Όνομα: Ρίνα. Τόπος κατοικίας: Πρακάς Ναγκάρ, μια παραγκούπολη στην
Ανατολική Ινδία. Επάγγελμα: σπάει πέτρες. Ηλικία: πέντε ετών…
|
Παιδιά – σκλάβοι. Εκατομμύρια παιδιά, όπως η Ρίνα, υποχρεώνονται να δουλεύουν στην Ινδία για να ζήσουν
|
«Μου αρέσει…», ψιθυρίζει ντροπαλά χωρίς να σταματήσει τη δουλειά της. H
πέτρα στις όχθες του ποταμού Μαχανάντα μετατρέπεται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα
σε χαλίκια. Έξι μέρες την εβδομάδα, ατελείωτες ώρες κάθε μέρα. Με την ίδια
βρώμικη και σχισμένη φούστα, το ίδιο βρώμικο και σχισμένο μπλουζάκι. «Θα ήθελα
όμως να πηγαίνω στο σχολείο», λέει. Ολόγυρά της, οκλαδόν επάνω στον ίδιο σωρό
από πέτρες, κάτω από μαύρες ομπρέλες που κρύβουν τον ήλιο αλλά εντείνουν τη
ζέστη, βρίσκονται δεκάδες ακόμα παιδιά. «Αν δεν δουλέψω, πώς θα κερδίσω
χρήματα για να ζήσω;», ρωτά η δεκάχρονη Μίνα, σπάζοντας ταυτόχρονα πέτρες μαζί
με τον αδελφό της, τον Ρατζές, που νομίζει ότι είναι έξι ετών αλλά φαίνεται
μεγαλύτερος – κανείς εδώ δεν γνωρίζει πραγματικά πότε γεννήθηκε.
Το Σύνταγμα της Ινδίας απαγορεύει την εργασία παιδιών κάτω των 14 ετών. Όπως
εκτιμούν ωστόσο οι οργανώσεις υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έως και 115
εκατομμύρια παιδιά εργάζονται για να μπορούν να ζήσουν. Πολύ περισσότερα είναι
τα παιδιά που ημιαπασχολούνται προκειμένου να βοηθήσουν τις οικογένειές τους.
«H κατάσταση στην Ινδία είναι ιδιαίτερα ανησυχητική», λέει η Τσαντσάλ Σινχά,
αντιπρόεδρος της οργάνωσης αρωγής CRY, η οποία εδρεύει στο Δελχί. «Το χάσμα
ανάμεσα στους έχοντες και τους μη έχοντες μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο».
Λατομεία, ορυχεία και εργοστάσια: αυτές είναι οι «δημοφιλέστερες» εργασίες για
τα παιδιά ενός κατώτερου θεού. Στο Σιλιγκούρι, όμως, στη στενή λωρίδα γης
ανάμεσα στο Νεπάλ και το Μπανγκλαντές η οποία συνδέει τα απομονωμένα
βορειοανατολικά κρατίδια με την υπόλοιπη Ινδία, πιο εύκολα βρίσκει κανείς
παιδιά να εργάζονται στις όχθες του ποταμού, σπάζοντας πέτρες για να
χρησιμοποιηθούν τα χαλίκια ως οικοδομικό υλικό ή μαζεύοντας άμμο με τον ίδιο
σκοπό, παρά ενηλίκους. Αμείβονται ανάλογα με το φορτίο. Για ένα φορτίο πέντε
τόνων παίρνουν 700 ρουπίες – δηλαδή περίπου 12 ευρώ. H Ρίνα και οι γονείς της
χρειάζονται περίπου τέσσερις εβδομάδες για ένα τέτοιο ποσό.
Ζουν μαζί με τα δύο άλλα παιδιά της οικογένειας, τη δώδεκα μηνών Πριγιάνκα και
τον τριών ετών Βικράμ, σε μία καλύβα από μπαμπού, και για βραδινό τρώνε μόνο
ρύζι ή ψωμί που φτιάχνουν οι ίδιοι. Τις μέρες της πληρωμής υπάρχει, αν είναι
τυχεροί, και κρέας. Τις περισσότερες μέρες δεν υπάρχουν ούτε καν λαχανικά.
«Είμαστε φτωχοί, πώς να αγοράσουμε λαχανικά;», ρωτά η Λίλα, η 25χρονη μητέρα
της Ρίνα. Τα μελαγχολικά της μάτια γίνονται ακόμα πιο μελαγχολικά όταν
σκέφτεται το μέλλον. Ο τρίχρονος Βικράμ «προπονείται» ήδη για τη δουλειά που
θα πιάσει σε έναν χρόνο. Το μοναδικό του παιχνίδι, άλλωστε, είναι ένα μικρό
σφυρί…
