Aναστήλωση – κι ας άργησε πολύ…

Οι άσχημες στιγμές εξασθενούν, οι πιέσεις ξεχνιούνται και επιστρατεύονται όλες

οι δικαιολογίες όταν έρχεται η ώρα, έστω και καθυστερημένα – πολύ

καθυστερημένα -, της υλοποίησης του έργου.

H εορταστική ατμόσφαιρα που κυριαρχούσε στην κεντρική σκηνή του Εθνικού

Θεάτρου, όπου υπεγράφη η σύμβαση με τους συμβαλλόμενους – υπουργείο

Πολιτισμού, Διοικητικό Συμβούλιο Εθνικού Θεάτρου και ΘΟΛΟΣ A.E. – δεν

συνδέθηκε ούτε λεπτό με τους αγώνες και τις αγωνίες του παρελθόντος. Ο

καλλιτεχνικός διευθυντής Νίκος Κούρκουλος, η πρόεδρος Ελένη Γλύκατζη –

Αρβελέρ, τα μέλη του Δ.Σ. του θεάτρου, ο γενικός γραμματέας του ΥΠΠΟ Χρήστος

Ζαχόπουλος, όλοι εκδήλωναν τη συγκίνησή τους για την «ιστορική στιγμή».

Θυμάμαι πριν από δύο χρόνια τον Κούρκουλο, που αγανακτισμένος δήλωνε «Όταν θα

έρθει η ώρα να υπογραφεί η σύμβαση θα βγω με σημαίες να διαδηλώσω». Μπορεί να

μη διαδήλωσε, δήλωσε όμως πως «η σημερινή ημέρα αποτελεί ορόσημο στην ιστορία

του Εθνικού Θεάτρου (…) Το κτίριο με τη νέα του ανακαινισμένη μορφή θα είναι

ο ζωντανός χώρος που θα μας συνδέει με την παράδοση αλλά και με τις σύγχρονες

ανάγκες των καλλιτεχνών και του κοινού».

Για «ιδανική λύση» έκανε λόγο ο γενικός γραμματέας του ΥΠΠΟ Χρήστος

Ζαχόπουλος, ενώ ο Πρόδρομος Εμφιετζόγλου, εκπρόσωπος της τεχνικής εταιρείας,

υποσχέθηκε αισθητικά άρτια και τεχνικά άψογη εργασία. Υπερθεματίζοντας η

πρόεδρος του Δ.Σ. κ. Αρβελέρ είπε ότι πέρασε τη ζωή της διδάσκοντας Ιστορία,

αλλά τώρα, βάζοντας την υπογραφή της, ζει την Ιστορία, της οποίας

«πρωτεργάτης» υπήρξε ο Νίκος Κούρκουλος.

Ωστόσο υπάρχουν και αρκετά ερωτηματικά: Γιατί η διατύπωση της σύμβασης

αναφέρεται στην αποκατάσταση και τον εξοπλισμό της κτιριακής υποδομής του

Εθνικού Θεάτρου και όχι στην αποκατάσταση και επέκταση του κτιρίου – πάνω από

το γκαράζ – όπως αρχικά είχε ανακοινωθεί; Γιατί δεν δόθηκαν στη δημοσιότητα

αρχιτεκτονικές μακέτες της πρόσοψης, μακέτες της προμελέτης και της

εγκεκριμένης μελέτης, κάποια ένδειξη εν πάση περίπτωση από την επόμενη φάση,

αλλά διανεμήθηκαν μακέτες του 19ου αιώνα, του αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλερ;

Τόση πολλή χαρά; Τόση πολλή βιασύνη;

Το χρονικό της καθυστέρησης

Αν ανατρέξουμε στο ρεπορτάζ του θέματος, οι χρονολογίες αρχίζουν από την

επιστολή Κούρκουλου, τον Μάρτιο του 1998, προς τον τότε υπουργό Πολιτισμού

Ευάγγελο Βενιζέλο. Ο σεισμός του 1999 έβαλε το κτίριο στο κόκκινο και την

επιστολή Κούρκουλου στα επείγοντα. Δυο χρόνια μετά, επί υπουργίας Θόδωρου

Πάγκαλου, δόθηκε η υπόσχεση της ανακαίνισης του κτιρίου. H υπουργική δέσμευση

σκάλωνε ή προχωρούσε με αργούς ρυθμούς, ενώ οι δυστοκίες στην επικοινωνία του

εκάστοτε υπουργού με τους δημόσιους φορείς πολλαπλασιάζονταν.

Την άνοιξη του 2001 αποφασίστηκε η ένταξη του έργου της ανακαίνισης του

κτιρίου Τσίλερ στο πρόγραμμα χρηματοδότησης του Γ’ ΚΠΣ. Το Εθνικό άρχισε τις

αναγκαίες ενέργειες. Ειδικές επιτροπές και ειδικοί σύμβουλοι συνέταξαν

πρόδρομες μελέτες αρχιτεκτονικής αποτύπωσης, στατικής και αντισεισμικής

επάρκειας, ελέγχου υλικών και εδαφοτεχνικών στοιχείων. Τον Ιούλιο του 2002

προκηρύχθηκε διεθνής διαγωνισμός για την α’ φάση της προμελέτης, η οποία

ολοκληρώθηκε και εγκρίθηκε από το ΥΠΠΟ και τη Διεύθυνση Συντήρησης Νεωτέρων

Μνημείων, τον Ιούνιο του 2004. Την ίδια περίοδο δημοσιεύτηκε η προκήρυξη του

διαγωνισμού, ο οποίος διενεργήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2004, με τη συμμετοχή

τριών εταιρειών. Ύστερα από ενστάσεις και τυπικές διαδικασίες το έργο

κατακυρώθηκε στη Θόλος A.E.