Aποστολή στον Άρη

Αλήθεια τώρα, σε τι κόσμο ζούμε; Ξεκινάς από το απλό, πως αυτό που βλέπεις δεν

είναι αυτό, είναι άλλο, είναι ακριβώς το αντίθετο. Μην μπερδεύεστε, όσο η

βιομηχανία της μουσικής βουλιάζει στα οικονομικά της τόσο η μουσική ανθεί στην

τέχνη της. Ο άγγελος μπροστά σου είναι διάβολος. Και οι καλοί στη φυλακή. Δες

το λίγο αλλιώς.

«Frances the Mute» The Mars Volta (Universal)

Τι σχέση έχει ο Τίτο Πουέντε και οι Fania All Stars με τους Led Zeppelin και

τους Fugazi; Όση σχέση η σάλσα με το ροκ, όση σχέση έχουν όλα όσα παίζονται

τελευταία γύρω με την πραγματικότητα. Ο «μάγειρας» Ομάρ Ροντρίγκεζ Λοπέζ

τρελάθηκε και ανακάτεψε το αλμυρό, το ξινό και το γλυκό σαν πετιμέζι. Ποιος θα

έλεγε, για παράδειγμα, πως το πανκ κυκλοφορεί και σε έκδοση προγκ ροκ; Ή σε

τζαζ; Οι ρίζες της ιστορίας μας χάνονται στις εποχές των At the Drive In – οι

οποίοι εξελίχθηκαν σε Mars Volta (πήγαν στον Άρη και επέστρεψαν στη Γη ). Τις

τότε μπλοκαρισμένες εμπνεύσεις τους ακολούθησαν κάμποσοι πιστοί περιμένοντας,

αυτό που όλοι περιμένουμε, το θαύμα. Και πράγματι αυτό συνέβη λίγα χιλιόμετρα

πιο κάτω στη διαδρομή, όταν Λοπέζ και Σέντρικ Μπίξλερ-Ζαβάλα (τα ονόματα είναι

αληθινά) έριχναν τα επιχειρήματά τους στο ρινγκ.

Από το σημείο αυτό και μετά δεν είναι διατεθειμένοι για κανέναν συμβιβασμό,

δεν κάνουν τη χάρη κανενός και αν κάνεις το λάθος να ψάξεις τίτλους – τι

ακριβώς άκουσα, από πού ήρθε και γιατί συμβαίνουν όλα αυτά στον κόσμο; – πάει,

το ‘χασες. Αντί μάλιστα για την κανονική διαρρύθμιση ενός ροκ (;) άλμπουμ οι

Mars Volta φτιάχνουν έναν κύκλο τραγουδιών. Και αυτά τα ενώνει υπόγειο στόρι –

βασισμένο στα γραπτά ενός ημερολογίου που φίλος και συνοδοιπόρος τους βρήκε

πεταμένο στο πορτ-μπαγκάζ αυτοκινήτου της παρέας. Ούτε, όμως, το τι αφηγείται

η ιστορία μάς αφορά. Γιατί ιστορία γράφουν αυτή τη στιγμή τούτοι οι

«εξωγήινοι» Mars Volta, μασώντας χαρντ ροκ μαζί με οτιδήποτε σε ηλεκτρικό ήχο

και δαιμονισμένο, ακραίο, αλλά και πιστό στις φόρμες του φανκ. Και όταν

φτύνουν τα κουκούτσια, ξέρεις πως κάτι καλό θα φυτρώσει. Αλλιώς, μην το

ψάχνεις, το ‘χασες.

«Silent Alarm»

Bloc Party (V2)

Στον δρόμο για τους Franz Ferdinand, το πρώτο στενό δεξιά (ή αριστερά,

εξαρτάται από πού μπαίνεις) θα βρεις τους Bloc Party. Αποκλείεται να τους

χάσεις, είναι η προτελευταία λέξη της μόδας (τελευταία, σίγουρα η «γκλίτερ

γλίτσα» του Λάκη Γαβαλά). Οι κιθάρες παίζονται κοφτά σαν μαχαίρια που κόβουν

το κρέας, η γαρνιτούρα είναι σαφώς από βρετανικούς κήπους, τα αντανακλαστικά

ενός νέου γκρουπ στην κορυφή του κόσμου είναι αλήθεια πως δεν μπορείς να τα

παραβλέψεις. Αλλά το μοτίβο έχει κυκλοφορήσει πολύ τελευταία και έχω την

αίσθηση πως περνάμε σύντομα στη φάση που τα μπαλόνια αρχίζουν να ξεφουσκώνουν.

Όσο και αν αυτό προσφέρει κάποιο θέαμα, θα προσπεράσω.

«We are Little Barrie»

Little Barrie (Virgin)

Αντίθετα, εδώ, στους Little Barrie και στο άλμπουμ με το οποίο κάνουν τις

συστάσεις τους, τα πράγματα έχουν ενδιαφέρον. Ο Μπάρι Κέιντογκαν από το

Νότιγχαμ φαίνεται πως ήρθε για να μείνει – δεν τον καταδιώκει καμία μόδα, ούτε

τρέχει εκείνος πίσω από το όχημα κανενός. Στην είσοδο, στο «Free Salute»,

λοιπόν, σε περιμένει φανκ α λα Τζέιμς Μπράουν, αλλά αυτό που ακολουθεί αλλάζει

και φτιάχνει ατμόσφαιρα. Επιρροές από τα 60’s και μπλουζίστικο χαλί, κομμάτια

με προσωπικότητα που πλέκονται γύρω από ρυθμό, όπως το «Please Tell me» ή τη

μελωδία του «Stone Reprise», που όλα ακόμη και στην πιο απλή μορφή τους

δείχνουν πως έχουν πάνω τους τα αποτυπώματα ενός ανθρώπου που ξέρει καλά τη

μουσική. Αυτοί είναι οι Little Barrie, μην τους χάσετε από τα μάτια σας.

Γιου ρόμποτ, μι Τζέιν

«Human After All» Daft Punk (EMI)

Ρομπότ έχουν καταλάβει τη Γη και ορίζουν τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Ακόμη

και σαν επιστημονική φαντασία, το θέμα είναι χιλιοειπωμένο. Το ίδιο ήταν και

οι ταινίες κουνγκ φου και μόνο με το άγγιγμα Ταραντίνο μπόρεσαν να ζωντανέψουν

πάλι. Και παρότι σχεδιασμένοι με ανάλογες προδιαγραφές, του γαλλικού νέο-κιτς,

οι Daft Punk δεν γίνονται Ταραντίνο. Στο «Human After All» πέφτουν θύματα της

ίδιας της σύλληψής τους, δεν καταφέρνουν να βγάλουν τίποτε από την ελέκτρο ποπ

φαντασία τους στυμμένη στον μύλο του τέκνο, επαναλαμβάνονται τόσο που σου

φαίνεται πως ακούς το προηγούμενο άλμπουμ – «Television Rules The Nation» –

όσο για τα σχόλιά τους θα περιμέναμε περισσότερο σαρκασμό ή έναν υπαινιγμό

τουλάχιστον με κοσμοπολίτικο γαλλικό αέρα. Je ne crois pas alors…