Κανονικά και κατά τα… ειωθότα, θα έπρεπε να βρίσκομαι στον Μόλυβο από το

πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου. Δεν μου ‘κατσε, όμως, εφέτος ο καιρός. Και

βγήκανε και διάφορα προβλήματα στη μέση – επαγγελματικά, υγείας, ταξιδιών στο

εξωτερικό – που με ανάγκασαν να αναβάλλω, όλο να αναβάλλω, τον πηγαιμό μου στη

Λέσβο. Και οι φίλοι να με περιμένουν, με τις τράπουλες στην τσόχα και το τάβλι

έτοιμο, για τις πρώτες σκληρές μάχες του καλοκαιριού…

Ο καιρός, εφέτος, ήταν περίεργος. Εκεί που πήγαινε να στρώσει, όλο και κάποια

βροχή έπεφτε, όλο και κάποιος χειμώνας ξύπναγε τα βράδια. Από τις 9 και

ύστερα, δεν μπορούσες να βγεις στο μπαλκόνι χωρίς μάλλινο. H υγρασία δεν

αστειευόταν. Αλλά και τώρα, Ιούλη μήνα, με φρικτή ζέστη όλη την ημέρα, μόλις

βραδιάσει, στην περιοχή που μένω, στην Ακρόπολη, κάτι φοβερό συμβαίνει κι

αρχίζω να νιώθω το σώμα μου να το τσιμπάει η υγρασία. Αφήνω τις καταιγίδες,

κάθε τόσο…

Τελειώνουν, όμως, οι παραξενιές του καιρού, που οφείλονται σε αθλιότητες και

συμφέροντα. Ο Ιούλης, δεν θα πάψει να ‘ναι Ιούλης ο κόσμος να χαλάσει. Γι’

αυτό, σιγά σιγά, να τα μαζεύω και να του δίνω. Είπα ότι ο Ιούλης δεν θα πάψει

να ‘ναι Ιούλης. Το παίρνω πίσω: ο πλανήτης έχει πάθει τέτοια ζημιά απ’ αυτά

που υφίσταται από τους Αμερικανούς – και όχι μόνο τους Αμερικανούς – που, από

τη μια μέρα στην άλλη δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί. Κάποτε, έμοιαζε

αδιανόητο να πλημμυρίζουν η Ελλάδα, η Ιταλία, αλλά και η Γερμανία, το

κατακαλόκαιρο. Την προηγούμενη εβδομάδα, όμως, είδαμε τι έγινε… Άρα, ας μη

βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά, ως προς τη «συμπεριφορά», από τώρα και στο

εξής, των διαφόρων εποχών.

Τον καιρό που ήμουν παιδί, επί Κατοχής, το κλίμα της Κυψέλης ήταν τόσο καλό,

που οι Γερμανοί έστελναν σ’ ένα νοσοκομείο της – το πρώην ΓΝΕΒΑ, σήμερα, δεν

ξέρω πώς λέγεται – εκατοντάδες, βαριά τραυματίες από το Ανατολικό Μέτωπο για

να γερέψουν γρήγορα οι πληγές τους. Άλλωστε και η «Σωτηρία», πολύ πριν από το

Πεντάγωνο, στη Μεσογείων ήταν το ιδεώδες νοσοκομείο – εξοχή, περίπου – για

τους φυματικούς.

Στις μέρες μας, η Αθήνα είναι μια πόλη-θάνατος. Φωτιά και λάβρα και μόλυνση

και θόρυβος και βρωμιά και σκουπίδια και πηγμένοι από αυτοκίνητα δρόμοι και

ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φαντασθεί. Εμείς τα «πετύχαμε» όλ’ αυτά. Και, προ

πάντων, οι κυβερνήτες μας. Που ποτέ δεν είδαν πέρα από τη μύτη τους. Και

υπέκυπταν στις αξιώσεις και τους εκβιασμούς των διαφόρων «συμφερόντων».