Αναζήτηση
O Αμερικανός πρόεδρος αρχίζει τη νέα χρονιά έτοιμος να πάρει ένα μεγάλο πολιτικό ρίσκο. Εντός των ημερών αναμένεται να ανακοινώσει, όχι την έναρξη της αμερικανικής απεμπλοκής από το Ιράκ, όπως συνέστησε η Ομάδα Μελέτης για το Ιράκ, αλλά την αύξηση των αμερικανικών στρατευμάτων στη χώρα, από 140.000 σε 170.000 άνδρες ή και ακόμα περισσότερους, με στόχο την αποκατάσταση της τάξης- ιδιαίτερα στη Βαγδάτη.
Η στρατηγική αυτή υποστηρίζεται μόνο από τον Μπους και λιγοστούς στενούς συνεργάτες του, ενώ βρίσκει αντίθετους τόσο τους ανώτατους στρατιωτικούς διοικητές και το Δημοκρατικό Κόμμα (που αναλαμβάνει σήμερα τον έλεγχο του Κογκρέσου και δείχνει αποφασισμένο να σφυροκοπήσει την πολιτική του Μπους στο Ιράκ) όσο και αρκετά ανώτερα στελέχη των Ρεπουμπλικανών. Το πιθανότερο είναι ότι το νέο Κογκρέσο δεν θα χρησιμοποιήσει την εξουσία του ώστε να εμποδίσει τα σχέδια του προέδρου για το Ιράκ. Αν και θα μπορούσε, φυσικά, να καταψηφίσει την απελευθέρωση των απαραίτητων κονδυλίων, μάλλον δεν θα το κάνει. Θα φροντίσει ωστόσο να διασφαλίσει πως το πολιτικό ρίσκο θα είναι για τον Μπους ακόμα μεγαλύτερο από ό,τι δείχνει σήμερα.
Στενοί συνεργάτες του δηλώνουν πως ο Αμερικανός πρόεδρος είναι αποφασισμένος να μην επαναλάβει τα λάθη του Βιετνάμ. Η σκέψη του έχει επηρεαστεί, καθώς φαίνεται, πολύ από τον Χένρι Κίσινγκερ, υπουργό Εξωτερικών του Τζέραλντ Φορντ και του Ρίτσαρντ Νίξον.
Λέγεται πως το 2005, ο Κίσινγκερ έστειλε στον Μπους ένα αντίγραφο του διάσημου μνημονίου περί «αλατισμένων φιστικιών» που είχε στείλει το 1969 στον Νίξον. Σε αυτό, ο ΥΠΕΞ προειδοποιούσε τον πρόεδρο να μην αποσύρει στρατιώτες από το Βιετνάμ, λέγοντας πως θα γίνονταν για τον αμερικανικό λαό κάτι σαν «αλατισμένα φιστίκια: όσο πιο πολλοί επιστρέφουν τόσο περισσότερους θα ζητάνε».
Ο Τζορτζ Μπους μπορεί να αντλήσει δύναμη από τη γνώση πως η κριτική που ασκείται στις προεδρικές αποφάσεις αποδεικνύεται ενίοτε ευμετάβλητη. Όταν εγκατέλειψε την εξουσία, πριν από 30 χρόνια, ο Φορντ δεχόταν καταιγισμό πυρών επειδή έδωσε αμνηστία στον Νίξον για τον ρόλο του στο Γουότεργκεϊτ. Σήμερα, η πράξη αυτή θεωρείται πως υπήρξε ένα αναγκαίο θεραπευτικό μέτρο στη βαθιά διχασμένη Αμερική της εποχής εκείνης, και ο Φορντ οδηγήθηκε την Τρίτη στην τελευταία του κατοικία υπό τα εγκώμια ενός ευγνώμονος έθνους.
