Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς υπήρξε για τους φίλους του ο αποδιοπομπαίος

τράγος του γιουγκοσλαβικού εγκλήματος. Δεκαπέντε σχεδόν χρόνια ωστόσο μετά την

έναρξη των εχθροπραξιών κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι έφερε προσωπική

ευθύνη για ορισμένα από τα πιο βάρβαρα εγκλήματα που γνώρισε η Ευρώπη μετά τον

Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

ΔΕΝ ήταν βέβαια ο μοναδικός υπεύθυνος. Μέσα στην παραφροσύνη της

έκρηξης των εθνικισμών όλοι σχεδόν οι ηγέτες της πρώην Γιουγκοσλαβίας φέρουν

βαριές ευθύνες για το αιματοκύλισμα. Όπως ασφαλώς ευθύνες φέρουν και οι

ηγεσίες της Ευρώπης και των ΗΠΑ που αντέδρασαν πολύ λίγο, πολύ αργά και

συνήθως σε λάθος κατεύθυνση σε σχέση με τα πραγματικά προβλήματα της περιοχής.

ΟΙ συμπατριώτες του Μιλόσεβιτς, ακόμα και αυτοί που τον πίστεψαν και

τον στήριξαν, του καταλογίζουν σήμερα τις ευθύνες που του αναλογούν. Είναι

ενδεικτικό ότι ο θάνατός του αντιμετωπίστηκε σχεδόν με αδιαφορία στη γενέτειρά

του τη Σερβία. Δυστυχώς όμως, όσο και αν θέλουν όλοι να ξεχάσουν το παρελθόν,

τα προβλήματα που οδήγησαν στον πόλεμο παραμένουν και σήμερα ισχυρά.

H ειρήνη στο Κόσοβο διατηρείται χάρη στην παρουσία των στρατιωτικών

δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στη Βοσνία οι τρεις κοινότητες δεν θέλουν

να έχουν την παραμικρή σχέση η μία με την άλλη. Ακόμα χειρότερα, κανείς δεν

έχει να προτείνει ένα σχέδιο για το μέλλον – σαν όλοι να περιμένουν ότι ο

χρόνος μπορεί από μόνος του να φέρει τη συμφιλίωση.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για αυταπάτη. Κι όσο και αν είναι φανερό ότι η ευρωπαϊκή

παρουσία θα πρέπει να συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμα, άλλο τόσο είναι

ανάγκη οι ηγέτες των βαλκανικών χωρών να αρχίσουν να αναζητούν από μόνοι τους

τις λύσεις. Πράγμα που σημαίνει ότι είναι καιρός και για την Ελλάδα να βγει

από την απομόνωση της τελευταίας διετίας και να πάρει πρωτοβουλίες. Άλλωστε η

ειρήνη στην περιοχή είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας και για εμάς!