ΔΕΝ είναι δα τόσο μακρινή εκείνη η περίοδος της ενεργοποίησης του νόμου

περί ευθύνης υπουργών…

ΠΟΥ είχε μετατρέψει ­ δώδεκα χρόνια πριν ­ σε οιονεί εισαγγελική και

ανακριτική αρχή τη Βουλή…

ΕΜΠΛΕΚΟΝΤΑΣ τη δημόσια ζωή σε μια πρωτοφανή ­ όσο και επώδυνη ­

περιπέτεια με εμφανή τα κίνητρα της κομματικής σκοπιμότητας.

ΕΚΕΙΝΗ η μακρά περίοδος ανακρίσεων, πορισμάτων και ψηφοφοριών στο

Κοινοβούλιο…

ΕΘΕΣΕ σε δεινή δοκιμασία την ίδια τη λειτουργία του…

ΚΑΙ τροφοδότησε ­ με το κλίμα μισαλλοδοξίας που τη σημάδεψε ­ την

έντονη δυσπιστία, αλλά και την απώθηση για την περιβόητη «κάθαρση».

ΑΠΟΤΕΛΕΙ ευτύχημα το γεγονός ότι εκείνο το πικρό βίωμα δεν ξεχάστηκε…

ΑΛΛΑ λειτούργησε ­ με την πάροδο του χρόνου ­ ως μάθημα…

ΩΣΤΕ κατά την αναθεώρηση του Συντάγματος να προβλεφθεί η απεμπλοκή της

Βουλής από τυχόν παρόμοια περιπέτεια στο μέλλον.

ΔΕΝ είναι τυχαίο ότι τα κόμματα συμφώνησαν στον περιορισμό της

δικαιοδοσίας της Βουλής μόνο στην έγκριση παραπομπής υπουργών…

ΚΑΙ στην πλήρη αποχή της από τις μετέπειτα διαδικασίες…

ΜΕ κατάργηση, μάλιστα, των βουλευτών-κατηγόρων, τη θέση των οποίων θα

έχουν πια ο εισαγγελέας και ο αναπληρωτής του.

ΚΑΙ σημασία έχει πως στις βασικές τροποποιήσεις του άρθρου 86 του

Συντάγματος συμφώνησαν όλοι…

ΓΙΑ να καταδειχθεί ­ εντέλει ­ πως η «στερνή γνώση» αποτελεί και μια

μορφή αναγνώρισης βαρύτατων λαθών του παρελθόντος.