ΠAYΛΟΣ ΠAYΛIΔHΣ Tραγούδια σαν ταινία δρόμου

«Χθες ήταν πραγματικά που άρχισα να βλέπω το δάσος», λέει ο Παύλος Παυλίδης.

Το «χθες» ήταν πριν από λίγες μέρες που άκουγε τα τραγούδια του από ένα μικρό

κασετοφωνάκι σε μια παραλία με φίλους, το «δάσος» είναι η «Άλλη μια Μέρα», το

καινούργιο του άλμπουμ. «Ναι, γιατί πριν είχαμε τον νου μας σε όλες τις

λεπτομέρειες που μεγεθύνονταν και τελικά μπορεί και να μην τις πρόσεχες κιόλας

και χάναμε τη μεγάλη εικόνα».

Αυτό το «δάσος» λοιπόν αξίζει να το απολαύσεις και να το εξερευνήσεις, καθώς ο

Παυλίδης και οι Β-Movies συνεχίζουν μετά τα Ξύλινα Σπαθιά στον δρόμο σε μια

από τις πιο ωραίες περιπέτειες του ελληνικού ροκ. Το οποίο, αν θέλετε να

ξέρετε (και να ακούσετε), δεν έχει κανένα κόλλημα ούτε δισταγμό να δοκιμάσει

τα πάντα – έτσι σαν μια road movie, που δεν ξέρεις ποτέ τι σου επιφυλάσσει ο

δρόμος.

«Όλα είναι καινούργια – λέει ο Παύλος – καινούργιοι παίκτες, καινούργιο σκαρί

και έγιναν όλα όπως έπρεπε να γίνουν. Ηχογραφήσαμε σε τέσσερα διαφορετικά

στούντιο, και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη- και αυτό για μένα ήταν

καινούργιο – όπως και το “δώρο” που μου πρότεινε ο Παναγιώτης Θεοφανέλης να

κάνει ο Σούμκα το “μιξ” σε δύο κομμάτια, στο “Δεν είμαι από δω” και στο

“Αερικό” – καινούργιο και αυτό, ενώ είχα ως την τελευταία στιγμή τη δυνατότητα

να επέμβω. Έγινε όμως με “ρισπέκτ” και πραγματικά ωραία».

Ονειρικό τρεχαλητό, διαβολεμένα «μπιτ», εναλλακτικές ταχύτητες,

σλόου-ντάουν – ένα σάουντρακ για διαδρομές σε ελληνικά τοπία. Τη μια είσαι

στην κορυφογραμμή και μέσα στα σύννεφα, την άλλη μπαίνει από το παράθυρο ο

αλμυρός, από το νερό δίπλα, αέρας.

Μπροστά στα Ξύλινα Σπαθιά έχω δει τα πιο ηλεκτρισμένα ακροατήρια. Αν υπάρχει

αυτό το «ελληνικό ροκ» που λέμε – σαν κατάσταση πιο πολύ – το έχει ζήσει ο

Παυλίδης.

Αισθάνεται, λέει ο Παύλος, πως με όλα αυτά τα καινούργια είναι σαν να θέλει να

πει ευχαριστώ στον κόσμο – τόσα χρόνια εκεί πάνω στη σκηνή με τα τραγούδια του

και την πίστη του σε αυτά.

«Παλεύουμε – λέει – είναι ο στόχος. Να σου πω την αλήθεια (μου λέει) ύστερα

από τόσα χρόνια νιώθω ότι ανήκω σε μια γενιά που ενδιαφέρεται για το

περιεχόμενο, δεν πήραμε κάποια μανιέρα… Τα Σπαθιά έκαναν την αυτοκριτική

τους κάθε φορά πριν από το επόμενο βήμα…», λέει ενώ ετοιμάζει βαλίτσες για

την αγαπημένη του Αμοργό. Τον ρωτάω πόσο οι πιο νέοι τον πλησιάζουν, του

ζητάνε να ακούσει. «Όχι στον βαθμό που θα ήθελα… οι νεώτεροι παρατηρώ πως

έχουν την τάση να μπαίνουν πιο εύκολα στη φόρμα παρά στην ουσία», λέει.

Τα τραγούδια του είναι γεμάτα εικόνες, τα «βλέπεις» όταν τα ακούς.

Σκηνές που τις πιάνει μια αόρατη κάμερα (κάπου στο μυαλό του υπάρχει μια

κάμερα, να δείτε) και αντί για φιλμ τις κάνει τραγούδι. «Εκ των πραγμάτων –

εξηγεί ο Παύλος – στην επαρχία που μεγάλωνα, ο μόνος δάσκαλός μας ήταν ο

Μπακογιαννόπουλος, γιατί δεν ήταν τόσο εύκολο να βρίσκεις βιβλία, να ψάχνεις

στις βιβλιοθήκες, όσο να ανοίξεις την τηλεόραση να δεις μια ταινία. Και τον

άκουγες τότε να σου παρουσιάζει την “Θυσία” του Ταρκόφσκι…». Έτσι λοιπόν οι

ήρωές του είναι οι κινηματογραφικοί ήρωες – εξακολουθεί να έχει την ίδια

λατρεία για το σινεμά – αρκεί να κλείσεις τα μάτια – και όχι απαραίτητα – και

να δεις και εσύ στο «άλλη μια μέρα» την ταινία.

«Δεν είμαι από δω…»

«… Να ρωτάω πως λέγεται η πόλη/ και όλοι/ να λένε δεν ξέρω, δεν

είμαι από δω», τραγουδάει. Αυτό το δεν-είμαι-από-δω-εκφράζει όλο και πιο

πολύ τον κόσμο, ακόμη και αν είναι από εδώ, τελικά. «Είχα πάντα αυτή την

αίσθηση – λέει. H προγιαγιά μου ήταν από τη Σμύρνη. Θυμάμαι έντονα το παρασόλι

της, που κρατούσε για τον ήλιο και σαν παιδιά το κοροϊδεύαμε και μετά το

θυμάμαι στην αποθήκη να παλιώνει – είχα πάντα αυτή την αίσθηση στη Βέροια με

τους πολλούς πρόσφυγες, τα παιδικά χρόνια που είναι η πατρίδα μας. Μετά

εργάτες οι γονείς μου στη Γερμανία, και εγώ να βρίσκω καινούργια πράγματα,

φίλους – είχε μια αγριάδα αυτό αλλά κέρδισα κιόλας, πιστεύω μπόρεσα να

μεταφέρω το “μέσα” μου, χωρίς να χάσω το εσωτερικό μου δισάκι».

Και όπως λέει στο τραγούδι «Μ΄αρέσει να βλέπω την άσπρη γραμμή/που αφήνουν

πίσω τ’ αμάξια όταν τρέχουν…». Πιο κάτω ο «Κοραλλένιος Βυθός», «H Μικρή

μας Πολιτεία», «Οι Απέραντοι Δρόμοι», το «Αερικό», «Τα Σύννεφα» τα τραγούδια

ενός άλμπουμ που έχει ειδικό βάρος και την αίσθηση του ότι συμβαίνουν όμορφα

πράγματα σε αυτό που -μπορεί-και-να-λέμε- ελληνικό-ροκ, φτιαγμένο από κάποιον

που – ευτυχώς – είναι από δω.

INFO

Το «Άλλη Μια Μέρα» του Παύλου Παυλίδη κυκλοφορεί από την Archangel. Ο Παύλος

δίνει συναυλία τη Δευτέρα (7/8) στην Αιγιάλη της Αμοργού, στις «Γιορτές των

βράχων».