Αναζήτηση
|
|
|
|
Οι μέρες για την εκτόξευση της Ελλάδας στο στερέωμα της δόξας κατέβαιναν τα
τελευταία σκαλοπάτια της αριθμητικής. Πάντως, αυτό που έχει σημασία είναι πως
οι φόβοι περί ανεπάρκειας, περί ανοργανωσιάς, περί μπάχαλου γενικώς, που τόσες
και τόσες Κασσάνδρες προφήτεψαν επί χρόνια, θα αποδειχθούν εντέλει καπνός που
τον σκορπίζει το φρέσκο αεράκι. Και το αεράκι των τελευταίων ημερών ήταν
πράγματι φρέσκο και καθαρό. Αλήθεια, πού πήγε τόση σκόνη, τόσα σωματίδια ύλης
που αιωρούνταν στον αττικό ουρανό από τα πάμπολλα εργοτάξια; Αυτό λοιπόν το
γλυκό μούδιασμα της αισιόδοξης αναμονής, αυτή η ευλογία άρχισε να
επιβεβαιώνεται και με τρόπο… παραφυσικό. Δεν άργησε να γίνει αντιληπτό ότι
στα μεγάλα αθλητικά κέντρα άρχισαν να τριγυρίζουν σε όλο και πυκνότερους
σχηματισμούς σμήνη χελιδονιών. Αυτό εκτιμήθηκε ως έξοχο σημείο ότι οι Αγώνες
έχουν τη θεία στέψη, για να αναδειχθούν ως οι καλύτεροι και οι ασφαλέστεροι
από τους μέχρι τώρα. Εστίαζαν οι τηλεοπτικές κάμερες πάνω σε νέφη
αποδημητικών, που αναδεύονταν στον αιθέρα, αστράφτοντας σε μαύρο και λευκό.
Γέμιζαν οι οθόνες από συστελλόμενα και διαστελλόμενα κύματα φτερών.
Ο μεγάλος συνωστισμός των αποδημητικών άρχισε να γίνεται μέρα με τη μέρα πιο
έντονος πάνω από το Ολυμπιακό Στάδιο και πάμπολλες φορές παρουσίασαν οι οθόνες
την υπουργό Πολιτισμού να δείχνει ευτυχισμένη με το δάχτυλο κατά το σύννεφο
των πουλιών. Το βράδυ τα πουλιά διανυκτέρευαν στο στέγαστρο Καλατράβα, αλλά το
πρωί έβλεπαν οι αρμόδιοι ένα άλλο σύννεφο από τοξικά, καυστικά περιττώματα να
επικάθεται στη γυάλινη οροφή και στις λευκές μεταλλικές κατασκευές του
καλλιτεχνήματος. Τώρα οι οθόνες έδειχναν τα προβληματισμένα σφιχτά στόματα των
αρμοδίων, που κοίταζαν προς τα επάνω χωρίς την έκσταση των πρώτων ημερών. Το
ζήτημα ήταν πλέον ανησυχητικό στο στέγαστρο Καλατράβα, καθώς η γυάλινη και η
μεταλλική λευκή κατασκευή ήταν ιδεώδης συνθήκη για την ανάδειξη του
προβλήματος. Τοξικά περιττώματα πάνω στο λευκό ήταν ό,τι το χειρότερο. H
γυάλινη οροφή είχε ήδη γκριζάρει και αν αυτό συνεχιζόταν και δεν βρισκόταν
τάχιστα λύση, τότε η στέγη Καλατράβα, δηλαδή η λιόστρα των Αγώνων με τη
θεαματική διοργάνωση της Έναρξης και της Λήξης θα έμοιαζε με λερή οροφή
θερμοκηπίου! Έπρεπε να βρεθεί η λύση, το είπε με στραβό θυμωμένο στόμα η
υπουργός, της το είπε με ανήσυχο θυμό ο Πρωθυπουργός. H ΔΟΕ έστελνε
τελεσίγραφα. H Κυρία Γιάννα στον πανικό της απείλησε ότι θα πιάσει σκούπα και
θ’ ανεβεί η ίδια στην οροφή. Αυτή λοιπόν η ευλογία Θεού έτεινε να γίνει πληγή
του Φαραώ, αυτή η γλύκα των ματιών γύρισε σε πίκρα, όπως η ζάχαρη γίνεται
ζάχαρο.
Πρώτο και κύριο, έπρεπε να βρεθεί τρόπος να απομακρυνθούν τα χελιδόνια από τον
χώρο, όχι μόνον να μην κουρνιάζουν στο στέγαστρο, αλλά να μην περνούν καν από
τον εναέριο χώρο όπου αφήνουν τις κουτσουλιές πιο φοβερές ακόμη και από
βόμβες. Συσκέψεις επί συσκέψεων με καθηγητές ορνιθολόγους που ζητούσαν όμως
χρόνο να μελετήσουν το φαινόμενο. Χρόνο; Το πρόβλημα πρέπει να λυθεί ει
δυνατόν… χθες! Το μέγα αυτό πρόβλημα έγινε τρομακτικό, καθώς
συνειδητοποιήθηκε ότι εκτός από τα περιττώματα υπήρχε έντονη ηχορύπανση από
τις τσιριξιές των αναρίθμητων πουλιών που στροβιλίζονταν στον αέρα
επικαλύπτοντας τις χορωδίες και τους ύμνους που αναπέμπονταν δοκιμαστικά στον
χώρο του Σταδίου. Ο Ολυμπιακός Ύμνος ακουγόταν στις πρόβες γεμάτος διακοπές
και παράσιτα, σαν να εκπέμπονταν από ασύρματο μακρινού καραβιού. «Αρχαίο πν…
σσσρ… τσιρρρ… τσιρ-σσς,… αγνέ… σσσς… τέρα…».
H θεραπεία του προβλήματος έπρεπε να αρχίσει από τη διάγνωση. Τι άραγε
προσελκύει τα αποδημητικά (και μόνον αυτά!) πάνω από τα Ολυμπιακά Στάδια και
ιδίως πάνω από το κεντρικό; Γιατί αναπαύονται κατά προτίμηση στη στέγη
Καλατράβα; Τα χελιδόνια ούτε φιλότεχνα είναι ούτε φίλαθλα.
Τότε γιατί δεν ξεκολλούν από τη στέγη, παρά τα άφθονα αεροπορικά γεράκια που
έριξαν καταπάνω τους, παρά τους εκκωφαντικούς τεχνητούς κροταλισμούς που
προκάλεσαν και που θα ήταν ικανοί να ξεσηκώσουν τις Στυμφαλίδες όρνιθες; Είναι
γεγονός ότι τα χελιδόνια αυτόν τον μήνα συγκεντρώνονται σε σμήνη και
προετοιμάζονται για το ταξίδι, όμως ώς τώρα κάπου τέλος πάντων έβρισκαν κάποια
σύρματα, κάποια αποκαΐδια δέντρα και στοχάζονταν επί ώρες κινώντας μελαγχολικά
τις φτερούγες, ραμφίζοντας τις μασχάλες τους ή κρύβοντας το κεφάλι στη
φτερούγα, για να μη φανεί το δάκρυ του αποχωρισμού. Τι συνέβη, ώστε τα
αποδημητικά άλλαξαν την προαιώνια συμπεριφορά τους; Ο ορνιθολόγος I. K. έπιασε
στην απόχη του κάμποσα πουλιά, τα ψέκασε με ερυθρή βαφή, τους ενσωμάτωσε
μικροτσίπς και τα ξαμόλησε από την κορυφή της Πάρνηθας. Αυτά χωρίς καν
περιστροφή και εναέριους κύκλους αναγνώρισης του χώρου έφυγαν προς τη στέγη
Καλατράβα με λάμψη και ταχύτητα στιλέτου. Αργότερα τα παρατήρησε με τις
διόπτρες ευδιάκριτα σαν κεράσια ανάμεσα στα φύλλα κερασιάς. Επιτέλους, τι θα
γίνει; Ο κόσμος ανησυχεί, αλλά και σαρκάζει. Θα πάνε, λένε, στα στάδια με
ομπρέλες, για να προφυλαχθούν από τις κουτσουλιές! Και οι επίσημοι; Ω, Θεέ
μου! Θα δουν το χάλι μας οι επίσημοι όλου του κόσμου! Δικαιολογείται όμως να
μας ρίξουν φταίξιμο για τα παιχνίδια του Θεού;
Αν οι Αγώνες γίνονταν τον Σεπτέμβρη, το πρόβλημα θα λυνόταν από μόνο του,
καθώς τα πουλιά θα είχαν αποδημήσει στις χώρες της Αφρικής, όμως αφού ούτε οι
Αγώνες είναι δυνατόν να μετατεθούν στον Σεπτέμβρη ούτε ο Σεπτέμβρης ν’ αλλάξει
θέση με τον Αύγουστο, προτάθηκε η ιδέα να δημιουργηθούν πάνω από το Ολυμπιακό
Στάδιο τεχνητές συνθήκες φθινοπώρου ή, αν χρειαστεί, ακόμη και βαρυχειμωνιάς,
ώστε να ξεγελασθεί το ένστικτο των πουλιών και να ταξιδέψουν στο καλό τους μια
ώρα αρχύτερα! Με τεράστια κλιματιστικά μηχανήματα ψυχράθηκε ο χώρος! Στα
πουλιά παρατηρήθηκε κάποια ανησυχία κι ένα τρέμουλο, όμως δεν σήμανε
συναγερμός ταξιδιού. Έσκασαν πάνω από τον χώρο βόμβες τεχνητού χιονιού, τα
πουλιά ξύπνησαν με τις ράχες άσπρες, όσο άσπρες είναι οι κοιλιές τους, σαν να
κοιμήθηκαν με ύπτιο ανθρώπινο ύπνο τη νύχτα της 8ης προς την 9η Αυγούστου
2004. Λοιπόν, η απρόβλεπτη καταστροφή βάδιζε πλέον με σταθερό βηματισμό κατά
πάνω μας. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης μας ελέγχουν δριμύτατα για την κακή
συμπεριφορά των αποδημητικών μας. Το μυαλό των πανικόβλητων πήγαινε πλέον προς
την ολοκληρωτική λύση, αλλά όμως πώς θανατώνονται και ποιος παίρνει την ευθύνη
για τον θάνατο μυριάδων πτηνών και πώς και πότε μπορεί αυτό να γίνει, με κάθε
όμως μυστικότητα, εφόσον τυχόν αποκάλυψη θα είναι η μεγαλύτερη συμφορά;
Ούτε ο Χίμλερ δεν απέτρεψε τις διαρροές για τη μαζική εξόντωση στα στρατόπεδά
του. Μήπως πριν από τη μακάβρια και απίθανη αυτή λύση προηγηθεί κάτι άλλο;
Μήπως οι δοκοί και οι περίπλοκες μεταλλικές κατασκευές του στεγάστρου
Καλατράβα μπορούν να μετατραπούν προσωρινά σε ξόβεργες, να αλειφθούν δηλαδή με
κολλητικές ουσίες και ύστερα οι εργάτες με τσουβάλια ή τεράστια κλουβιά να
συγκεντρώσουν τα αιχμαλωτισμένα πουλιά, κι ύστερα ένα γρήγορο σκάφος να τα
βγάλει στα ανοιχτά της Μεσογείου, ακόμα ίσως και ώς τις ακτές της Λιβύης και
να τα ξαμολήσει; Χωρίς αμφιβολία κάποιος Θεός μάς ευσπλαχνίστηκε και διάλεξε
ως εκλεκτό τον επιστήμονα Α.Μ., άσχετον με την επιστήμη της ορνιθολογίας.
Αυτός λοιπόν είχε παρατηρήσει ότι τα πουλιά πάνω στη στέγη Καλατράβα δεν ήσαν
καθόλου ευτυχή. Ο ξηρός χώρος δεν πρόσφερε τροφή σε τόσο πλήθος πουλιών που θα
χρειάζονταν τα κουνούπια όλων των λιμνών της χώρας για να χορτάσουν. Προφανώς,
τα αποδημητικά εξαντλούσαν τις δυνάμεις τους περιφερόμενα άσκοπα πάνω από το
Στάδιο, πολλά απ’ αυτά έπεφταν νεκρά σαν φύλλα κι όταν ο καιρός θα τα έδιωχνε
για τις θερμές χώρες, σίγουρα θα χάνονταν μεσοπέλαγα από εξάντληση.
Είδε το πρόβλημα λοξά. Όποια μέθοδος εφαρμόσθηκε ώς τώρα δεν είχε αποτέλεσμα,
τα πουλιά δεν αντιδρούσαν, παρέμεναν προσκολλημένα στις δοκούς της στέγης σαν
μανταλάκια στα σχοινιά μπουγάδας. Τι φρίκη, αλήθεια! Και πόσο κρίμα! Επί
χρόνια καρτερικά εισπνεύσαμε σκόνη και σκόνη σαν βεδουίνοι, πηδήξαμε χαντάκια
και ανασκαμμένους δρόμους σαν Ινδιάνοι, καρδιοχτυπήσαμε βλέποντας τη στέγη
Καλατράβα να ολισθαίνει προς την οριστική της θέση κι ενώ τίποτα από τα
επίφοβα δεν πήγε στραβά, μας ήρθε τώρα από τον ουρανό αυτό το αναπάντεχο κακό.
Επιστήμονας άσχετος φαινομενικά με το πρόβλημα, ο καθηγητής A. M. ξεκίνησε
πρωί, ώρα 8, από το σπίτι του, προκειμένου να φθάσει στο Ολυμπιακό Στάδιο.
Εφοδιάστηκε πριν με την ειδική κάρτα εισόδου. Στους σταθμούς του Μετρό δεν
συνάντησε ιδιαίτερη δυσκολία ούτε καθυστέρησε σημαντικά. Βγήκε στον
περιβάλλοντα χώρο του Σταδίου, διάτρητος από ανθρώπινα και ηλεκτρονικά μάτια.
Όμως, για να εισέλθει στο Στάδιο και να βρεθεί κάτω από στέγη Καλατράβα θα
μπορούσε κάλλιστα αυτό να το θεωρήσει ως άσκηση και γενική πρόβα της εισόδου
του στον Παράδεισο. Κάπως έτσι θα συμβαίνει εκεί στο υπερπέραν. Εξιχνιάσθηκε
το κάθε τι που είχε επάνω του ή που το άφησε σπίτι του. Έγινε χημική ανάλυση
της μελάνης της γραφίδας, μοριακή ανάλυση της σιέλου του, πήραν ούρα, πήραν
κύτταρο για ανάλυση DNA, ξήλωσαν και ξανάραψαν τα ρούχα του, τα παπούτσια τα
ξεφύλλισαν σαν αγκινάρες.
Αυτά βέβαια δεν γίνονταν σε όλους ή τουλάχιστον όχι όλα σε όλους, αλλά η
έρευνα των Αμερικανών επικεντρώθηκε σ’ αυτόν όλως πεισματικά, επειδή ήταν
επιστήμονας φυσικός, ειδικός τις ραδιομαγνητικές εκπομπές και επειδή απ’ όσες
εισόδους είχε περάσει, άναβαν τα φώτα του συναγερμού και τα μηχανήματα βούιζαν
ότι αυτός ο παντελώς γυμνός όντως κάτι μεταλλικό κουβαλούσε επάνω του. Ώσπου
λοιπόν να ανιχνευθεί ότι αυτό που τρέλανε τους ειδικούς και τα υπερσύγχρονα
μηχανήματα δεν ήταν κάποιο άγνωστο μικροσκοπικό όπλο αλλά μια μικρή
χειρουργική λάμα από παλιό τροχαίο ατύχημα στην κνήμη, η ώρα έδειχνε πλέον
μεσημέρι. Περίπου τότε οι φρουροί τού επέτρεψαν να συλλάβει ένα χελιδόνι νέας
γενιάς κι ένα ηλικιωμένο (προφανώς πολυταξιδεμένο). Επί δύο μερόνυχτα η ελπίδα
της πατρίδας μαζί με τους στενούς συνεργάτες κλείσθηκε στο Ινστιτούτο
Πυρηνικής Τεχνολογίας, άνοιξε ηλεκτρονικές γραμμές επικοινωνίας με τα
ερευνητικά κέντρα του υπερσύγχρονου αντιτρομοκρατικού συστήματος επικοινωνιών
C-41, συστήματος που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για την προστασία των Αγώνων και
βρισκόταν κυρίως σε διαρκή επαφή αυτός και η ερευνητική του ομάδα με τις
αντίστοιχες ομάδες των εταιρειών της κοινοπραξίας C-41, κυρίως με τις
αμερικανικές SAIC, Motorola και τη γερμανική Siemens. Δυστυχώς, όπως ήταν
αναμενόμενο, η επιτυχία της διερεύνησης του φαινομένου απονεμήθηκε στη
Motorola.
Το πρωί της 13ης Αυγούστου παρατηρήθηκε έντονη αστυνομική και στρατιωτική
παρουσία έξω από το Ολυμπιακό Στάδιο. Χιλιάδες ένοπλοι έδειχναν ότι κύκλωσαν
το Στάδιο για να επιτεθούν σ’ αυτό, να το κυριεύσουν σαν κάστρο και να
φονεύσουν τους μαυρόασπρους φτερωτούς υπερασπιστές του, που εδώ και μέρες το
είχαν πράγματι καταλάβει με επίθεση από αέρος. Οι χειριστές τού συστήματος
C-41 είχαν κίτρινα, χλωμά πρόσωπα και ο αυγουστιάτικος ιδρώτας τα έγλειφε σαν
σταγόνες αναμμένου κεριού. H διάγνωση πλέον ήταν διαπιστωμένη και
επαληθευμένη. H συγκέντρωση των χελιδονιών στο στέγαστρο Καλατράβα οφειλόταν
σε απρόβλεπτη παρενέργεια του συστήματος που είχε την ηλεκτρονική «καρδιά» στο
Ολυμπιακό Στάδιο. Το σύστημα αυτό είχε χρησιμοποιηθεί χωρίς πρόβλημα στη
χειμερινή Ολυμπιάδα του Στολτ-Λέικ Σίτι, το 2002, αλλά όμως εκεί δεν υπήρχαν
χελιδόνια.
Επειδή τα χελιδόνια διαθέτουν τέλειο μεν αλλά υπερευαίσθητο σύστημα
επικοινωνίας και αναγνώρισης χώρου και προσανατολισμού, δέχτηκαν στα
εγκεφαλικά τους κέντρα ισχυρές παρεμβολές από το τεχνητό σύστημα C-41. Αυτό
είχε ως αποτέλεσμα να απορρυθμισθεί το δικό τους κέντρο και να προσελκύονται
ως μαγνητισμένα από τις πανίσχυρες ηλεκτρομαγνητικές εκπομπές που έχουν την
κύρια εγκατάσταση στο Ολυμπιακό Στάδιο. Μπέρδεψαν, με άλλα λόγια, τα πουλιά
την Αθήνα με το Κάιρο και πίστευαν ότι βρίσκονται ήδη εκεί. Αποφασίστηκε
λοιπόν να νεκρωθεί επί μία ημέρα το σύστημα, να αντικατασταθούν τα ηλεκτρονικά
μάτια με ανθρώπινα, ώστε να δοθεί ο χρόνος στη φύση να αποκαταστήσει τους
απορρυθμισμένους εγκεφάλους των πτηνών. Όλων τα μάτια ήταν καρφωμένα στις
αντιδράσεις των πουλιών. Κάθε κούνημα φτερού εκλαμβανόταν σαν απόπειρα
πετάγματος, σαν σύνθημα γενικού συναγερμού. Όταν έτρεμε ένα φτερό, έτρεμε κι
ένα φυλλοκάρδι. Το δειλινό, η αδιαφορία των πουλιών φάνηκε να δίνει χώρο στην
ανησυχία. H ανησυχία έγινε κινητικότητα, ζωήρεψαν οι τρίλιες, τα πουλιά
αγγίζονταν αναμεταξύ τους σαν να ζητούσαν θάρρος και συμβουλές από το διπλανό
τους. Οι ανώνυμοι αρχηγοί πρώτοι άρχισαν να στροβιλίζονται σε κύκλους πάνω από
τη στέγη. H αγωνία των παρατηρητών στο κατακόρυφο. Σε λίγο ο ουρανός του
Ολυμπιακού Σταδίου καλύφθηκε με κρουστό σύννεφο πουλιών, χιλιάδες ψαλιδωτές
ουρές με μανία κουρέλιαζαν το γαλάζιο δίχτυ. Το σύννεφο έλαβε τελικό
σχηματισμό πορείας, άρχισε να κινείται νοτιοανατολικά. Ζητωκραυγές και
εναγκαλισμοί πλημμύρισαν το Στάδιο. Τα πουλιά χάθηκαν στον ορίζοντα του
Υμηττού. Τότε ένα υπουργικό στόμα τηλεφώνησε με έξαλλη χαρά στο πρωθυπουργικό
αυτί, κάπου στη Ραφήνα. «Κύριε Πρόεδρε! Επιτέλους, έφυγαν τα πουλιά από την
Αθήνα, πέρασαν τον Υμηττό».
«Φάνη, μήπως ξαναγυρίσουν πίσω, από την Άνδρο;».
«Όχι, κύριε Πρόεδρε! Το βεβαιώνουν οι ειδικοί. Έφυγαν οριστικά!».
