Μετάλλια και παρεξηγήσεις

Η βράβευση των κορυφαίων, πέρα από την ηθική διάσταση της συμβολικής

ανταπόδοσης στους ανθρώπους που προσέφεραν ταλέντο, κόπο και ήθος, είναι μία

διαδικασία διαπαιδαγώγησης των επερχόμενων γενεών. Δεν κοστίζει τίποτε ένα

μετάλλιο, ένα ημιπολύτιμο κύπελλο, μία περγαμηνή ή ένα μικρό χρηματικό έπαθλο,

αλλά η εκδήλωση απονομής τους συμβολίζει την ύπαρξη μνήμης και ευγνωμοσύνης

για εκείνους που πρόσφεραν σε κάθε τομέα.

Στο ποδόσφαιρο οι διεθνείς ομοσπονδίες, αλλά και άλλοι οργανισμοί, σύλλογοι,

και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έχουν καθιερώσει ετήσια βραβεία και η συγκυρία

της αλλαγής αιώνα και χιλιετίας οδήγησαν σε ανάλογες βραβεύσεις για τους

παίκτες του αιώνα. Στην Ελλάδα, όμως, θεωρείται αμαρτία να ξεχωρίσουμε

κάποιους από τους πολλούς ­ είναι αλήθεια ­ σπουδαίους ποδοσφαιριστές που

πέρασαν από τα γήπεδά μας και να τους βραβεύσουμε όπως τους αξίζει, αλλά και

όπως απαιτούν εκείνοι που ψυχαγωγήθηκαν και συνέδεσαν πολλά χρόνια της ζωής

τους με τα πρόσωπα αυτά.

Δυσαρέσκεια

Δεν είναι εύκολο να επιλέξεις τον μεγαλύτερο ανάμεσα στους μεγάλους. Κίνδυνοι

παρεξηγήσεων υπάρχουν πάντα, αλλά και κάποιοι θα δυσαρεστηθούν, όπως βέβαια

και οι οπαδοί τους. Είναι προτιμότερο, όμως, να κρύβονται πίσω από το δάκτυλό

τους όλοι αυτοί που όφειλαν να αποδείξουν ότι θυμούνται, σέβονται και τιμούν

το παρελθόν και τους πρωταγωνιστές τους.

Οι αθλητικές αρχές ­ κυρίως η ομοσπονδία ­ περιφρονούν αυτές τις εκδηλώσεις,

θεωρούν ότι έχουν να ασχοληθούν με σοβαρότερα πράγματα και δεν έχουν καμία

αίσθηση του συμβολισμού που εμπεριέχεται σε τέτοιου είδους βραβεύσεις. Φυσικά

λείπουν από την ΕΠΟ οι επαγγελματίες των δημοσίων σχέσεων, αλλά και οι

άνθρωποι με ευαισθησίες οι οποίοι πραγματικά αγαπούν το ποδόσφαιρο, ενώ αυτοί

που το εκφράζουν, και περισσεύουν, οι δήθεν επαγγελματίες που ενδιαφέρονται

μόνο για ό,τι πρόκειται να τους αποφέρει κέρδος και να προωθήσει της

φιλοδοξίες τους. Και αν η ΕΠΟ δεν θα ήθελε να αυθαιρετήσει αναδεικνύοντας τον

κορυφαίο του έτους, της δεκαετίας ή του αιώνα, σίγουρα θα μπορούσε να

απευθυνθεί σε «ειδικούς» όπως όφειλε ως ανώτατη ποδοσφαιρική αρχή του τόπου.

Ο Παπαϊωάννου

Το ίδιο κρυφτό παίζει και ο ΠΣΑΠ, ο φορέας εκπροσώπησης των ποδοσφαιριστών, ο

οποίος φοβάται να προβάλει έναν παίκτη της μίας ή της άλλης ομάδας ως κορυφαίο

για να μη θεωρηθεί ότι παίζει συλλογικά παιχνίδια και συμπαθεί κάποιον

συγκεκριμένο σύλλογο. Όμως, ο ΠΣΑΠ δεν παίζει τον ρόλο μόνο συνδικαλιστικού

οργάνου και θα έπρεπε περισσότερο από κάθε άλλο φορέα να γνωρίζει πόσο

σημαντικό για έναν ποδοσφαιριστή να του αναγνωρίζεται, έστω συμβολικά, η

προσφορά του στο άθλημα. Μάλιστα, για τους παλαιούς παίκτες, εκείνους που

μεσουράνησαν πριν γίνει επαγγελματικό το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, μία τέτοια

τιμή θα είχε μεγαλύτερη αξία από τα εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές που

εισπράττουν τα τελευταία χρόνια οι συνάδελφοί τους.

Αλλά πως να τολμήσει ο Αντώνης Αντωνιάδης να προχωρήσει σε μία τέτοια κίνηση

όταν έφτασε στο σημείο να βρει τον μπελά του με την ανακήρυξη του Μίμη

Παπαϊωάννου ως κορυφαίου παίκτη του αιώνα, στην οποία δεν είχε καμία συμμετοχή

ο ΠΣΑΠ, αλλά έγινε από Διεθνή Στατιστική υπηρεσία που συνεργάζεται με τη FIFA.

Η ανάδειξη αυτή αμφισβητήθηκε από όλους ακόμη και από τον ίδιο τον κ.

Αντωνιάδη, ο οποίος αν και προσωπικός φίλος του Παπαϊωάννου έλαμψε διά της

απουσίας του στον αγώνα που διοργάνωσε προς τιμή του Μίμη και με αφορμή αυτήν

την τιμή που του έγινε η ΠΑΕ ΑΕΚ.

Τον αμφισβήτησε

Αλλά και ένας άλλος κολλητός του προέδρου του ΠΣΑΠ, στην εθνική ομάδα και τον

Παναθηναϊκό, ο Μίμης Δομάζος αμφισβήτησε με δημόσιες δηλώσεις του την

ανωτερότητα του Παπαϊωάννου και σχολίασε ότι οι κορυφαίοι παίκτες δεν

αναδεικνύονται από στατιστικές υπηρεσίες, αλλά από τις επιδόσεις τους μέσα στο

γήπεδο. Και βέβαια, αν υποθέσουμε ότι ο ΠΣΑΠ θα κινούσε δική του διαδικασία

για την ανάδειξη του κορυφαίου Έλληνα παίκτη του αιώνα, δεν υπήρχαν μόνο αυτές

οι δύο υποψηφιότητες, αλλά και πολλών άλλων ιερών τεράτων του ποδοσφαίρου μας

όπως ο Κούδας, ο Σιδέρης, ο Λουκανίδης, ο Χατζηπαναγής, ο Νεστορίδης, ο

Μαύρος, ο Δεληκάρης, ο Πετζαρόπουλος, ο Μπέμπης, ο Άγγελος Μεσσάρης και τόσοι

άλλοι.

Είναι απορίας άξιον γιατί οι ίδιοι οι σύλλογοι ­ ΠΑΕ σήμερα ­ που θα μπορούσαν

να αναδείξουν ως κορυφαίο του έτους ή του αιώνα έναν δικό τους παίκτη χωρίς

κανείς να μπορεί να τους κατηγορήσει, δεν το έκανε. Η απάντηση είναι,

πιθανότατα, ότι και μέσα στις οικογένειες των συλλόγων υπάρχουν ισορροπίες που

θα πρέπει να τηρηθούν. Πώς για παράδειγμα ο Ολυμπιακός θα ανακήρυσσε παίκτη

της χρονιάς τον Τζιοβάνι και δεν θα πίκραινε τον Τζόρτζεβιτς, τον

Ελευθερόπουλο ή τον Αλεξανδρή;

Οι «ειδικοί»

Υπάρχει, βέβαια και η λύση της ανάδειξής του μέσα από ψηφοφορία «ειδικών» του

ποδοσφαίρου (προπονητών, για παράδειγμα), αλλά μη νομίζετε ότι η

αυτολογοκρισία δεν έχει «περάσει» και στους τεχνικούς ή και τους ίδιους τους

ποδοσφαιριστές, οι οποίοι είναι… λαλίστατοι όταν καλούνται να εκφράσουν την

άποψή τους για ξένους παίκτες, αλλά … «τα μασάνε» όταν πρόκειται να

τοποθετηθούν για πρόσωπα που αφορούν το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Εδώ ολόκληρη ΦΙΦΑ (για να λέμε και «του στραβού το δίκιο») και αντιμετώπισε

σοβαρό πρόβλημα με την ανάδειξη του κορυφαίου ποδοσφαιριστή του αιώνα. Ήταν

πραγματικά δύσκολο να επιλέξεις ανάμεσα σε Πελέ και Μαραντόνα ­ πόσο μάλλον

όταν το απύθμενο μίσος μεταξύ των δύο διάσημων ανδρών έχει «περάσει» και στους

θαυμαστές τους. Η διεθνής ομοσπονδία ποδοσφαίρου προσπάθησε να ξεπεράσει τον

«σκόπελο» με τη διπλή βράβευση (και του Πελέ και του Μαραντόνα), μάταια όμως.

Ο Μαραντόνα αποχώρησε από την αίθουσα της εκδήλωσης την ώρα που επρόκειτο να

τιμηθεί ο Πελέ (δικαιολογήθηκε ότι βιαζόταν να προλάβει να ταξιδέψει στην

Αργεντινή), ενώ ο Βραζιλιάνος δήλωσε με νόημα: «Στη μουσική υπάρχουν ο

Μπετόβεν και οι άλλοι… Έτσι και στο ποδόσφαιρο υπάρχουν ο Πελέ και οι

άλλοι». Το σημαντικότερο πρόβλημα, όμως, ήταν ότι δεν μπορούσε να γίνει

βράβευση είτε στον έναν είτε στον άλλον, χωρίς να υπάρξουν αντιδράσεις από

θαυμαστές πολλών άλλων «μεγάλων» του διεθνούς ποδοσφαίρου όπως ο Κρόιφ, ο Ντι

Στέφανο, ο Εουσέμπιο, ο Πλατινί, ο Ριβέρα ή ο Πούσκας…

Για τη χρονιά

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει τρόπος να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι.

Παράπονα ακούστηκαν και για την ανάδειξη του κορυφαίου παίκτη της χρονιάς

(Ζιντάν, Φίγκο) με νικητή τον πρώτο, αλλά και για την ανακήρυξη της Ρεάλ

Μαδρίτης ως του σπουδαιότερου συλλόγου του αιώνα. Έστω και έτσι, όμως, ακόμη

και με γκρίνια αυτές οι εκδηλώσεις δεν αφορούν μόνο το παρελθόν του

ποδοσφαίρου, αλλά και το μέλλον του. Θυμίζουν στον κόσμο τις μεγαλύτερες

στιγμές του αθλήματος, δηλαδή τον σημαντικότερο λόγο που το λατρεύει και

σήμερα. Οι «δικοί» μας στην Ελλάδα ας το ξανασκεφθούν: Όσοι δεν έχουν μνήμη,

δεν έχουν και μέλλον…