Αναζήτηση
Το μήνυμα των προεδρικών εκλογών ήταν ότι δεν υπάρχει πια συγκροτημένος
κομματικός πολιτικός βίος στη Γαλλία. Αυτό ακριβώς δείχνει η πολυδιάσπαση των
ψήφων: οι διαρροές έπληξαν το ίδιο και τον Σιράκ και τον Ζοσπέν.
Ο Ζακ Σιράκ βούλιαξε το κόμμα που θα μπορούσε να είχε αποτρέψει τη διαρροή
ψηφοφόρων προς το Κέντρο και την Ακροδεξιά, μετατρέποντάς το σε ένα
προσωποπαγές κόμμα, χωρίς άλλες αρχές ή πολιτική πέρα από του αρχηγού του. Το
Σοσιαλιστικό Κόμμα συγκροτήθηκε, σχεδόν πριν από 40 χρόνια, όταν ο Φρανσουά
Μιτεράν μάζεψε διάφορες αριστερές ομάδες για να τον εκλέξουν πρόεδρο. Όταν
πέθανε και πήρε την εξουσία η Δεξιά, ο Ζοσπέν κληρονόμησε τα απομεινάρια του
κόμματος. Και όταν ο Σιράκ διέπραξε κάτι σαν αυτοκτονία, πριν από πέντε
χρόνια, προκαλώντας πρόωρες βουλευτικές εκλογές, ο Ζοσπέν κατάφερε να
συσπειρώσει πάλι τους σοσιαλιστές όσο χρειαζόταν για να τις κερδίσει.
Τώρα, οι σοσιαλιστές είναι διαλυμένοι σε ιδεολογικές ομάδες και ρεύματα που
έχουν να κάνουν με την πολιτική καριέρα της μιας ή της άλλης προσωπικότητας.
Σίγουρα θα κατορθώσουν να κατεβούν σαν ένα ενιαίο μέτωπο στις προσεχείς
βουλευτικές εκλογές, όμως το μέλλον του κόμματος παραμένει αβέβαιο.
Τα μεγάλα κόμματα διαλύονται κάτω από το βάρος προσωπικών πολιτικών φιλοδοξιών
και αδυνατούν να εκφράσουν τις πραγματικές ανησυχίες του γαλλικού λαού. Σε
αυτές τις ανησυχίες σήμερα περιλαμβάνονται τα ζητήματα της εθνικής κυριαρχίας
και του ευρωπαϊκού φεντεραλισμού και οι σχέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις
απρόβλεπτες ΗΠΑ. Στο εσωτερικό της χώρας, οι ανησυχίες έχουν να κάνουν με την
ασφάλεια των πολιτών και την άνοδο της εγκληματικότητας.
Στη νέα Εθνοσυνέλευση που θα προκύψει από τις εκλογές του Ιουνίου, η
πλειοψηφία θα είναι μάλλον αριστερή. Ο Σιράκ, που προτιμάει να κατέχει την
προεδρία παρά να την ασκεί, αναμφίβολα θα αποδεχθεί με ανακούφιση άλλη μια
στείρα «συγκατοίκηση». Όμως, θα το αποδεχθεί αυτό ο γαλλικός λαός; Μάλλον όχι.
Το άρθρο του William Pfaff δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Herald Tribune».
