Καθώς ξεκινά ο δεύτερος Πόλεμος του Κόλπου, κοιτάμε μέσα στην αμμοθύελλα

πασχίζοντας να διακρίνουμε το περίγραμμα του νέου κόσμου πέρα από αυτήν.

Ουδείς γνωρίζει ποια θα είναι η μορφή του. Βλέπουμε όμως ήδη να συναγωνίζονται

τρεις ευρείες ιδέες. Θα τις ονομάσω Ραμσφελντική, Σιρακο-Πουτινική και

Μπλερική.

Η ελπίδα πλέον για τον πόλεμο είναι να είναι σύντομος…

Η Ραμσφελντική ιδέα είναι πως η αμερικανική δύναμη είναι ορθή. Ως υπερδύναμη

των ελεύθερων, οι ΗΠΑ πρέπει να αντεπιτεθούν στη διεθνή τρομοκρατία. Πρέπει

επίσης να διαδώσουν τη δημοκρατία σε μέρη όπως το Ιράκ. Αν κάποιοι σύμμαχοι

θέλουν να βοηθήσουν, έχει καλώς.

Το Ραμσφελντικό όραμα είναι κατά το ήμισυ ορθό και άρα εσφαλμένο. Είναι

πιθανότατα αλήθεια ότι οι ΗΠΑ μπορούν πλέον να κερδίσουν τους περισσότερους

πολέμους μόνες τους. Δεν μπορούν όμως να κερδίσουν μόνες τους την ειρήνη.

Η Σιρακο-Πουτινική ιδέα είναι πως η αμερικανική δύναμη είναι επικίνδυνη. Ο

Σιράκ πιστεύει πως δεν είναι υγιές να έχει ένα κράτος τόση δύναμη. Αποστολή

τής Γαλλίας είναι να οικοδομήσει έναν εναλλακτικό πόλο: την Ευρώπη, η οποία,

στην γκωλική γεωγραφία, περιλαμβάνει και τη Ρωσία.

Το Σιρακο-Πουτινικό όραμα είναι κατά το ήμισυ ορθό και ως εκ τούτου εσφαλμένο.

Πράγματι, δεν είναι υγιές για μία δύναμη να είναι τόσο κυρίαρχη όσο οι ΗΠΑ

σήμερα. Το να συμμαχεί όμως η Γαλλία με μία ημι-δημοκρατική Ρωσία και μία μη

δημοκρατική Κίνα δεν είναι ο ευφυέστερος τρόπος να κινηθούμε προς έναν

πολυπολικό κόσμο.

Μένει λοιπόν ο Μπλερισμός. Η ιδέα του Μπλερ είναι πως πρέπει να

αναδημιουργήσουμε ένα μεγαλύτερο όραμα της ψυχροπολεμικής Δύσης, ως απάντηση

στις νέες απειλές που αντιμετωπίζουμε. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν η

κυβέρνηση Μπους άρχισε να πιέζει για ανάληψη δράσης εναντίον του Ιράκ, η

Ευρώπη έπρεπε να είχε πει «με μια φωνή» ότι θα βοηθούσε την Ουάσιγκτον να

αντιμετωπίσει την τρομοκρατία και τα όπλα μαζικής καταστροφής, με την

προϋπόθεση ότι θα ακολουθούσε τον δρόμο του ΟΗΕ και θα επανεκκινούσε την

ισραηλινο-παλαιστινιακή ειρηνευτική διαδικασία.

Η ιδέα του Μπλερ είναι απόλυτα ορθή. Το πρόβλημα έγκειται στην εφαρμογή. Έκανε

δύο μεγάλα σφάλματα. Το πρώτο ήταν πως δεν προσπάθησε περισσότερο να πείσει

την Ευρώπη να μιλήσει με μία φωνή. Το δεύτερο, πως ξέχασε ότι συνεργασία

σημαίνει να λες καμιά φορά και όχι.

Αν ο Μπλερ είχε πετύχει την ευρωπαϊκή πλευρά της στρατηγικής του, ο Σαντάμ

μπορεί να είχε υποκύψει στην ενωμένη πίεση της Δύσης. Παραμένω μη πεπεισμένος

ότι αυτός ο συγκεκριμένος πόλεμος αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή είναι

απαραίτητος ή φρόνιμος. Ελπίζω απλώς ότι η νίκη μας θα είναι γρήγορη και

βιώσιμη, και ότι οι συνέπειες στη Μέση Ανατολή θα είναι θετικές.

Ο Τίμοθι Γκάρτον Ας είναι Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας