Tο… άλλο μαύρο

Στον χορό των ράσων αυτές τις ημέρες, το μαύρο χρώμα σηκώνει τον δικό του

σταυρό. Στις μαύρες όμως αυτές ημέρες υπάρχει και η φωτεινή πλευρά, η σόουλ,

που διαβάζει την ψυχή, η μαύρη μουσική, σαν σάουντρακ του παραδείσου. Όχι, δεν

παίζει συνέχεια Μπράιν Ίνο εκεί πάνω. Μόνο στο ασανσέρ.

«Get Lifted» John Legend (Sony)

Σε μια σκηνή στην ταινία «Ray» – και σόρι που από Ρέι Τσάρλς έπεσε πολύ

τελευταία, είναι η αλήθεια – ο Ρέι έτσι όπως παίζει τα γκόσπελ, τη μουσική που

δοξάζει τον Θεό, βάζει στίχους ερωτικούς. H… αμαρτία του κάνει έξω φρενών

τους πιο φανατικούς από όσους ήταν εκεί, που διαμαρτύρονται και φεύγουν. Οι

άλλοι που μένουν μοιράζονται την έξαψη του ρυθμού, τα λόγια της αγάπης και τη

λίμπιντο που ανεβαίνει κατακόρυφα σαν να βρίσκονται στην πρώτη θέση σε

πασαρέλα του Agent Provocateur. Εδώ ακριβώς – και σε στρωμένη σαν βελούδο

σόουλ μουσική – έρχεται ο Τζον Λέτζεντ (legend όπως θρύλος, όχι από

μεγαλομανία, αλλά γιατί ένας φίλος του τού είπε ότι τραγουδάει σαν εκείνους

τους παλιούς – πώς τους λένε; – τους θρύλους!), πραγματικό όνομα Στίβενς, από

τη Φιλαδέλφεια, αστείρευτη πηγή της σόουλ. Μέσα στις τελευταίες παραγωγές, το

«Get Lifted» ξεχωρίζει. Γιατί ο Λέτζεντ βάζει την πίστη και την αλήθεια που

διδάχτηκε στις χορωδίες των εκκλησιών, στα τραγούδια του. Λιγότερο γλυκά από

ό,τι ο Κόμον, πιο τολμηρά, όπως Κέινι Γουέστ. Μαζί με τον Κέινι (θριαμβευτή

των Γκράμι στη σόουλ και urban σκηνή) ο Τζον Λέτζεντ έχει κάνει δουλειές και

τούτο το άλμπουμ έχει άγγιγμα Γουέστ. Ο Λέτζεντ, επίσης, ήταν που άνοιγε τις

συναυλίες της Αλίσια Κις και ήταν έμπιστος συνεργάτης της Λορίν Χιλ και του

«Black Eyed Peas» Γουίλ Αΐ Εμ. Που σημαίνει πως, πριν ανοίξει τα χαρτιά του

εδώ, είχε κάνει χιλιόμετρα σε απαιτητικούς δρόμους. Ακόμη και ο Σνουπ Ντόγκι

Ντογκ (στο «Ι Can Change») γίνεται άγγελος κοντά του.

Ο Τζον Λέτζεντ, εντέλει, δεν κάνει ανατροπές, ούτε καμιά επανάσταση, ούτε για

σκάνδαλο τον βλέπω ικανό. Κάνει μια στροφή πίσω και επιστρέφει με σόουλ από τα

παλιά (εντάξει, και λίγο χιπ χοπ, εννοείται) και με ένα πραγματικά ονειρεμένο

τοπίο.

«The Beautiful Struggle» Talib Kweli (Universal)

Στον κόσμο του χιπ χοπ πρέπει να έχεις φίλους – γιατί σίγουρα θα έχεις εχθρούς

– και ο Τάλιμπ Κουέλι δεν είναι δα ακοινώνητος. Με τον Λέτζεντ κάνει όχι μόνο

παρέα, αλλά και δουλειά, ενώ με τον Κέινι Γουέστ τα βρίσκουν και στην

παραγωγή, θέμα για το οποίο εμπιστεύεται (και ποιος δεν θα το έκανε!) τους

πολυμήχανους Neptunes. Από την άλλη, δεν είναι ούτε ο ράπερ-πολιτικός, ούτε ο

ράπερ-ερωτοχτυπημένος, αλλά ένας νευρικός οδηγός του χιπ χοπ σε δρόμο με

πολλές στροφές. Είναι έτσι και αλλιώς. Και έχει ενδιαφέρον μια τέτοια κούρσα

του απροσδόκητου, εκεί που η διαδρομή είχε αρχίσει να γίνεται φανερά

προβλέψιμη σαν σαπουνόπερα απογευματινής ζώνης. H Φέιθ Έβανς στo «We Know» και

ο Άντονι Χάμιλτον με τον Κόμον στο «Ghetto Show» είναι οι απαραίτητες στάσεις

για ανεφοδιασμό.

«Concrete Rose» Ashanti (Universal)

Παρά τα παρατράγουδα που τάραξαν τον οίκο της Def Jam – έπιασαν το αφεντικό

των Ιρβ Γκότι για ξέπλυμα χρημάτων από ναρκωτικά – βγαίνουν μουσικές από την

εταιρεία για να φτιάξουν το προφίλ, σε δύσκολες σαν κι αυτές ημέρες. Καλή

νεράιδα, η Ασάντι – η οποία εσχάτως εμφανίζεται και ως η νέα βασίλισσα του

r’n’b σε κύκλους που δίνουν σημασία στους τίτλους – ως εκ θαύματος (και με τον

Ju Rule στο πλευρό της), πνεύμα συμφιλίωσης και συναίνεσης και με μια ευχέρεια

να εξασφαλίζει στον ρυθμό τη θηλυκή του διάσταση. Βέβαια, η καλή νεράιδα

Ασάντι λέει ξανά το ίδιο παραμύθι, αλλά τουλάχιστον αυτή τη φορά – στο τρίτο

της άλμπουμ – ίσως σταματήσει να την κυνηγάει η σκιά της Μέρι Τζέι Μπλάιτζ, η

οποία αν δεν ήταν πραγματικά θεϊκή θα έπαιζε την κακιά μάγισσα στο στόρι.

Ο Χίτσκοκ χορεύει τάνγκο «Yo!» Silvana Deluigi (Α&Ν)

To τάνγκο σαν ταινία του Χίτσκοκ, το τάνγκο σαν κυνηγητό μέσα στη νύχτα, το

τάνγκο σαν κλέφτης που πηδάει από το παράθυρο, έτσι το οδηγεί, αλλιώτικα, η

Σιλβάνα Ντελουίτζι, γεννημένη στο Μπουένος Άιρες, με άδεια να ξελογιάζει με

την τέχνη της. Να την παραβαίνει και να την ακολουθεί πιστά. Με δυνατούς

παίκτες/μουσικούς, στην αγκαλιά της τζαζ, ψάχνει τα μυστήρια στη μουσική που

δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ, γιατί ποτέ δεν ξέρεις την ψυχή του ανθρώπου. «Υο!»

είπε το άλμπουμ, αμήχανα, όπως στέκεσαι μπροστά σε μια μελωδία που παίζει μαζί σου.