Άρχοντας των… γιορτών

Από τις σπάνιες φορές – ίσως η μοναδική – όπου το δεύτερο μέρος (το σίκουελ)

κατατροπώνει το πρώτο. Τουλάχιστον για το δικό μου γούστο. Αν εξαιρέσεις το

χάος που επικρατεί την πρώτη ώρα, όπου ο αμύητος θεατής πνίγεται στα ονόματα

προσπαθώντας να καταλάβει το who is who των ηρώων και να ξεπεράσει το εμπόδιο

της αλληγορίας και της πανούργας, υπολανθάνουσας, ρατσιστικής ιδεολογίας, τότε

ο Άρχοντας είναι… άρχοντας. Σαρωτικός, θυελλώδης, συναρπαστικός,

καθηλωτικός. Ο Νεοζηλανδός Πίτερ Τζάκσον αγγίζει την σκοτεινή πλευρά ενός Τιμ

Μπέρτον και σκηνοθετεί τις μάχες με τέτοια εναέρια γεωμετρία, που θυμίζει

Βασίλιεφ στις καλύτερες στιγμές των Μπαλσόι!

Με τους «Δύο πύργους» ολοκληρώνεται ο σκελετός του μύθου. Η σύγκρουση

των δυνάμεων του Φωτός με τις σατανικές μεραρχίες του Σκότους και η αμφισημία

του «δαχτυλιδιού», που παραπέμπει στην απόλυτη Δύναμη και ταυτοχρόνως στην

απόλυτη καταστροφή, μεταμορφώνει αυτό το παραμύθι σε ό,τι πληρέστερο έχει

παραχθεί από την αγγλοσαξωνική μυθολογία. Από τους «Ιππότες της στρογγύλης

τραπέζης», τον Κάμελοτ, τον βασιλιά Αρθούρο μέχρι τον Σαίξπηρ, ακόμα και τους

βαμπίρ αλλά και τους εξωγήινους. Ο πιο θεαματικός ύμνος για την ανωτερότητα

της δυτικής, λευκής φυλής, φτιαγμένος με άψογο στυλ Γκόθικ.

Η αλληγορία της τιτάνιας σύγκρουσης των δύο αιώνιων αντιπάλων και η

σημειολογία των τοπωνυμίων και των ονομάτων είναι αποκαλυπτική. Ο πόλεμος για

την κατάκτηση της middle earth (της μέσης γης) παραπέμπει στη Μέση Ανατολή. Ο

αρχιμάγος Γκάνταλφ από γκρίζος μεταμορφώνεται σε λευκό μάγο και σαν Μωυσής

ανοίγει τους δρόμους για την απελευθέρωση του περιούσιου λαού.

Τα στίφη των βαρβάρων, που μορφολογικά παραπέμπουν σε μείγμα Αράβων,

νεκροκεφαλών και εξωγήινων, πολιορκούν τη Ρόαν, δηλαδή το προπύργιο των

πεφωτισμένων λευκών ιπποτών του βασιλείου του Θέοντεν. Αυτός, ως άλλος

Λεωνίδας, με τριακόσιους όλους κι όλους μαχητές και με την ακατανίκητη

παρουσία ενός Λάνσελοτ (Άραγκορν), ενός ξωτικού και ενός νάνου, θα φράξουν τα

στενά, για να εμποδίσουν την επέλαση των ορδών προς την πολιτισμένη Δύση.

Όλοι οι ήρωες και όλα τα μορφολογικά και ενδυματολογικά στοιχεία είναι δάνεια

και προσμίξεις από κορυφαίες, καταλυτικές στιγμές της δυτικής μυθολογίας. Από

τη Βίβλο, την αρχαία ελληνική μυθολογία, τις Σταυροφορίες, τον Μεσαίωνα, τον

Σαίξπηρ και τους Ιππότες της στρογγύλης τραπέζης. Το επιμύθιο είναι

κρυστάλλινο. Κάθε φορά, κάθε στιγμή, ο πολιτισμένος κόσμος απειλείται από τους

βαρβάρους. Για να επιβιώσει το γένος των Ανθρώπων, πρέπει κάθε φορά που

δοκιμάζεται να διασχίζει με τις λιγότερες απώλειες την Μαύρη Πύλη. Τότε, τώρα,

αύριο, πάντοτε. Μα τον Θεό, είναι τόσο σκοτεινό και τόσο υπεροπτικό, που το φοβήθηκα!

Πίσω από τα ονόματα

Οι «καλοί»

Φρόντο = Ο (λιλιπούτειος) Λάνσελοτ

Άραγκορν = Λάνσελοτ

Θέοντεν = Βασιλιάς Αρθούρος

Γκάνταλφ = Μέρλιν και Μωυσής

Εντς = Τα στοιχειά της Φύσης

Γκόλουμ = Καλικάτζαροι

Χόμπιτ = Μικρά, αθώα, παιδιά

Σάντουφαξ = Φτερωτό άλογο

Ρόαν = Αγγλία

Οι «κακοί»

Σάουρον = Αλλάχ

Σάρουμαν = Μωάμεθ – Μπιν Λάντεν

Δαχτυλίδι = Εξκάλιμπερ

Νάζγκουλ = Ο Χάρος

Ορκς = Άραβες

Γκρίμα = Προδότης… Ιάγος

Ίσενγκαρντ = Μέση Ανατολή