Στα ίσα και με βάση όσα έχω δει μέχρι τώρα, το «Ροζ» του Αλέξανδρου Βούλγαρη πάνω, πολύ πάνω από το «Τhank you for smoking» που πάει για Χρυσές Σφαίρες. Και αν η υβριστική, ανάποδη σκηνοθεσία του Γιάννη Οικονομίδη στην ταινία «Με την ψυχή στο στόμα» ομιλούσε την αγγλική, ε, τότε ο Ερρίκος Λίτσης θα είχε πολλές πιθανότητες να βρεθεί στην πεντάδα των υποψηφίων των Όσκαρ, ακολουθούμενος από τη Μαρία Κεχαγιόγλου και τη Μαρία Ναυπλιώτου για τους δεύτερους γυναικείους ρόλους. Κι όμως καμία από τις δύο δεν έχει εξασφαλίσει μέχρι στιγμής συγκεκριμένη ημερομηνία προβολής. Ενώ αν ήταν made in USΑ τα μειράκια της ελληνικής δημοσιογραφίας θα εκλιπαρούσαν μια κουβέντα από τον Λίτση και οι θεατές θα ήξεραν απ΄ έξω και το νούμερο εσωρούχων της Ναυπλιώτου!

Και για να μην παρεξηγηθώ. Δεν είναι όλες οι ξένες κακές και όλες οι ελληνικές καλές. Αστεία πράγματα. Το ελληνικό σινεμά βρίσκεται στα σπάργανα. Απλώς να κρίνετε με βάση την ταινία, όχι το όνομα, το multiplex και τα παπαγαλάκια. Το brain washing μετατρέπει τους θεατές σε κότες και τον κινηματογράφο σε ορνιθοτροφείο. Κρίνετε ανεπηρέαστα. Ανεξάρτητα από χώρα προέλευσης, ονόματα, γλώσσα. Η χειρότερη αποικιοκρατία είναι αυτή που έχει φωλιάσει στη σκέψη, το μυαλό και το σώμα μας. Ζωντανές ντουντούκες ανθυποκουλτούρας χωρίς να εισπράττουμε μία. Και κερατάδες και δαρμένοι. Ο ανταγωνισμός άνισος και τρομερά άδικος. Σαν να προσπαθείς να καταρρίψεις F16 με λιανοντούφεκα. Όμως αξίζει τον κόπο. Για το Σινεμά, ρε γαμώτο!