοιπόν από τη φετινή εγχώρια παραγωγή παρατηρήθηκε μικρή ανάκαμψη καλλιτεχνική. Και επειδή από τον Αύγουστο μέχρι σήμερα η πιο ψυχαγωγική αμερικανική ταινία ήταν το «Ηappy feet»- τέτοια φτώχεια δηλαδή- αλλά και επειδή το «Πέντε λεπτά ακόμα» κατάφερε μέσα σ΄ αυτήν τη μελαγχολία, με μια πρόχειρη σκηνοθεσία και μερικά αστεία να πλησιάσει 400.000 εισιτήρια, εκ των πραγμάτων λοιπόν καταφεύγω στις συγκρίσεις. Αν το καλοσκεφτείτε θα μείνετε με ανοικτό το στόμα.
Πιο γελαστή κωμωδία το «Πέντε λεπτά ακόμα» του Γιάννη Ξανθόπουλου από τα «Χριστούγεννα στην πρίζα» με Μάθιου Μπρόντερικ και Ντάνι Ντε Βίτο. Πέντε κλάσεις ανώτερη από τη «Σχολή για απατεώνες» με Μπίλι Μπομπ Θόρντον. Η καλλιγραφική καρικατούρα του Κώστα Καπάκα «Uranya», εκατό φορές ανώτερη από τον ανεκδιήγητο «Φύλακα» με έναν ξεπουπουλιασμένο Κέβιν Κόστνερ. Και όχι μόνο. Καλύτερα πέρασα με τα μπαλκόνια της Κουτσινότα, ενώ αντιθέτως ο χρόνος δεν περνούσε με τα κορακίστικα του Ντενζέλ Ουάσινγκτον στο «Deja vu» που όσοι γνωστοί μου το είδαν έβριζαν την ώρα και τη στιγμή που έδωσαν τα λεφτουδάκια τους να δουν μια τέτοια φλύαρη χαλκομανία.
