«Έχω μια πρόταση: σήμερα τραγουδάει το 1/3 των Ελλήνων. Ας αρχίσουν να

τραγουδούν όλοι, και τα 10 εκατομμύρια να γίνουμε όλοι συνάδελφοι και να

στηριχθεί το τραγούδι στη συναδελφική αλληλεγγύη», λέει ο Μανώλης Λιδάκης.

«Εγώ πάντως πιστεύω ότι η παρακμή έχει κάνει τον κύκλο της κι ο κόσμος έχει

αρχίσει να αλλάζει σιγά σιγά. Ας με πουν αφελή ή πολύ αισιόδοξο· εγώ το πιστεύω»

Διακριτικός με τα media, φευγάτος για τους πολύ «επαγγελματίες» του χώρου,

σταθερά ο εαυτός του όλα αυτά τα χρόνια που τον γνωρίζει το κοινό. Μια σχέση

που διαρκεί καμιά 20ετία τώρα και δεν χρειάζεται πολλές εξηγήσεις. Ίσως γιατί

δεν βασίστηκε ποτέ στα σουσούμια του μάρκετινγκ ή τη γνωστή πολιτική «να είμαι

παντού μέσα» για να μη με ξεχάσουν. Ο Λιδάκης είναι ο… Λιδάκης. Ένας από

τους λίγους τραγουδιστές που θεωρούμε πλέον φυσικό να εξαφανίζεται όποτε το

επιλέγει, από τις λίγες περιπτώσεις καλλιτεχνών που σχεδόν περιμένουμε να

έχουν τον δικό τους χαβά (αλίμονο αν δεν υπήρχαν και αυτοί).

H Κρήτη για τον Μανώλη είναι κάτι παραπάνω από χαβάς. «Είναι το σπίτι μου»

λέει. «Είναι οι φίλοι μου. Είναι οι αναμνήσεις μου οι παιδικές». Χρόνια τώρα

είχε βάλει στο μυαλό του να κάνει έναν δίσκο με κρητικά τραγούδια –

παραδοσιακά ή νεώτερα – αλλά δεν ήθελε, όπως λέει, να εξαργυρώσει την επιτυχία

τού «Άστρα μη με μαλώνετε». Άφησε τα χρόνια να περάσουν, άφησε τις μουσικές

τους να πλημμυρίσουν την καθημερινότητά του (μάζεψε 200) και όταν όλα ήταν

έτοιμα, μπήκε με τους μουσικούς του στο στούντιο και έγραψε 14 από αυτά. Μια

κι έξω. Ούτε πλέι μπακ, ούτε πολλά σούρ’ τα φέρ’ τα. «Ολοκληρωμένη δουλειά το

«Κόκκινο Ακρογιάλι»» επαναλαμβάνει αρκετές φορές στη διάρκεια της συνέντευξης.

«Αρχίζει με το ορχηστικό από τον «Καπετάν Μιχάλη» του Μάνου Χατζιδάκι, πάει

στο παραδοσιακό ριζίτικο «Περβόλι» και μετά έχει Ψαραντώνη, Ξυλούρη, Μουντάκη,

Αλεφαντινό και τελειώνει με τον «Θάνατο του Λυράρη» του Μουντάκη, που το

αφιερώνει στον πρωτομάστορα της κρητικής μουσικής, Νίκο Ροδινό. Και προτείνω

και νέα ονόματα όπως του Ζαχάρη Σπυριδάκη, του Νίκου Στρατάκη και της

Δέσποινας Σπαντιδάκη (που έγραψε τους στίχους στο ομώνυμο τραγούδι). Ακόμη

όμως και τα νέα τραγούδια έχουν μια ενιαία αισθητική».

Τραγούδια με δυνατό άρωμα Κρήτης, τραγούδια που – σύμφωνα με τους αυστηρούς

κανόνες της τρέχουσας πραγματικότητας στον χώρο των εταιρειών – θεωρούνται

αντιεμπορικά. «Εμένα δεν με ενδιαφέρει τι σκέφτονται οι εταιρείες και τι

κάνουν. Εγώ είδα ότι παίξαμε με τον Αλκίνοο το καλοκαίρι στη Ρωμαϊκή Αγορά κι

ο κόσμος κρεμόταν σαν σταφύλια από παντού για να ακούσει Χατζιδάκι. Το ότι τα

μίντια και οι εταιρείες είναι στραμμένες αλλού, είναι γνωστό».

H διαφορά απόψεων με τη Sony Music τον οδήγησαν να αναλάβει ο ίδιος τα έξοδα

της παραγωγής. Δική του η παραγωγή, δικές του και οι ενορχηστρώσεις. «Το

αναλάμβανε η Sony, αλλά με τους δικούς τους όρους και δεν το δέχθηκα. Δεν τους

πολυάρεσε και το ότι έχει τις ρίζες μιας συγκεκριμένης καταγωγής. Αλλά τι να

κάνουμε… Αυτός είναι ο τόπος μου».

Μιλάμε για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στον χώρο του τραγουδιού, τη βασιλεία

των ριάλιτι, την πλήρη παράδοση ακόμη και των «σοβαρών» καλλιτεχνών στις

απαιτήσεις της αγοράς. «Άμα σε πιάσει πανικός και πεις ότι δεν υπάρχει καλό

και κακό τραγούδι και ότι όλα είναι ένα, τότε χάθηκες».

Ναι, αλλά αυτή είναι η κυρίαρχη άποψη σήμερα. Ή τουλάχιστον αυτό προσπαθούν

να μας περάσουν…

«To λάθος είναι ότι κάποιοι ξεχώρισαν το τραγούδι τότε – για δικούς τους

λόγους βέβαια. Τώρα – για δικούς τους λόγους πάλι – θέλουν να αποδείξουν το

αντίθετο. Αν είχαν αφήσει τα πράγματα να λειτουργήσουν από μόνα τους… Το

κοινό δεν είναι ηλίθιο, μπορεί να ξεχωρίσει»

«Δεν είμαι από τα καλά παιδιά»

«Δεν είμαι από τα καλά παιδιά των εταιρειών» λέει ο Μανώλης όταν η συζήτηση

στρέφεται στην ισορροπία δύναμης που υπάρχει μεταξύ εταιρείας και καλλιτέχνη.

«Αλλά βαριέμαι και να τσακώνομαι συνέχεια. Στο τέλος θα καταντήσουμε όλοι

Φιλιππινέζες του τραγουδιού».

Δηλαδή;

«Θα δουλεύουν όλοι – τραγουδιστές και εταιρείες – για να εξυπηρετούμε τα

νυχτερινά κέντρα. Προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου κάτι άλλο. Δεν τους επέτρεψα

ποτέ να μου βρουν ρεπερτόριο, είμαι εγώ υπεύθυνος για τις δουλειές μου, εγώ

για το τι κάνω. Τι τους νοιάζει αυτούς τώρα ποιος είμαι εγώ, ποιος είσαι εσύ,

ή τι κάνω για να εκφραστώ. Νούμερα βλέπουν μόνο. Προϊόντα είμαστε όλοι…».

INFO

Ο Μανώλης Λιδάκης στον «Σταυρό του Νότου», Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο μέχρι

την Κυριακή των Βαΐων (Φραντζή και Θαρύπου 37, Νέος Kόσμoς. Τηλ. 210-9226.975).