Super women σε νευρική κρίση

Αν υπήρχε μετρητής γέλιου θα την ανακήρυσσε καλύτερη κωμωδία της θερινής

περιόδου και θα την κατέτασσε μεταξύ των πρώτων της χρονιάς. Φανταστείτε, έτσι

ως αποδεικτικό τεκμήριο της μούρλιας και του πανδαιμόνιου που επικρατεί από

την καλύτερη σκηνοθεσία του βετεράνου στο είδος Άιβαν Ράιτμαν (χάρη φυσικά στο

επίσης μουρλό σενάριο του Ντον Πέιν που ο Ράιτμαν το σεβάστηκε μέχρι κεραίας),

φανταστείτε λοιπόν τη σκηνή με τον καρχαρία. Δηλαδή η Ούμα, επειδή τα ‘χει

πάρει στο κρανίο λόγω ζήλειας και από γατούλα έχει μεταμορφωθεί σε ύαινα,

καταφθάνει ιπτάμενη στο παράθυρο του Λουκ Ουίλσον, ενώ αυτός χαμουρεύεται με

την Άννα Φέρις, και του εκτοξεύει καρχαρία. Δεν τελείωσα. Ο καρχαρίας

κατευθύνεται προς τα αχαμνά του άπιστου Ουίλσον, αυτός μέσα στον πανικό του

καταλήγει στο παράθυρο, ο καρχαρίας ορμάει και πέφτοντας από τον δέκατο όροφο

προσγειώνεται στη στέγη περαστικού αυτοκινήτου. Απίστευτο!

Το στόρι, το οποίο σας πληροφορώ ότι αποτελεί πρώτης τάξεως

ξεκαρδιστικό σχόλιο για τη μετάλλαξη της σημερινής Γυναίκας σε δυναμίτη που

εξακολουθεί όμως να πάσχει από όλες τις ασθένειες κάθε παραδοσιακού θηλυκού,

όπως ζήλεια και ατελείωτη εκδικητική μανία, πάει κάπως έτσι. Ένας τύπος looser

στις γυναίκες και το σεξ, προκειμένου να γοητεύσει μια πανέμορφη ύπαρξη που

βρέθηκε μπροστά του, αρχίζει να καταδιώκει ένα άθλιο κλεφτρόνι που της βούτηξε

την τσάντα στο underground. Αυτό ήταν. Έτσι αυτό το αδύναμο, αδιάφορο,

αρσενικό ανθρωπάκι καταφέρνει να ρίξει τη super woman, τον θηλυκό σωτήρα της

Νέας Υόρκης.

Δεν ξέρει, όμως, ούτε ακριβώς ποια είναι αυτή η Πένι ούτε ακριβώς τι τον

περιμένει. Οι πρώτες υποψίες τον τυλίγουν στο πρώτο κρεβάτι. Η Πένι – «άσε με

να σκαρφαλώσω εγώ από πάνω», του λέει – αναλαμβάνει λοιπόν τα ηνία του Άνδρα

και έτσι, αντί αυτός να κάνει έρωτα σε εκείνη, εκείνη κάνει έρωτα στον Λουκ.

Πλήρης αντιστροφή των ρόλων. Και όχι μόνο αντιστροφή αλλά και καταστροφή. Από

τη δύναμη, το σκούντημα και το μέσα έξω, η super woman σπρώχνει με μανία το

κρεβάτι, αυτό γκρεμίζει τον τοίχο και όλα μαζί καταλήγουν μπάζα για μάντρα

οικοδομών!

Για να μην πολυλογώ, όταν αυτός ο ασήμαντος αρσενικός μαθαίνει την

αλήθεια, όταν ερωτεύεται μια άλλη γυναίκα – η οποία, και αυτή, μεταμορφώνεται

σε super woman – και όταν αποφασίζει να χωρίσει από την Ούμα Θέρμαν, ποιος

είδε την G Girl και δεν τη φοβήθηκε. Να κυλιέσαι στο πάτωμα από τα γέλια!

Το επιμύθιο, φανερό. Δυναμικές γυναίκες σε κατάσταση νευρικής κρίσης. Οι ρόλοι

έχουν αντιστραφεί, το αρσενικό κύτταρο σε παρακμή. Η ισορροπία έχει

διαταραχθεί. Διότι δεν πρόκειται – λέει με σαρκασμό ο σκηνοθέτης – για μια νέα

μητριαρχική εποχή ούτε για ισονομία των δύο φύλων. Πλάνη. Απλούστατα, όλοι σε

κρίση. Η Γυναίκα Άνδρας, ο Άνδρας Γυναίκα, τέλος πάντων ποιος είναι ο ρόλος

και του Άνδρα και της Γυναίκας στη σημερινή, δυτική κοινωνία;

Μέχρι να το βρω, ένα έχω να πω. Γέλασα, δεν πήγα προς νερού μου, χάρηκα. Ε,

δεν είναι και λίγα όλα αυτά!

Κόεν με καστράτο ποτέ μαζί

Από την αρχή, έτσι στα ίσα. Καστράτο, θηλυπρεπείς, αοιδοί με τραγούδια του

μπάσου, στακάτου, ερωτικού τροβαδούρου και ποιητή Λέοναρντ Κόεν ποτέ μαζί.

Αυτή και η απόσταση που με χωρίζει από το ντοκιμαντέρ της Λία Λάνσον «Leonard

Cohen: Ι’ m your man». Με την εξαίρεση του Νικ Κέιβ και κάπως της Μπεθ Όρτον,

όλοι και όλες, από τον Ρούφους Γουεϊνράιτ (με την αδελφή του Μάρθα) μέχρι την

Πέρλα Μπατάλια και τον Άντονι, εκτός κλίματος, ύφους και οποιουδήποτε άλλου

στοιχείου κοσμεί και αποπνέει η αύρα, η φωνή, η στιχουργική και η ποίηση αυτού

του 73χρονου θηρίου από το Μόντρεαλ της Β. Αμερικής. Να το προχωρήσω μέχρι το

soundtrack; Ε λοιπόν, επειδή αυθόρμητα κατέβαλα τα 15 ευρώ μου πριν δω την

ταινία, έτσι μου ‘ρχεται να το επιστρέψω!

Πρώτο λάθος, η επιλογή των τραγουδιστών. Λάθος διανομή ρόλων. Δεύτερο λάθος, η

σκηνοθεσία. Μοναδική παρουσία της Λάνσον – η μηχανή απέναντι στην τιμητική

συναυλία, καθώς και απέναντι από το πρόσωπο του συνεντευξιαζόμενου Λέοναρντ

Κόεν. Έτσι ξέρω κι εγώ. Πάω σε συναυλία του Νταλάρα, μαγνητοσκοπώ τα τραγούδια

και ενδιαμέσως μοντάρω στιγμιότυπα από τη συνέντευξη που έχω πάρει μαζί του.

Τέλος, αναρρίγησα από τη φωνή του Κόεν στα δύο μοναδικά τραγούδια που τον

άκουσα. Το πρώτο «Tower of song» παρέα με τη «συμμορία» των U2, με επικεφαλής

τον Μπόνο, και το δεύτερο, το συγκλονιστικό «Ι’ m your man» πάνω στους τίτλους

του φινάλε. Αν είναι δυνατόν! Και αναρρίγησα από τη σοφία αυτού του μέγιστου

μάγκα που ο Μπόνο τον «έκλεισε» μέσα από τις πιο σοφές, λιτές περιγραφές που

άκουσα τα τελευταία χρόνια: Ο Κόεν, λέει, βλέπει το χάσμα, το έρεβος της

ανθρώπινης ύπαρξης και γελάει. Θεία κωμωδία!

Φονικό βιντεογκέιμ για εφήβους

Ο πλήρης ορισμός του κινηματογραφικού τάφου και της σεναριακής μπούρδας. Το

λένε «Stay alive» του κάποιου Ουίλιαμ Μπρεντ Μπελ αλλά επί της ουσίας

καταλήγει σ’ αυτό που αγγλιστί το λένε drop dead ρεεεεε!

Επί 86 βασανιστικά λεπτά, πέντε έφηβοι σκοτώνουν την ώρα τους παίζοντας μ’ ένα

γκόθικ βιντεογκέιμ ονόματι «Stay alive», με αποτέλεσμα καθένας εξ αυτών να

πέφτει νεκρός όπως ακριβώς οι ηλεκτρονικοί ήρωες του παιχνιδιού. Τι συμβαίνει

στον άρρωστο και ατάλαντο εγκέφαλο του σκηνοθέτη; Απλό.

Οι παίκτες ενεργοποιούν το πνεύμα μιας αιματοβαμμένης κόμισσας που είχε πάρει

όλα τα κεφάλια των μαθητριών από σχολείο θηλέων του 17ου αιώνα!

Δηλαδή μιλάμε για ένα απέραντο α-ου-α!

Κατάσκοποι χωρίς κατασκοπεία

Τα πάντα εκτός τόπου, χρόνου, είδους, ύφους, κλίματος, στυλ, ουσίας. Αν και

μυστήριο κατασκοπείας και συνωμοσίας, το «Quelques jours en Septembre»

(«Ημέρες Σεπτεμβρίου») του Αργεντινογάλλου Σαντιάγκο Αμιγκορένα, στην

πραγματικότητα τρία πουλάκια κάθονται και κόβουν βόλτες στα κανάλια της

Βενετίας!

Πρώτο πουλάκι η Ιρέν, δηλαδή η Ζιλιέτ Μπινός. Κρατάει περίστροφο, καθαρίζει το

περίστροφο, φοράει δερμάτινο μπουφάν, αλλάζει με άλλο δερμάτινο το δερμάτινο

μπουφάν. Δεύτερο πουλάκι η Ορλάντο, δηλαδή η Σάρα Φορεστιέρ. Κρατάει

περίστροφο, καθαρίζει το περίστροφο, ρίχνει άγριες ματιές προς τον φακό και

στο τέλος ξαπλώνει στο ίδιο κρεβάτι με τον ετεροθαλή της αδελφό. Τρίτο πουλάκι

ο Ντέιβιντ, δηλαδή ο Τομ Ρίλεϊ, χωρίς περίστροφο, χωρίς άγριες ματιές, στο

τέλος πέφτει στο ίδιο κρεβάτι με την Ορλάντο, την ετεροθαλή του αδελφή.

Ενδιαμέσως περιστρόφων, καναλιών, τουριστικών αξιοθέατων, ξενοδοχείων και

κρεβατιών, κάποιος παρανοϊκός πληρωμένος δολοφόνος αμερικανικών μυστικών

υπηρεσιών με το όνομα Γουίλιαμ Πάουντ, δηλαδή ο Τζον Τορτούρο, μαχαιρώνει και

πυροβολεί όποιον εμποδίζει το θεάρεστο έργο του και στο τέλος ξεχαρμανιάζει

την ψυχή του μιλώντας, τηλεφωνικά, με τον ψυχίατρό του.

Τελειώσαμε; Ναι! Με το εξής υστερόγραφο. Δέκα λεπτά πριν από το φινάλε

εμφανίζεται ο μεγαλοπράκτορας Έλιοτ, δηλαδή ο Νικ Νόλτι με μπαστούνι, πατέρας

των δύο ετεροθαλών αδελφών και προφανώς ex εραστής της Ιρέν. Πώς από εδώ; Και

τότε μαθαίνουμε συνωμοσία Δίδυμων Πύργων, Μπιν Λάντεν και CIA. Διότι ο εν λόγω

Έλιοτ μπαινόβγαινε μεταξύ Αφγανιστάν και CIA και ήξερε την κρίσιμη ημερομηνία.

Στις 11 Σεπτεμβρίου κάτι τρομερό θα συμβεί, γι’ αυτό πάρτε τα λεφτά σας, η

Γουώλ Στρητ θα γκρεμιστεί!

Με συγχωρείτε δηλαδή. Δεν είμαι τρελός να πληρώσω εφτά ευρώ για να μάθω αυτό

που όλοι ψιθυρίζουν, φωνάζουν και πιστεύουν σε όλα τα καφενεία, από το

Νευροκόπι μέχρι τη Γαύδο της Κρήτης!

Ο Γολγοθάς ενός αθώου

Από την κλασική ταινιοθήκη σε ολοκαίνουργια κόπια ο «Επιστάτης Σάνσο» (Sansho

Dayu) του 1953 και του πατριάρχη της ιαπωνικής κινηματογραφίας Κένζι

Μιζογκούτσι (1898-1956).

Απ’ όσες δικές του έχω δει η πιο ολοκληρωμένη, συμπαγής και η πιο κοινωνικά

ευαίσθητη και μαχητική. Κάπου στον 16ο αιώνα, όπου η βαρβαρότητα πάσης φύσεως

εξουσίας με προεξέχουσα την αυτοκρατορική μοιάζει με κόλαση επί της γης, τα

δύο ξεκληρισμένα παιδιά ενός έκπτωτου κυβερνήτη καταλήγουν στο τσιφλίκι ενός

υπουργού με επιστάτη έναν κανίβαλο με το όνομα Σάνσο. Αφού περάσουν δέκα

χρόνια, χειρότερα ακόμα και από τους μαύρους σκλάβους της Αμερικής του 19ου

αιώνα, το αγόρι θα καταφέρει να αποδράσει και στη συνέχεια θα επιστρέψει ως

κυβερνήτης της περιοχής, για να εκδικηθεί τον Σάνσο και να ελευθερώσει τους

χωρικούς που οι πλάτες τους από το μαστίγιο και τα βασανιστήρια έχουν

καταλήξει να σέρνονται στο χώμα. Το επιμύθιο μοιάζει με ορισμό της σεμνότητας:

Αληθινός Άνθρωπος μόνον εκείνος που είναι σκληρός με τον εαυτό του και

επιεικής με τους άλλους. Είσαι; Εγώ πάντως όχι!

Η μέγιστη αρετή της ταινίας, η διαρκής μετατροπή και απογείωση ενός λαϊκού

μελοδράματος στο ύψος της αρχαίας τραγωδίας. Απαράμιλλη η χορογραφία στη

διάταξη και την κίνηση του πλήθους. Απαράμιλλη η ασπρόμαυρη φωτογραφία.

Απαράμιλλη η αδρότητα της σκηνοθεσίας. Απαράμιλλη η αυθεντικότητα στα

κοστούμια. Απαράμιλλη η πυκνότητα της αφήγησης και η βαθιά, ουμανιστική

ευαισθησία αυτού του σοφού τεχνίτη της παγκόσμιας κινηματογραφίας!

Οικογενειακή σειρά

Μωρέ μπράβο στους αδελφούς (Άντονι και Τζο) Ρούσο. Κατάφεραν το αδιανόητο. Να

μετατρέψουν το πανδαιμόνιο σε φλυαρία και την τρελή κωμωδία σε επεισόδιο

αμερικανιάς του Makedonia TV!

Η εν λόγω μετάλλαξη λαμβάνει χώρα στο «You, Me and Dupree» που ελευθέρως

παραφράστηκε «Στους δύο τρίτος δεν χωρεί». Και να χωρούσε δεν θα έμπαινα ούτε

δωρεάν δηλαδή. Και εξηγώ. Δύο ερωτευμένα πιτσουνάκια (Ματ Ντίλον και Κέιτ

Χάντσον, με χρονάκια που τους πετάνε έξω από το νεανικό καναβάτσο) καταλήγουν

σε γάμο με κουμπάρο κάποιον άνεργο χαβαλετζή με το όνομα Ντουπρί (Όουεν

Ουίλσον). Η συνέχεια – πρώτης τάξης υλικό για τρέλα, παράνοια και ξεκαρδιστικά

γέλια – εκτυλίσσεται εντός της παστάδας των νιόπαντρων, διότι ο κουμπάρος

χτυπάει την πόρτα, ζητάει φιλοξενία και σχεδόν απρόσκλητος καταλήγει να

λουφάρει και να καλοπερνάει κάτω από την ίδια στέγη με τα δύο πιτσούνια. Από

εδώ και κάτω αρχίζει η μετάλλαξη και η αχρωματοψία.

Αντί ο Ντουπρί να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο, όπως ας πούμε ο Πίτερ Σέλερς στο

«Πάρτι», καταλήγει σε συμβολικό, χριστιανικό, στοιχείο συμφιλίωσης του

πλούσιου πεθερού Μάικλ Ντάγκλας με τον ανεπρόκοπο (κατά τη γνώμη του) γαμπρό

του Ματ Ντίλον, ο οποίος όχι μόνο διέπραξε το θανάσιμο λάθος να του «κλέψει»

τη μονάκριβη θυγατέρα του, αλλά από πάνω τόλμησε να την τοποθετήσει στα χαμηλά

και τα λαϊκά! Πώς το λένε αυτό; Άντε από εδώ!

Λαμαρίνες με φωνή

Κάπου εδώ καταφθάνουμε στο target group Νηπιαγωγείων και Δημοτικών Σχολείων με

δόλωμα τα κινούμενα σχέδια της Disney και τη θορυβώδη ιστοριούλα που κάνει

καριέρα στα αμερικανικά ταμεία, με τον τίτλο «Αυτοκίνητα» (Cars). Όπου επί δύο

ώρες – και με βουλωμένα τ’ αυτιά σου – ο ήχος από τις συγκρουόμενες λαμαρίνες

μπορεί να καταστρέψει τα τύμπανά σου!

Το πρόσχημα ηθικοπλαστικό. Παιδιά δεν είναι η ταχύτητα, δηλαδή τα μοδάτα

αγωνιστικά αυτοκίνητα με πρώτο και καλύτερο τον «Κεραυνό» που μιλάει με τη

φωνή του Όουεν Ουίλσον και στην ελληνική μεταγλώττιση με τον Σάκη Ρουβά, αλλά

η σοφία της παλιάς καραβάνας, με μια «Μπιούικ» που μιλάει με τη φωνή του Πολ

Νιούμαν ή του Γιάννη Βόγλη!

Ο στόχος διαφορετικός. Δώσε λαμαρίνα και πάρε την ψυχή του πιτσιρικά. Καλύτερη

διαφημιστική καμπάνια για την παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία απ’ αυτήν δεν

γίνεται!