Ο πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας είναι ανάγκη να απελευθερωθεί από την

υποκρισία, τον κυνισμό και την εκμετάλλευση που τον πλήττουν. Ο πόλεμος αυτός

ξεκίνησε σαν αγώνας κατά του απόλυτου κακού, αλλά στη συνέχεια μετατράπηκε σε

πόλεμο εναντίον της κυβέρνησης των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. Και αυτό είναι

λογικό. Μπορείς να ξεκινήσεις πόλεμο εναντίον μιας κυβέρνησης, αλλά το

Πεντάγωνο δεν μπορεί να επιτεθεί στο απόλυτο κακό.

Οι πολιτικοί ηγέτες και οι κυβερνήσεις απ’ όλο τον κόσμο έχουν διευρύνει τον

πόλεμο κατά της τρομοκρατίας με το να «βαπτίζουν» όλους τους δικούς τους

εχθρούς, «τρομοκράτες». Αυτό ήταν εύκολο, γιατί ο ορισμός που δίνει η

αμερικανική κυβέρνηση στην τρομοκρατία, είναι ελαστικός και αμφιλεγόμενος: η

τρομοκρατία είναι αυτό που κάνουν οι κακοί άνθρωποι.

Ο πόλεμος τώρα λοιπόν έχει ως αντίπαλο την ίδια την τρομοκρατία ­ αν πρέπει

τουλάχιστον να πιστέψουμε την Ουάσιγκτον ­ και πρέπει να επιδιωχθεί αυτός ο

στόχος (αν πράγματι υφίσταται), ανεξάρτητα από τα πολιτικά κίνητρα των

τρομοκρατών.

Αλλά ένα δεδομένο της πολιτικής ζωής και ιστορίας είναι ότι η τρομοκρατία

είναι το όπλο που καταπιεσμένοι πληθυσμοί πάντα έστρεφαν κατά εκείνων που

θεωρούν ότι είναι δυνάστες τους. Και οι άνθρωποι αυτοί χρηισμοποιούν αυτό το

όπλο συνήθως επειδή είναι το μοναδικό διαθέσιμο για αυτούς.

Για ρωτήστε τους Ιρλανδούς τι απελευθέρωσε την Ιρλανδία, ή τους Σέρβους πώς

τον 19ο αιώνα αποτίναξαν τον τουρκικό ζυγό ή τους Βιετναμέζους τι τους

απελευθέρωσε από τη γαλλική αποικιοκρατία.

Χαρακτηριστικό είναι, εξάλλου, ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένας

πόλεμος εξόντωσης ­ ο πρώτος που γινόταν στην Ευρώπη μέσα σε εκείνη τη

χιλιετία, όπως είπε ο Βρετανός στρατιωτικός ιστορικός Μάικλ Χάουαρντ. «Όλοι οι

εμπλεκόμενοι θεωρούσαν πλέον ότι οι άμαχοι αποτελούν καθόλα νόμιμους στόχους».

Αυτή η υπόθεση συνεχίζει να θεωρείται ως δεδομένη σε όλες τις χώρες του

κόσμου, αναφορικά με τα προληπτικά μέτρα που λαμβάνονται για αποτροπή

πυρηνικού πολέμου.

Παρ’ όλα αυτά, έχουμε πάνω κάτω κατορθώσει τα τελευταία χρόνια να αφήσουμε τη

διεξαγωγή του πολέμου στους επαγγελματίες. Αυτό είναι ένα βήμα προόδου προς

την επιστροφή στον πολιτισμό. Ίσως μάλιστα και να πρέπει να είμαστε ευγνώμονες

που πλέον έχουμε μόνον άμαχους τρομοκράτες που σκοτώνουν άλλους αμάχους, αντί

να κάνουν ακριβώς το ίδιο οι επαγγελματικοί στρατοί των μεγάλων βιομηχανικών χωρών.

Τελευταία Νέα