Όταν ήμασταν μικροί παίζαμε μέσα στα ρέματα γεμάτα με άνηθο, πικροδάφνες,

αγριολούλουδα και κάθε είδους φυτών. Πολλές φορές είχαν και λίγο νερό.

Κατεβαίναμε στη Μιχαλακοπούλου, που στις όχθες της είχε παράγκες, ή στο ρέμα

της Καλλιρρόης, εκεί κοντά που είναι η Αγία Φωτεινή και ο Σωκράτης συζητούσε

με τους φίλους του κάτω από τα πλατάνια.

Πάντα μου άρεσαν αυτές οι οάσεις της πόλης. Αλλά οι Αθηναίοι δεν είχαν

καταλάβει τη μεγάλη τους σημασία για τη ζωή τους. Και σιγά σιγά, καθώς

πλήθαιναν οι κάτοικοι και τα γέμιζαν με αυθαίρετες οικοδομές ή απορρίμματα και

ακαθαρσίες, καταστρέφοντας τις μικρές αυτές κοιλάδες που το νερό είχε χαράξει

πριν από χιλιάδες χρόνια, θεωρήθηκαν εκ των υστέρων εστίες μόλυνσης. Και οι

εκάστοτε ιθύνοντες, αντί να τα καθαρίζουν και να τα προστατεύουν, τα μπάζωσαν

ή έφτιαξαν δρόμους πάνω σ’ αυτά. Εκεί στη Βασιλέως Κωνσταντίνου ήταν το

βατραχονήσι. Τώρα περνάει η λεωφόρος, με αποτέλεσμα να πλημμυρίζουν τα υπόγεια

των παράπλευρων οικιών με την πρώτη νεροποντή.

Τα ρέματα της πόλης μας αποτελούσαν τις αρτηρίες που διοχετεύονταν τα

κατερχόμενα νερά από τα γύρω βουνά. Ακόμη και βιότοποι είχαν γίνει μέσα σ’

αυτά. Και η Φωκίωνος Νέγρη ρέμα ήταν, και μάλιστα με αρκετό νερό. Έχω δει τη

Μιχαλακοπούλου να πλημμυρίζει, ένα μέτρο νερό να παρασύρει μηχανάκια και

αυτοκίνητα γιατί σκεπάστηκε με άσφαλτο. H γη δεν απορροφά πια το νερό και

χάνεται στη θάλασσα. Τα φυτά δεν βγαίνουν πια. Ο ζωικός κόσμος χάθηκε και

βγήκε ο μηχανικός. Πάνω στα ρέματα τα μηχανήματα.

Θα έπρεπε λοιπόν στα εναπομείναντα να δημιουργηθούν χώροι για περίπατο, να

προστατευθούν οι όχθες τους από κατολισθήσεις και οι κοίτες τους να μην

τσιμεντώνονται. Να διατηρείται η γη όπως είναι.

Ας καταλάβουμε, λοιπόν, ότι πλημμυρίζουμε από τις ατασθαλίες μας και όχι από

τις βροχές.

Ο Αλέκος Φασιανός είναι ζωγράφος

Τελευταία Νέα