Αναζήτηση
Τα χρόνια χυμάνε σαν θηρία και μας κατασπαράζουν. Πότε άρχισε το πρωτάθλημα,
πότε τελειώνει; Πότε θεσμοθετήθηκε το επαγγελματικό ποδόσφαιρο; Το 1979.
Μετράμε 27 χρόνια και είναι σαν χθες που χάιδεψαν τα αυτιά μας οι φιλόδοξες
εξαγγελίες του Αχιλλέα Καραμανλή. Και από τότε τι; Ερασιτεχνισμοί στο όνομα
του επαγγελματισμού! Πρωταγωνιστές οι ίδιοι, με άλλα ονόματα. Οι πληγές
ανοιχτές όπως τότε. Χρεοκοπημένες ΠΑΕ, απλήρωτοι παίκτες, επικίνδυνοι ταραξίες
(χούλιγκαν και παράγοντες), ταχυδακτυλουργοί, ακροβάτες, θηριοδαμαστές.
Τσίρκο! Τσίρκο με σταθερή έδρα σε τσαντίρι που μπάζει από παντού. Το ελληνικό
ποδόσφαιρο σε συλλογικό επίπεδο (γιατί σε εθνικό η αποστομωτική εποποιία της
Πορτογαλίας απαγορεύει και θα απαγορεύει για χρόνους την αρνητική κριτική…)
έχει παρελθόν, που το γνωρίζουν όλοι ενώ το ίδιο προσπαθεί να το ξεχάσει και
έχει μέλλον, που το βλέπει μόνο αυτό ενώ όλοι οι άλλοι προσπαθούν να μην το
συζητούν…
Δυστυχώς η επαφή με την πραγματικότητα είναι ζοφερή. Πανηγυρίζουμε τις
εσωτερικής κατανάλωσης επιτυχίες που αντί να προσδίδουν κύρος απογυμνώνουν
περισσότερο το ήδη ρακένδυτο, άρρωστο σαρκίο του αθλήματος και την ίδια στιγμή
παραμένουμε θεατές σε υψηλού επιπέδου ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις (Άρσεναλ –
Ρεάλ, Μπαρτσελόνα – Τσέλσι) ασκώντας κριτική, ενίοτε και αρνητική, απαξιωτική
κάποτε κάποτε για ομάδες που λειτουργούν έτη φωτός μπροστά από τη σκουριασμένη
νοοτροπία μας. H υποδομή απουσιάζει, η μεθοδευμένη δουλειά απαξιώνεται, οι
μεταγραφές ουσίας δεν απαντώνται ούτε στον χώρο των περιφερειακών
πρωταθλημάτων. Και το ελληνικό ποδόσφαιρο προκαλεί οίκτο και θυμηδία.
H μεγαλύτερη καταστροφή των μικρόνοων ήταν η «ανάσταση του Λαζάρου». Το
γεγονός τούς τροφοδότησε με την ελπίδα της αναγέννησης μέσω ενός θαύματος και
τους συνόδευσε μέχρι τον άδοξο θάνατό τους, όπου κατάλαβαν έστω και αργά την
αυταπάτη τους.
