Εκείνα τα χρόνια ­ μιλάω για τη δεκαετία του ’50, κυρίως ­ ένα ποδοσφαιρικό

ντέρμπι σαν το αποψινό, μεταξύ Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, για το Κύπελλο, ήταν

μια μεγάλη γιορτή. Δέκα μέρες πιο πριν, εισιτήρια δεν υπήρχαν ­ είχαν

εξαντληθεί. Κι εκεί, στην Ομόνοια, στου Γκύζι, στα Εξάρχεια ­ αναφέρομαι μόνο

στην Αθήνα, γιατί αυτήν γνωρίζω ­ η «μαύρη αγορά» έδινε κι έπαιρνε. Έδιναν κι

έπαιρναν και οι συζητήσεις. Και οι προβλέψεις. Και τα στοιχήματα. Και οι

αθλητικές εφημερίδες, δύο όλες κι όλες, γέμιζαν ατελείωτα «σεντόνια» με

πληροφορίες, συνεντεύξεις κ.λπ., για τη «φοβερή σύγκρουση».

Στο γήπεδο, οι φίλαθλοι δεν χωρίζονταν στους «αποδώ» και τους «αποκεί». Όρθιοι

ή στην κερκίδα, κάθονταν οι μεν δίπλα στους δε, πανηγύριζαν ή βλαστήμαγαν στα

γκολ, τα ‘βαζαν, μονίμως, με τους διαιτητές, ποντάρανε στις κληρώσεις ­ «η

σακούλα ελέγχεται» ­ για τη «φρέσκια συναγρίδα» κι όταν τελείωνε το παιχνίδι,

πλημμύριζαν τους δρόμους και σχημάτιζαν τεράστιες ουρές, στις αφετηρίες των

λεωφορείων και τον Ηλεκτρικό, για να γυρίσουν στα σπίτια τους και να

συνεχίσουν, το βράδυ, την ποδοσφαιροκουβέντα, στα καφενεία.

Όλα, τότε, ήταν αλλιώτικα. Και πολύ πιο ανθρώπινα. Τα αυτοκίνητα, ακόμη και

στις κεντρικές αρτηρίες, ελάχιστα. Οι αλάνες, γύρω από τα γήπεδα,

καργαρισμένες από μικροπωλητές ­ τυρόπιτες, σουβλάκια, παγωτά, τουλούμπες,

σάμαλι, τενεκέδες με παγωμένες λεμονάδες, ηλιόσπορος. Οι τσαμπατζήδες,

εκατοντάδες ­ μάλλον χιλιάδες, Το τερέν, ξερό, χωρίς χόρτο ­ το κατάβρεχαν τα

βυτιοφόρα του Δήμου, για να μαλακώσει. Και στην εξέδρα ούτε νταηλίκια ούτε

«μαγκιές» ούτε καπνογόνα ούτε βρισιές. Μόνο καζούρα, ροκάνα στο χέρι για

φασαρία και ιαχές.

Ο «σκοτωμός» γινόταν στον αγωνιστικό χώρο. Με το πρώτο φαλτσοσφύριγμα, ο

διαιτητής δεχόταν την επίθεση δύο τριών παικτών, έτρωγε μια ύπουλη γροθιά στο

στομάχι και… ηρεμούσε! Σπάνιο είδος οι «παρατηρήσεις» και οι αποβολές. Και

φαινόμενο συνηθισμένο ­ ρουτίνα ­ τα ανύπαρκτα φάουλ και πέναλτι, για να

ευνοηθεί η ομάδα που είχε τα «μέσα». Συνηθισμένο φαινόμενο, επίσης, η

κλωτσοπατινάδα, μεταξύ ποδοσφαιριστών, για μια σκληρή κόντρα ή για κάποια

«γαλλικά».

Το «Ποδηλατοδρόμιο» έφυγε, στη θέση του χτίστηκε το «Καραϊσκάκη». Ο

«Παναθηναϊκός», στη Λεωφόρο, εγκαταλείφθηκε, για να λειτουργήσει και πάλι

εφέτος, δημιουργώντας τεράστια κυκλοφοριακά προβλήματα, σε ολόκληρη την Αθήνα.

Το αποψινό ματς θα γίνει στην Καλογρέζα, όπου η πρόσβαση είναι πιο ευχερής και

η ασφάλεια των παικτών από ρίψεις… «φίλαθλων» ρουκετών, κατά τεκμήριον,

δεδομένη. Ας ελπίσουμε, ότι ο αγώνας θα διεξαχθεί μέσα σε αθλητικά πλαίσια.

Πράγμα που προϋποθέτει καλή διαιτησία ­ προπάντων. Αναρωτιέμαι, όμως: δεν

είναι ντροπή, στην Ελλάδα του 2001, τρία χρόνια πριν από τους Ολυμπιακούς, να

μη μπορούμε να είμαστε βέβαιοι, ότι θα κυλήσει ομαλά, μια ποδοσφαιρική

συνάντηση μεταξύ δύο κορυφαίων συλλόγων;