Σε άρθρο του κ. Βασίλη Κρεμμυδά, που δημοσιεύθηκε στα «ΝΕΑ» στις 21

Δεκεμβρίου, υπό τον τίτλο «Η καρδιά του Μιαούλη», αναφέρεται ο κ. Θεόδωρος Δ.

Κρεμαστιώτης, από την Ύδρα:

«Σαν πεθαίνει στην Αθήνα ο Καπετάν Ανδρέας Μιαούλης, στις 11 Ιουνίου 1835 σε

ηλικία 66 ετών, ο τότε βασιλιάς Όθωνας, ο οποίος λίγες ημέρες πριν είχε

επισκεφθεί τον Μιαούλη στο σπίτι του (κοντά στην Αγία Ειρήνη) και του είχε

απονείμει τον Μεγαλόσταυρο Του Σωτήρος, αποφασίζει να τον τιμήσει και

μεταθανάτια με εντελώς ξεχωριστό τρόπο.

Έτσι, λοιπόν, προστάζει να ενταφιασθεί η σορός του μεγάλου νεκρού στον

προλιμένα του Πειραιά, στο ίδιο ακρογιάλι που είχε ταφεί και ο μεγάλος

Αθηναίος ναύαρχος της αρχαιότητας, Θεμιστοκλής.

Όμως, εκτός απ’ αυτή την ιδιαίτερη ένδειξη τιμής, ο Όθωνας παραγγέλνει, προτού

γίνει η ταφή του νεκρού, να βγάλουν την καρδιά του, να την ταριχεύσουν, να την

τοποθετήσουν μέσα σε αργυρά λήκυθο και την αφιερώνει στο ιστορικό μοναστήρι

της Φανερωμένης (σημερινόν Καθεδρικό Ναό της Ύδρας).

Και ιδού η εντολή η οποία είναι χαραγμένη στη βάση της φιάλης:

«Ο ΟΘΩΝ Ο Α’ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΝΑΤΙΘΗΣΙ ΤΩ ΕΝ ΥΔΡΑ ΝΑΩ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ

ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΦΙΑΛΗΝ ΠΕΡΙΚΛΕΙΟΥΣΑΝ ΤΟΥ ΜΙΑΟΥΛΗ ΤΗΝ ΗΡΩΙΚΗΝ ΚΑΡΔΙΑΝ».

Και εκεί, στην ιστορική μονή Φανερωμένης, βρίσκεται η λήκυθος μέχρις ότου τη

μεταφέρουν στο Ιστορικό Αρχείο-Μουσείο Ύδρας. Έκτοτε τα ανεκδιήγητα δεινά

ρέουν κρουνηδόν:

Το καλλιμάρμαρο οικοδόμημα (1919) του Ιδρύματος, έργο του επιφανούς

αρχιτέκτονα Αναστ. Ορλάνδου, κατεδαφίζεται (1971) άνευ λόγου και αιτίας!

Στο 25ετές διάστημα που μεσολαβεί έως ότου οικοδομηθεί το νέο κτίριο,

συμβαίνουν ακόμα και απώλειες ιστορικών κειμηλίων!..

Επίσης, αργότερα, στις ημέρες μας, ο Δήμος Ύδρας εξοβελίζεται κλωτσηδόν από το

δικό του δημιούργημα και ό,τι αυτή η αυθαίρετη έξωση συνεπάγεται.

Ωστόσο, προκειμένου να κοπάσει αυτή η, υπάρχουσα πράγματι, διασάλευση της

τάξης πρέπει να συντρέξουν και οι τρεις συνυπόλογοι φορείς:

α) Η αθηναϊκή εξουσία που έχει υφαρπάξει το τοπικό Ίδρυμά μας και τα

έχει κάνει θάλασσα.

β) Η Τοπική Αυτοδιοίκηση της οποίας το Ίδρυμα είναι κτήμα και δεν έχει

καταφέρει να διεκδικήσει ούτε καν την παρουσία της σ’ αυτό!

γ) Η τοπική Εκκλησία στην οποία η λήκυθος με την καρδιά του Μιαούλη

έχει προσφερθεί από το 1835 και δεν μεριμνά για την προάσπιση της αλήθειας και

της ευπρέπειας».