Ας σκεφτώ – Τι μου ξεπληρώνει το ότι δεν πήγα διακοπές φέτος; Σημειώνω

– H γιορτή. H καινούργια πόλη. H καθαριότητα. Οι εθελοντές. Οι αθλητές. H

τελετή έναρξης – Ωραία, είπα, είμαι εδώ. H πόλη μοιάζει καινούργια, κι εγώ…

τουρίστρια στην Αθήνα. Να νιώσω αυτή την… τάση, για κάτι καλύτερο. Και έτσι

βρήκα αυτή την ωραία βόλτα. Την περίμενα καιρό, τριγύριζα εκεί περιμένοντας

ανάμεσα στα σκαμμένα, παρακολουθούσα, τώρα επιτέλους η τελειωτική μορφή.

Διονυσίου Αρεοπαγίτου – Θησείο – Κεραμεικός. Μακριά από αυτοκίνητα και

φασαρία, περπατάω κάτω από την Ακρόπολη. Ένας πεζόδρομος γεμάτος τέχνη, κι

ανθρώπους κάθε ηλικίας και εθνικότητας – χαίρομαι που τους βλέπω

ευχαριστημένους. Φτάνω στο Θησείο – αγνώριστη η πλατεία γύρω από τον σταθμό,

στρίβω για τον Κεραμεικό, ένα παγκάκι μού προσφέρει τη θέα, έχω επιτέλους

«ορίζοντα».

Αυτό αναζητούσα από τότε που κατέβηκα από τη Θεσσαλονίκη. Πού τελειώνει

όλο αυτό, Θεέ μου, σκεφτόμουν τον πρώτο καιρό… Πώς φτάνεις στο τέλος του

τσιμέντου; Με τα πόδια, σίγουρα όχι. Τότε πού περπατάει κανείς; Στη

Θεσσαλονίκη ήμουν καλομαθημένη – σ’ αυτό. Έναν ορίζοντα τουλάχιστον τον είχαμε

παραλία. Όλα σταματούσαν εκεί. Και η θέα της θάλασσας ξεδιψούσε, καθησύχαζε,

σου άνοιγε μια φυσική πόρτα μπροστά σου για όλα. Εκεί καταφεύγαμε. Ό,τι

απογοητευμένο ή γοητευμένο από μας εκεί το πηγαίναμε βόλτα. Περίπατος. Έτσι

στέλνω και τώρα ό,τι περιττό στο χώμα.

Γράφω ένα κείμενο για την Αθήνα των Ολυμπιακών. Και ξεγλιστράει όλη η

θύμηση της Θεσσαλονίκης. Καθόλου τυχαίο μάλλον. Εκεί πέρασα την πολυταραγμένη

εφηβεία μου. Και ο συνειρμός έρχεται. Προσδοκώντας μια ενηλικίωση ως πόλη με

αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η νέα Αθήνα περνάει μάλλον την εφηβεία της. Με

όλα τα συμπτώματα. Φρέσκο πρόσωπο, trendy εμφάνιση, κάποια ανυπότακτα σπυράκια

εδώ κι εκεί, ακράτητος ενθουσιασμός και ξαφνικές βαριές μελαγχολίες. Ατελείωτη

προσδοκία.

Γοητευμένη και απο-γοητευμένη από τους Αγώνες περπατάω στους

ενοποιημένους αρχαιολογικούς χώρους. Έχω ορίζοντα τον Παρθενώνα, τον αττικό

ουρανό – μέχρι και η βλάστηση γύρω έχει μέτρο στον τρόπο που οργιάζει. Παίρνω

ανάσα – Κοινοτοπία; Ίσως. Αλλά τι να κάνω; Πού και πού έχω ανάγκη κι εγώ να

ντοπάρω έναν από τους μυς μου. Την καρδιά.

Τελευταία Νέα