Αναζήτηση
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ δρόμο ακολουθεί η κυβέρνηση της N.Δ. με τους εργαζόμενους
στις ΔΕΚΟ. Δεν είναι, φυσικά, ούτε η πρώτη ούτε ίσως και η τελευταία που μιλά
για ρετιρέ. Είναι η πρώτη φορά που μια κυβέρνηση επιχειρεί να στρέψει
εργαζόμενους ενάντια σε μια άλλη κατηγορία εργαζομένων μόνο και μόνο για να
πει ότι αμείβονται «πλουσιοπάροχα». Δυστυχώς, το κάνει και με παραπλανητικά
στοιχεία. Έτσι, οι μισθοί των 1.200 ευρώ γίνονται ετήσιες «δαπάνες» 40.000
ευρώ ανά εργαζόμενο. Τι λάχανα – τι μπρόκολα, δηλαδή…
ΑΚΟΜΗ χειρότερα, η κυβέρνηση επιχειρεί να φορτώσει στους εργαζόμενους
τις ζημιές των Δημοσίων Επιχειρήσεων. Λες και δεν είναι γνωστό ότι σε μεγάλο
βαθμό τα ελλείμματα αποτελούν μια μορφή κοινωνικής πολιτικής, καθώς στις
μεταφορές – για παράδειγμα – το εισιτήριο δεν καλύπτει το κόστος, προκειμένου
να ενθαρρυνθεί η χρήση των δημόσιων μέσων μεταφοράς αλλά και να ανακουφιστούν
οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι που τα χρησιμοποιούν.
ΑΥΤΟ, φυσικά, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει θέμα εξυγίανσης. Το
αντίθετο. Είναι ανάγκη σε όλο τον δημόσιο τομέα να αυξηθεί η παραγωγικότητα
και να δημιουργηθούν συνθήκες ανταγωνιστικότητας. Αυτό όμως προϋποθέτει
μεταρρυθμιστικό σχέδιο και εκσυγχρονιστική νοοτροπία. Το να κοπούν οι μισθοί
και τα επιδόματα είναι μια λύση που μπορεί να τη σκεφθεί ο καθένας. Τη ζήσαμε
άλλωστε και με τις κυβερνήσεις Μητσοτάκη στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Οι
πολίτες όμως ψήφισαν αυτή την κυβέρνηση, προσδοκώντας να εξισωθούν προς τα
πάνω. Καλύτερες μέρες τούς υποσχέθηκε, όχι χειρότερες!
