Από το παράθυρο φαίνεται το βουνό της Εύβοιας χιονισμένο, μέσα σε πεντακάθαρο φως. Το σπίτι είναι κρύο, πρέπει να σηκωθούμε τουρτουρίζοντας και να φέρουμε κούτσουρα για το τζάκι. Περνάνε ώρες μόνο για το κουβάλημα, να ανάψει η φωτιά να γίνει ο καφές, και πόσο μας αρέσει αυτή η δύσκολη ζωή όπου τα πράγματα ανακτούν τη μοναδικότητά τους. Πάνω εδώ στο ορεινό χωριό ξεχνάς την απειλή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, μαζί με τις τύψεις που μάταια καλλιεργούμε για κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα. Πώς μπορεί ο πλανήτης να υπερθερμαίνεται, όταν ένα μικρό σπιτάκι τόσο δύσκολα θερμαίνεται; Η φύση είναι μαζί μας αυστηρή και άγρια, χρειάζεται προσοχή και δουλειά για να την ηρεμήσουμε και να μας δεχτεί για λίγες μέρες, να μας χαρίσει την ομορφιά της. Κι αυτή η ιστορία με το φαινόμενο του θερμοκηπίου, μοιάζει από δω πάνω με επινόηση πουριτανών για να ενοχλούν τις συνειδήσεις των αθέων. Μια ηθική υπόθεση, πολύ μακριά από την πραγματικότητα, και τις αληθινές ανάγκες των ανθρώπων. Σαν ένας μύθος που τον καλλιεργούν επιστήμονες εξειδικευμένοι πολύ περισσότερο στην ψυχολογία παρά στην οικολογία, μόνο και μόνο για να μην αφήνουν σε χλωρό κλαρί τους κατοίκους των προνομιούχων πόλεων. Να τους δημιουργούν άγχη ακριβώς τη στιγμή που ετοιμάζονται να απολαύσουν τα επιτεύγματα του πολιτισμού. Κι αν νιώθουμε έτσι εμείς εδώ στις διακοπές μας, πώς θα νιώθουν εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν σε δύσκολες συνθήκες και ελπίζουν σε κάτι καλύτερο, με τρόπο που πιθανό να απειλεί τη φύση, εκ πρώτης όψεως; Ευτυχώς που μόνο για λίγες μέρες μένουμε εδώ, λίγο ακόμα και θα κινδύνευε η οικολογική μου τοποθέτηση.

Τελευταία Νέα